Από τον καιρό του Αντρέα και της Μιμής είχε να υπάρξει τόσο αναξιοπρεπής αντιπολίτευση. Χαρακτηριστικό ήταν τότε το πρωτοσέλιδο εφημερίδας «Ο γέρος και το τσόκαρο» με το οποίο ευφράνθηκε η λαϊκή Δεξιά, και νόμιζε ότι το ευσεβές του Έλληνα νοικοκύρη προς τον θεσμό της οικογένειας, θα κατατρόπωνε εκλογικά τον «γέρο».
Μάλλον μόνο οι φανατικοί ευφράνθησαν, απ' ό,τι έδειξε το αποτέλεσμα των εκλογών του 1993. Γιατί ο λαός μπορεί να ακολουθεί αλόγιστα αυτούς που του τάζουν τον ουρανό με τ’ άστρα, αλλά διέπεται από μια κάποια αίσθηση δικαιοσύνης. Την βλέπει και την απονέμει. (Βέβαια δεκτή η ένσταση ότι ο Μητσοτάκης δεν έταξε, αλλά ο Μητσοτάκης ήρθε γιατί ο λαός θέλησε να διώξει οπωσδήποτε τον Τσίπρα).
Αυτά συνέβαιναν παλιά, τότε που η Αριστερά διαπνέετο από ένα άλλο ήθος, που ένιωθε απέχθεια και κατακεραύνωνε τέτοια πρωτοσέλιδα, όπως και τα αντίστοιχα (και πολλαπλάσια) της Αυριανής.
Ώσπου ήρθε και γιγαντώθηκε η ριζοσπαστική εκδοχή της Αριστεράς, απαλλαγμένη από τέτοιους μικροαστικούς ενδοιασμούς. Προφανώς δεν τα θεωρούσε ηθική αλλά «ηθικισμό» που δεν άρμοζε σε… αγωνιστές. Και άρχισε να χτυπάει τον άμαχο πληθυσμό (και δεν είναι ρατσιστικός ο όρος. «Αμαχος πληθυσμός» είναι τα οικογενειακά πρόσωπα των πολιτικών, ανεξαρτήτως φύλου, που δεν εμπλέκονται προσωπικά στην πολιτική διαδικασία ή τη δημόσια ζωή).
Για να μη θεωρητικολογούμε, το ήθος της τότε Αριστεράς, αποτυπώνεται και από την κατάθεση Καλογρίτσα στην Προανακριτική: «Όταν είχα την “Πρώτη” (εφημερίδα που στήριζε το εγχείρημα του τότε ενιαίου Συνασπισμού) έκανα αντιπολίτευση στον Παπανδρέου. Μου φέρνανε πολιτικοί και δημοσιογράφοι υλικό να γράψω κατά της Μιμής. Δεν έγραψα ποτέ. Για τον Παπανδρέου έγραφα. Όχι κουτσομπολιά για τη γυναίκα του όμως».
Το ήθος της νυν Αριστεράς αποτυπώνεται από τις πρόσφατες εμπειρίες του ιδίου: «Σε αυτή την ίδια κατεύθυνση είδα ότι μπαίνανε (στο Ντοκουμέντο) οι γυναίκες όπως του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή του Στουρνάρα. Διαφώνησα τότε. Δεν ήθελα το όνομα του γιου μου σε αυτά. Ήλθε τότε ένα σημαίνων πρόσωπο από Μαξίμου. Με πίεσε. Αρνήθηκα κι έφυγα». (Εν τω μεταξύ η σχετική η υπόθεση καρκινοβατεί, προς δόξαν της ελληνικής Δικαιοσύνης και του… μεταρρυθμιστικού οίστρου της κυβέρνησης).
Να συμπληρώσουμε ότι Αριστερά, που μάλιστα διεκδικεί και την αποκλειστικότητα του όρου, είναι το ΚΚΕ. Ποτέ στελέχη του ή το κομματικό του όργανο δεν αναφέρθηκαν σε συζύγους ή παιδιά πολιτικών αντιπάλων. Γιατί μπορεί στο ΚΚΕ να καταλογίζεται πολιτικός παλαιοημερολογιτισμός, αλλά δικαιούται και να του αναγνωριστεί ότι δεν έχει επιδοθεί σε ανήθικη μικροπολιτική. Τουλάχιστον καθ’ όλη τη διάρκεια της αντιπολίτευσης.
Η σύζυγος Στουρνάρα, η σύζυγος Μητσοτάκη, είχαν την τιμητική τους στην αντιπολιτευτική τακτική ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν έχει καν σημασία αν το κόμμα εξέδωσε ή όχι ανακοινώσεις. Μικρή χώρα είμαστε, ακόμη και εκείνοι που δεν παροικούν την Ιερουσαλήμ, γνωρίζουν από ποια επιτελεία εκπορεύονται επιθετικά δημοσιεύματα και φήμες.
Από το πεδίο βολής δεν έφυγαν και τα παιδιά του πρωθυπουργού όχι μόνο για τις σπουδές τους και τις δουλειές τους, αλλά και για τις προσωπικές τους σχέσεις. Τα βόλια πήραν ακόμη και την Σάκκαρη γιατί δεν τους ρώτησε με ποιον της επιτρέπουν να συνάψει σχέση.
Και ακόμη χειρότερα, έτυχε ο υιός Μητσοτάκη να βρεθεί θετικός στον κορονοϊό. Εφευρέθηκε το σενάριο ότι έσπασε την καραντίνα για να πάει εκδρομή. Όταν αυτό αποδείχτηκε fake, ανέλαβαν φίλιες προοδευτικές δυνάμεις, ομού και οι Πασιονάριες της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τα τρολ του διαδικτύου, να αποδείξουν ότι ο Μητσοτάκης και η Μαρέβα είναι άσπλαχνοι, κακούργοι γονείς και παράτησαν τον ασυμπτωματικό γιο για να πάνε εκδρομή.
Το ωραίο είναι πως θεωρούν ότι με αυτή την συμπεριφορά ασκούν μαχητική… αριστερή αντιπολίτευση και ότι θα προσελκύσουν ψηφοφόρους. Και δεν κατανοούν ότι εθελουσίως αυτοπεριχαρακώνονται σε ένα λούμπεν κοινωνικό στρώμα κοινωνικής παθογένειας που επιδοκιμάζει αυτή την συμπεριφορά, αλλά απομακρύνουν την κοινωνική πλειοψηφία.
Και σίγουρα δεν φέρονται με τη θεσμική συμπεριφορά που απαιτεί ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης,
