Του Γιάννη Σιδέρη
«Αν θέλετε ρίξτε με», παιάνιζε ο πρωτοσέλιδος τίτλος κυριακάτικης εφημερίδας, με την απάντηση Τσίπρα στους Ευρωπαίους αξιωματούχους, που επισκέφθηκαν τη χώρα μας την προηγούμενη εβδομάδα. Συμπληρωνόταν από το επιχείρημα Τσίπρα: «Καλύτερα να μας ρίξει η Ευρώπη, παρά οι διαδηλωτές που θα χάσουν τα σπίτια τους».
Ο τίτλος, έτσι συμπυκνωμένος, σαφώς ακούγεται αψύς, ακόμη και για τον άπειρο στη διπλωματική γλώσσα ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο ως αποκρυστάλλωση των σχέσεων και επιχειρημάτων του ΣΥΡΙΖΑ προς την Ευρώπη, δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα.
Ο κ Τσίπρας, έχοντας δώσει πολλά με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και τα προαπαιτούμενα που ψηφίστηκαν (και σε λίγες εβδομάδες με το ασφαλιστικό), οριοθετεί ως ύστατο ταμπούρι άμυνας τους πλειστηριασμούς για την πρώτη κατοικία των αδυνάτων, γνωρίζοντας ότι αν χάσει εκεί, έχασε τα πάντα.
Ωστόσο, στο Μαξίμου έχουν την κρυφή ελπίδα - καθόλου αναιτιολόγητη - ότι παρότι οι Ευρωπαίοι είναι πολύ πιεστικοί, δεν θα έρθουν σε κάθετη και οριστική ρήξη με την κυβέρνηση, για τον απλούστατο λόγο: Θεωρούν ότι αν πέσει η παρούσα κυβέρνηση δεν θα υπάρχει εναλλακτική λύση, γιατί δεν υπάρχει συγκροτημένη, μαζικής αποδοχής, πολιτική δύναμη, να αναλάβει το πηδάλιο και να οδηγήσει το σκάφος, εν μέσω φουρτούνας, σε απάνεμο λιμάνι.
Άλλωστε οι ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι η απειλή δεν θα είναι μόνο οικονομική και πολιτική, καθώς προστέθηκε και το προσφυγικό, το οποίο τους προκαλεί πανικό –και δη στη Γερμανία. Άρα τους είναι ακόμη χρήσιμη η Ελλάδα…
Η δαιμονοποίηση Καμμένου!
Οι εταίροι ευελπιστούν ότι ο κ. Τσίπρας, σε ορατό χρονικό διάστημα - κάποιων μηνών έστω -, θα απαλλαγεί από την συνύπαρξη με το κόμμα του κ. Καμμένου, και θα συγκροτήσει κυβέρνηση συνεργασίας από τον χώρο της κεντροαριστεράς. Για τον σκοπό αυτό ασκούν, άλλωστε, σχετικές πιέσεις προς το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.
Όντας έξω από την ελληνική πολιτική κουλτούρα, είναι εντυπωσιακό - έως ακατανόητο για τον υποφαινόμενο - η ένταση δαιμονοποίησης, όχι των ΑΝΕΛ ως κόμμα, αλλά του κ. Καμμένου ως πρόσωπο (πολύ περισσότερο όταν τόσες χώρες έχουν ακροδεξιούς εταίρους στην κυβέρνηση)!
Χαρακτηριστικός είναι και ο - φιλικά πειραχτικός - διάλογος μεταξύ του κ. Schulz και του ηγέτη των Podemos, Pablo Iglesias, που μετέφεραν αξιόπιστες πηγές των Βρυξελλών στο liberal.gr, και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση: Ο ηγέτης της ισπανικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, μιλούσε με κολακευτικά λόγια για τον «σύντροφο Αλέξη» στον Martin Schulz. Ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου του πέταξε το καρφί: «Όλοι σύντροφοι είστε, και συ και ο Τσίπρας και ο Καμμένος», για να εισπράξει την ενοχλημένη, αποδοκιμαστική απάντηση του Iglesias, «δεν θέλω να έχω καμιά σχέση με αυτόν», εννοώντας τον κ. Καμμένο.
