Είναι πλέον κοινός τόπος πως ο Βλ. Πούτιν και ο Τ. Έρντογάν είναι δύο ηγέτες με κοινά χαρακτηριστικά. Αυταρχικοί στη διακυβέρνηση τους, φυλακίζουν και δολοφονούν τους αντιπάλους τους στο εσωτερικό και επιδιώκουν να ανασυστήσουν τις αυτοκρατορίες τους στο διεθνές επίπεδο. Τη ρωσική και σοβιετική ο Πούτιν, την οθωμανική ο Ερντογάν. Θύματα οι γειτονικές τους χώρες.
Συνεπώς, δε νοείται κάποιος να επικρίνει τον Ερντογάν και να χειροκροτεί τον Πούτιν. Δεν γίνεται να είσαι με τους Κούρδους, αλλά να επικρίνεις τους Ουκρανούς που υπερασπίζονται την πατρίδα τους.
Κι όμως μας προέκυψε και αυτός ο τύπος του Ελληναρά. Τουρκοφάγος, αλλά συγχρόνως θαυμαστής του Πούτιν. Μπερδεμένα μυαλά ή γεμάτες τσέπες.
Τα τελευταία 24ωρα, με αφορμή τις τουρκικές προκλήσεις, οι «πτέραρχοι» του πληκτρολογίου απαιτούν να καταρρίπτουμε τα τουρκικά αεροπλάνα που παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο της πατρίδας μας. Αγνοούν ή κάνουν πως αγνοούν ότι η ανταπόδοση θα πρέπει να είναι ισοδύναμη με την πρόκληση. Όταν ένα αεροπλάνο παραβιάζει τον εναέριο χώρο δεν το καταρρίπτεις, αλλά το αναχαιτίζεις ή το λοκάρεις. Αυτή είναι η ισοδύναμη απάντηση. Αν θέλεις να το καταρρίψεις, σημαίνει πως έχεις αποφασίσει την κλιμάκωση. Αυτό προϋποθέτει, πως έχεις σχεδιάσει και τα επόμενα βήματα σου. Δηλαδή, πώς θα απαντήσεις στην ισοδύναμη ανταπόδοση από την Τουρκία, του δικού σου πλήγματος.
Αυτό με απλά λόγια σημαίνει πως παίζεις το παιχνίδι της, που δεν είναι άλλο από την πρόκληση θερμού επεισοδίου, με τελικό σκοπό μια, εφ' όλης της ύλης διαπραγμάτευση.
Ανέκαθεν οι φανατικοί δεν είχαν στοιχειώδη στρατηγική σκέψη, όπως φάνηκε και από τους «καραβανάδες» που έκαναν το πραξικόπημα στην Κύπρο.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι όλοι αυτοί οι τουρκοφάγοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους μήπως και ταπεινωθεί ο Πούτιν στην Ουκρανία και θυμώσει. Καλούν τους Ουκρανούς να αποδεχθούν με την υπογραφή τους τον διαμελισμό της πατρίδας τους.
Αν κάτι θα πρέπει να διδαχθούμε ως λαός από τον πόλεμο της Ουκρανίας, είναι η παλλαϊκή άμυνα και η αυταπάρνηση των Ουκρανών οι οποίοι επί 65 ημέρες ανθίστανται στο Ρώσο εισβολέα. Είναι χαρακτηριστική η συμπεριφορά των κατοίκων ενός χωριού, βορείως του Κιέβου, του Ντεμιντίβ, οι οποίοι πλημμύρησαν τα χωράφια τους για να σταματήσουν τις πρώτες ημέρες του πολέμου την προέλαση των εισβολέων προς το Κίεβο. Και μαζί με τα χωράφια τους πλημμύρισαν και τα σπίτια τους. Σήμερα όλοι αισθάνονται υπερήφανοι γι' αυτό που έκαναν.
Οι εγχώριοι τουρκοφάγοι αντί να συγχαρούν τους Ουκρανούς για τις πράξεις αυτοθυσίας, τους καλούν να συμβιβαστούν.
Δεν έχουν αντιληφθεί πως στην Ουκρανία δεν πολεμούν οι Ουκρανοί με τους Ρώσους, αλλά όλος ο πολιτισμένος κόσμος με τη βαρβαρότητα του Πούτιν. Όπως έγραψε προχθές η FAZ «o Πούτιν έχει καταστρέψει την ειρηνική συνύπαρξη στην Ευρώπη που είχε επικρατήσει μετά την εποχή του Ψυχρού πολέμου…».
Γι' αυτό ακριβώς η μόνη αποδεκτή λύση είναι η πλήρης απομόνωση της Ρωσίας του Πούτιν από το Δυτικό στρατόπεδο, άνευ εξαιρέσεων, ώστε να παραδειγματιστούν όλοι οι επίδοξοι μιμητές του.
Στα καθ' ημάς, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη τόσο στον πρωθυπουργό όσο και στον Α/ΓΕΕΘΑ για το πώς θα χειρισθούν την επιθετικότητα της Τουρκίας. Έχουν δώσει εξετάσεις επί του πεδίου.
Για τη στρατηγική της αποτροπής και αν αποδίδει, στο αυριανό άρθρο μου.
