Είναι ελαφρώς ασύμμετρη η κριτική που δέχθηκε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Μπουρνούς για τις ερωτήσεις που έκανε, σε σχέση με το πολεμικό υλικό, που προορίζεται να στηρίξει την ουκρανική αντίσταση απέναντι στην ρωσική εισβολή. Το ολοσέλιδο αναλυτικό ρεπορτάζ στο κομματικό όργανο του Περισσού - από το οποίο, το μόνο που απουσίαζε ήταν τα ονοματεπώνυμα και το νούμερο των παπουτσιών των χειριστών των εν λόγω όπλων - καθιστά τις ερωτήσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν αθώες. Αθώες, μόνο συγκρινόμενες με την καταγραφή του ΚΚΕ.
Στο βουλευτή Λέσβου του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε καλόπιστα να αναγνωριστεί υπέρμετρη αγωνία για την άμυνα του νησιού του, το οποίο βρίσκεται στο «στόμα του λύκου» κατά τη στιγμή που ο Ερντογάν θέτει τόσο επιτακτικά το θέμα αποστρατικοποίησης των νησιών.
Κρίνοντας όμως τη συνολική επιχειρηματολογία του - και με την ιδιότητα του αναπληρωτή τομεάρχη εξωτερικών της αξιωματικής αντιπολίτευσης – δεν είναι σαφές τι φοβάται, τι απεύχεται και τι εύχεται.
Λίγα 24ωρα μετά το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον, έβγαινε στο «Κόκκινο» και κατηγορούσε τον Κ. Μητσοτάκη για «πολιτική κατευνασμού»!
Ταυτόχρονα απέρριπτε τη συμμετοχή της Ελλάδας στο «πολυδάπανο πρόγραμμα των F-35».
Έκρινε δε πως ο μόνος τρόπος για να εκτεθεί ο Ερντογάν στη διεθνή κοινότητα, είναι η Ελλάδα να θέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τη σύναψη συνυποσχετικού για παραπομπή στη Χάγη των θεμάτων της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.
Πώς υπηρετείται η πολιτική κατευνασμού με την επιδίωξη της Αθήνας να συμμετάσχει στο πρόγραμμα των F-35 - κάτι που αποδεδειγμένα κάνει για διάφορους λόγους τον Ερντογάν και του στραταίους στην Τουρκία να χάσουν τον ύπνο τους – μόνο εκείνος μπορεί να εξηγήσει.
Αλλά είναι απολύτως ανεξήγητο πως μέσα στη δίνη του ακραίου τουρκικού αναθεωρητισμού και ενώ όλα συνηγορούν ότι η Τουρκία προετοιμάζει σκηνικό σύγκρουσης πώς ο κ. Μπουρνούς - και άλλοι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ - βρίσκει ιδανική τη στιγμή να αναλάβει η κυβέρνηση, πρωτοβουλία να βάλει στο τραπέζι το συνυποσχετικό για τη Χάγη.
Δεν ήταν λοιπόν οι ερωτήσεις του προβληματικές και υπονομευτικές του φρονήματος σε μια κρίσιμη στιγμή, όχι μόνο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Είναι υπονομευτική η αντίληψη που τις υπαγόρευσε και την οποία υπερασπίστηκε και σε μια τηλεοπτική του εμφάνιση. Μιμούμενος σχεδόν την εκπρόσωπο Ζαχάροβα προειδοποίησε ότι η ρωσική εξωτερική πολιτική «δεν αστειεύεται» και ότι από τη στιγμή που οι Ρώσοι έχουν στρατηγική σχέση με την Τουρκία, η Ελλάδα θα πρέπει να προσέξει.
Η προσχηματική επίκληση της στρατηγικής σχέσης Ρωσίας και Τουρκίας ως μπαμπούλα προκειμένου να συρθεί η κυβέρνηση που ακριβώς; Στις Πρέσπες του Αιγαίου;