Το θέμα Καμμένου έχουν θέσει και άλλοι Eυρωπαίοι ηγέτες στον κ. Τσίπρα, εκφράζοντας την απορία γιατί, για δεύτερη φορά, συνεργάστηκε μαζί του, μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη. Η απάντηση που φέρεται να έδινε ο κ. Τσίπρας είναι ότι δεν είχε μπροστά του χρόνο, έπρεπε να συγκροτηθεί αμέσως κυβέρνηση, με τους ΑΝΕΛ δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα στην πρώτη κυβέρνηση Αριστεράς, και άρα ήταν η ενδεδειγμένη λύση.
Κυβέρνηση συνεργασίας ή διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ;
Αν κάτι έχουν συνειδητοποιήσει στο Μαξίμου, αφότου πέρασε η περίοδος του κυβερνητικού ακτιβισμού και των ηρωικών διακηρύξεων, και αποφάσισαν να επικεντρωθούν στη διακυβέρνηση της χώρας, είναι μεγάλη έλλειψη στελεχών που θα είχαν την επιστημονική κατάρτιση, την τεχνική εμπειρία, και την κουλτούρα διοίκησης του κράτους. Αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι εκπαιδευμένα σε μια μαχητική πολιτική δράση (διαδηλώσεις, ακτιβισμούς, διεκδικήσεις), αλλά απροετοίμαστα να αναλάβουν και να ανταπεξέλθουν με τεχνοκρατική επάρκεια, στοχοπροσήλωση, φαντασία και ρεαλισμό σε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης.
Προς τούτο, ευτυχές θα ήταν για το πρωθυπουργικό περιβάλλον να απορροφήσει η κυβέρνηση στελέχη του ΠΑΣΟΚ με τα προαναφερθέντα προσόντα, καθώς η απορρόφηση που πέτυχε ως τώρα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αφορά στελέχη που έχουν κοινές αφετηρίες και αναφορές με τα δικά της - ήτοι συνδικαλιστές του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, των οποίων τα προσόντα πόρρω απέχουν από τις δυνατότητες σύγχρονης διακυβέρνησης.
Ωστόσο, η κυβερνητική επιθυμία προσκρούει στα κυβερνητικά πεπραγμένα. Δεν φαίνεται να υπάρχουν διαθέσιμα στελέχη να οδεύσουν κατά μόνας στο κυβερνητικό στρατόπεδο, μετά το εννεάμηνο δείγμα κυβερνητικής γραφής. Αντιθέτως, αρκετοί στο ΠΑΣΟΚ (και ελάχιστοι στο Ποτάμι) προσβλέπουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας του κόμματός τους με τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ.
Κάποιοι εξ΄αυτών επειδή βλέπουν τα σύννεφα να προβάλλουν απειλητικά στον εθνικό ορίζοντα και θεωρούν ως μόνη λύση μια κυβέρνηση συνεργασίας, και άλλοι γιατί έχουν εθιστεί με το ζην εντός της εξουσίας, και δεν μπορούν να φανταστούν το σχέδιο της ζωής τους να ξεδιπλώνεται μακράν αυτής.
Σε κάθε περίπτωση, το θέμα των πλειστηριασμών, για την πρώτη κατοικία των αδυνάτων θα είναι η Λυδία λίθος, τόσο για την μακροημέρευση της κυβέρνησης, όσο και για τις ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό. Εάν μπορέσει να δείξει ότι κατήγαγε νίκη σε αυτό, θα μπορέσει να το προπαγανδίσει σαν άθλο, θα εξακολουθήσει να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να διαμορφώσει ένα νέο τοπίο.
Αν παρ' ελπίδα (με βάση τα δεδομένα του ρεπορτάζ), οι Ευρωπαίοι επιμείνουν στην αυστηρή τους προσήλωση στα αριθμητικά δεδομένα και απορρίψουν την πολιτική λύση, θα έχουν ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για τη χώρα μας.
