Σε πολιτικό μεταίχμιο βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας, μετά το μεσουράνημα και πριν το λυκόφως του. Πασχίζει να ενώσει την Αριστερά μεταξύ της, αλλά και την Αριστερά με τη Σοδιαλδημορατία. Ολίγον οξύμωρον ακούγεται στην παρούσα φάση, δεδομένου ότι παρότι προσπάθησε, δεν κατόρθωσε να κρατήσει ενωμένο το κόμμα του.
Τον ρόλο του διαπρύσιου κήρυκα της ενότητας είχε υιοθετήσει από τον καιρό που καλείτο ως παρατηρητής στις συνεδριάσεις των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, χωρίς αυτογνωσία εάν είχε το ανάστημα. Ήταν τόσο θερμά τα λογύδριά του για την ανάγκη συμπόρευσης των δύο χώρων, που είχε εμπνεύσει ερμηνείες για ενδεχόμενη μεταπήδηση του ΣΥΡΙΖΑ από τον χώρο της ευρωπαϊκής Αριστεράς σε εκείνο της Σοσιαλδημοκρατίας.
Τώρα επανέρχεται στον ρόλο με αφορμή την ιδιότητά του ως μέλος του «Συμβουλίου της Ευρώπης». Πρόκειται περί ενός πλαδαρού Οργανισμού 46 κρατών, χωρίς κανένα ειδικό βάρος στις ευρωπαϊκές αποφάσεις. Τα μέλη του αμπελοφιλοσοφούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο τίτλος ακούγεται εντυπωσιακός αλλά δεν έχει καμιά σχέση με το «Ευρωπαϊκό Συμβούλιο» και το «Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Μέλη του είναι επίσης ο Γιώργος Παπανδρέου, η Ντόρα Μπακογιάννη, κ.ά.
Ο Αλέξης βρέθηκε στη Ρώμη για τη συνεδρίαση μιας σχετικής Επιτροπής και από εκεί όχι μόνο έστειλε άσφαιρα μηνύματα για τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κατά την εφημερίδα «La Repubblica» επέστρεψε όχι με τον ρόλο του πρωθυπουργού αλλά σε ρόλο «ομοσπονδιακού» για την Αριστερά!
Στην Ρώμη συνάντησε τους εκτός πολιτικής ζήτησης, πρόεδρο του Κινήματος Πέντε Αστέρων και πρώην πρωθυπουργό, Τζουζέπε Κόντε, τον πρώην πρωθυπουργό, Ενρίκο Λέττα, την πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος Ιταλίας, Έλι Σλάιν, και τον πρόεδρο της Ιταλικής Αριστεράς Νίκολα Φρατογιάνι.
Στις συζητήσεις, πέραν των θεμάτων διεθνούς επικαιρότητας (Ουκρανία, Μεσανατολικό) πρυτάνευσε η ανάγκη «ομοσπονδιοποίησης» των «προοδευτικών δυνάμεων» στην Ευρώπη διότι «οι μάχες που αντιμετωπίζουμε δεν είναι μόνο εκλογικές, αλλά πολιτικές και ιδεολογικές».
Σύμφωνα με την Repubblica «η επιθυμία του Τσίπρα είναι η παραγωγή μιας εναλλακτικής πολιτικής σκέψης και εναλλακτικής πρότασης στα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας, είναι για να θυμηθούμε τον Αντόνιο Γκράμσι, αυτό που μπορεί να αποκαταστήσει ελπίδα για μια νέα ηγεμονία των προοδευτικών ιδεών, απέναντι στην κυριαρχία της Δεξιάς».
Κατά το ίδιο δημοσίευμα, αφού παραιτήθηκε από την ηγεσία το ΣΥΡΙΖΑ, έχει στόχο να δημιουργήσει ένα ίδρυμα με ευρωπαϊκό έρεισμα, ικανό να ενώσει τις δύο αριστερές, τη σοσιαλδημοκρατική και την ριζοσπαστική(!).
Τα ίδια θα επιχειρήσει στη συνέχεια και στη Γαλλία, όπου έχει προγραμματίσει αντίστοιχες συναντήσεις με στελέχη της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς. Δεν ξέρουμε ακόμη αν θα συναντήσει και τον Ζαν Λικ Μελανσόν, ο οποίος με την κωλοτούμπα του μνημονίου είχε χαρακτηρίσει τον Αλέξη ως μια από τις «πιο ελεεινές φιγούρες της Ευρώπης».
Όλη αυτή η δραστηριότητα δεν είναι βέβαια τίποτε άλλο από αυτό που στην αργκό της Αριστεράς λέγεται «Μπιζιμποντισμός» (σε ελεύθερη απόδοση, υπερβολική δραστηριότητα και αερολογία, που καλύπτει την απουσία πολιτικής).
Η Αριστερά φθίνει σε όλη την Ευρώπη, η σοσιαλδημοκρατία καρκινοβατεί, ενώ η ακροδεξιά ανεβαίνει. Και σε αυτό φταίνε οι λάθος προσανατολισμοί της Αριστεράς με κυρίαρχο την εμμονή της στο μεταναστευτικό. Η Αριστερά και η Σοσιαλδημοκρατία απομακρύνονται από τα προβλήματα του μέσου εργαζόμενου, ενώ συχνά τον κατηγορούν και ως ρατσιστή επειδή δεν δέχεται την αποικιοποίηση της χώρας του.
Όσες συνενώσεις αριστερών και σοσιαλδημοκρατών και αν γίνουν, θα λειτουργήσουν προσθετικά και όχι πολλαπλασιαστικά. Και φυσικά δεν είναι ο Αλέξης αυτός που θα το πετύχει. Απλώς θα περιφέρεται για να κατοχυρώνει εαυτόν ως... ευρωπαϊκή προσωπικότητα.
Λείπει από την Ευρώπη ο αριστερός ή σοσιαλιστής ηγέτης που θα αφουγκραστεί τους πολίτες και θα ανοίξει νέους δρόμους. Με τη μόνιμη καταγγελία της ακροδεξιάς, και μια ενδεχόμενη άνυδρη σύμπραξη, μέλλον δεν υπάρχει.
