Οι κάμερες στην Κουμουνδούρου. Εγεννήθη ημίν νέος αρχηγός της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Ο Στέφανος Κασσελάκης, λαμπερός, παρεμβατικός, αξιαγάπητος στο αριστερό πόπολο, αλλά και προσωποποίηση της πολιτικής ελαφρότητας.
Εξελέγη ο «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης», όπως τον έχει χαρακτηρίσει η Ντόιτσε Βέλε, με αφορμή το ποίημα του Καβάφη, για κάποιον που μιλούσε «με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά», που «μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε». Υπάρχει και η πλέον επιτυχημένη εκδοχή της γερμανικής TAZ που τον χαρακτήρισε «Sunny boy από τις ΗΠΑ».
Και φυσικά έχει δίκιο η περιγραφή του «Γκάρντιαν» ότι «ο 35χρονος αουτσάιντερ έχει φωτίσει την πολιτική σκηνή της χώρας με τρόπους που λίγοι θα μπορούσαν να το φανταστούν. Αυτό που μπορεί κάποτε να φαινόταν εξωπραγματικό - ένας Αμερικανός επιχειρηματίας να διεκδικεί την ηγεσία της ριζοσπαστικής δύναμης - ξαφνικά φαίνεται πολύ πραγματικό».
Πριν την πολιτική διάσταση της σημερινής εκλογής, που ούτως ή άλλως θα απασχολήσει επί μακρόν την πολιτική αρθρογραφία, αναφέρουμε μια τεράστια κοινωνική έκπληξη, που δεν έχει εντοπισθεί: Δεν ξέρουμε αν έχει αλλάξει τόσο η ελληνική κοινωνία, ώστε να δέχεται με άνεση, έως και ενθουσιασμό, έναν υποψήφιο που διεξάγει προεκλογική εκστρατεία και δίπλα του να παρεβρίσκεται ο σύζυγός του!
Εκτός αν δεν αφορά την ελληνική κοινωνία αυτή ανεκτικότητα στον Κασσελάκη, αλλά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ο λόγος μπορεί να μην είναι η προοδευτική ανεκτικότητα, αλλά το απολίτικο μίσος στο πρόσωπο του Μητσοτάκη, με το οποίο έχει εμποτίσει τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, η περίοδος Τσίπρα. Αν δηλαδή ήταν το αντιμητσοτακικό μένος που ξεπέρασε όλα τα επικαθήμενα στρώματα συντηρητικότητας που έχουν προσθέσει οι αιώνες, και δεν αποτελεί απόδειξη μιας ανοικτής κοινωνίας.
Όμως αυτά θα μας τα πουν οι κοινωνιολόγοι μέσα από σοβαρές έρευνες, και όχι η ελαφρολαϊκή κοινωνιολογίζουσα αρθρογραφία -της δικής μας μη εξαιρουμένης.
Σε πολιτικό επίπεδο ξαφνιάζει δυσάρεστα το γεγονός: Ενας χαρίεις, όντως χαρισματικός τύπος, με πλεονάζουσα εκδηλωτικότητα και πολιτικό λόγο τόσο απλοϊκό, που έφτανε στα όρια της παιδικότητας, χωρίς θέσεις και γνώσεις των πολιτικών προβλημάτων, έρχεται και αλώνει ένα αριστερό κόμμα, το οποίο παρότι έχει μια στοιχειώδη οργανωτική δομή, δεν μπόρεσε να αμυνθεί στην επέλαση της ελαφρότητας.
Επί Τσίπρα το κόμμα εξελίχθηκε σε έναν πολιτικό χυλό, χωρίς ηθικά, πολιτικά και αξιολογικά, κριτήρια. Ετσι δέχτηκαν τον Κασσελάκη χωρίς να νοιαστούν να τον φιλτράρουν. Χωρίς να εξετάσουν εάν συνδέεται με την ιστορική τους διαδρομή. Τους αρκούσε που είπε ότι θα νικήσει τον Μητσοτάκη!
Από σήμερα η οργανωτική δομή του ΣΥΡΙΖΑ, με τον Κασσελάκη αρχηγό, παραμένει ακέφαλη. Και ο ίδιος θα βρεθεί ως εικονικός επικεφαλής ενός κόμματος που δεν θα ελέγχει. Βεβαίως στην πορεία προς το συνέδριο θα φροντίσει να μεθοδεύσει την εκλογή δικών του ανθρώπων. Παρότι ο αγώνας θα είναι σκληρός, η ιστορία έχει δείξει ότι οι ηγέτες πάντα επιβάλλουν στις θέσεις κλειδιά τα πρόσωπα που επιλέγουν, ώστε να γείρουν τα πράματα προς το μέρους τους.
Βεβαίως, υπάρχουν τα αρνητικά: Αρκετοί από τους επώνυμους που τέθηκαν στο πλευρό του δεν έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα γνώμης και γνώσης. Η πολιτική εμβέλειά τους περιορίζεται σε ειδικά κοινά, (βλέπε Πολάκης).
Αντιθέτως, η Ομπρέλα (άσχετα αν συμφωνεί κανείς μαζί της η όχι), θα είναι άκρως σκληρή ως εσωκομματική αντιπολίτευση. Οι θέσεις της είναι συγκροτημένες, επεξεργασμένες και άκρως πολιτικές. Στο συνέδριο δεν θα έχει ο Κασσελάκης να αντιμετωπίσει τους απολίτικους φόλουερς (μεταξύ των οποίων και τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα) που τον ψήφισαν.
Το δεύτερο αρνητικό για το κόμμα θα είναι η απουσία του από τη Βουλή. Σε προσωπικό επίπεδο βεβαίως καλό θα του κάνει, γιατί θα έχει τον χρόνο να περάσει μια περίοδο εντατικής μαθητείας. Και ως έξυπνος που είναι θα μάθει γρήγορα. Ωστόσο, όταν θα συγκρούονται οι πολιτικοί αρχηγοί στη Βουλή, ο αρχηγός θα λείπει. Και ως αναπλήρωση θα κάνει «λαϊκές απογευματινές». Συνελεύσεις, όπως έχει πει, με κατοίκους και συνδικαλιστές όπου θα εκστομίζει γλυκερές γενικότητες.
Βέβαια, δεν παραγνωρίζουμε ότι ως προσωπικότητά «εγγράφεται» στον κόσμο. Με διασπάσεις ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πορευτεί ως ένα κόμμα «εναλλακτικού Τραμπισμού». Εναλλακτικού στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τραμπικό στην αδιαμεσολάβητη σχέση του αρχηγού με τον λαό και τα κομματικά μέλη υποβαθμίζοντας τα όργανα. Το διαβεβαίωσε ο ίδιος πρόσφατα στο συνέδριο.
Το μέλλον προδιαγράφεται ενδιαφέρον.
