Η αναδρομική έκθεση της Άννας Μαρίας Τσακάλη, «Το σώμα του χρόνου», ολοκληρώθηκε πρόσφατα στην Πινακοθήκη Δήμου Κεντρικής Κέρκυρας & Διαποντίων Νήσων, άφησε όμως πίσω της ποικίλα άνθη με τα οποία έκαστος εκ των επισκεπτών μπορούσε να ταυτιστεί, έκαστος μπορούσε να δώσει τη δική του ερμηνεία στα φυτικά πλάσματα που η ζωγράφος δημιούργησε στους καμβάδες της.
Επισκεφθήκαμε την έκθεση στο νησί των Φαιάκων στις αρχές του μήνα και περιπλανηθήκαμε σε ένα μονοπάτι από άνθη στα τελάρα που κρέμονταν από τους τοίχους και στα άνθη-γλυπτά που κοσμούσαν το πάτωμα ενώ η δημιουργός έκανε αισθητή την παρουσία της όχι μόνο με τα έργα της αλλά και από τις φράσεις της τις οποίες διαβάσαμε ανά τους τοίχους του αίθουσας και αφορούσαν στη σχέση της με τη ζωγραφική. Όπως «η ζωγραφική μου στηρίζεται στο τυχαίο και την επιθυμία» και «στη ζωγραφική μπήκα από την έξοδο κινδύνου».
Άννα Μαρία Τσακάλη, «Κλαδιά» (2014-2022). Μέταλλο, επιχρωματισμένη πορσελάνη και κλαδιά. @ Νεκταρία Μαραγιάννη
Έξοδος κινδύνου η Τέχνη για δημιουργούς και φιλότεχνους, εύθραυστη η στιγμή της δημιουργικής διαδικασίας και η ψυχή των δημιουργών, τότε, οι οποίοι ακροβατούν επάνω στην σκάλα της Δημιουργίας, εύθραυστα τα έργα από κριτικές και κάθε είδους αποδοχές.
Εύθραυστα τα άνθη από καιρικές συνθήκες και ανθρώπινη παρέμβαση κι η καλλιτέχνις «αντιμετωπίζει τα λουλούδια και τα φυτά σαν ζωντανές προσωπογραφίες και προσπαθεί να αποκαλύψει τον οξύμωρο συνδυασμό ευθραυστότητας και δυναμισμού, εφήμερου και αιωνιότητας, απλότητας και πολυπλοκότητας που διέπει την ανθρώπινη ζωή, προσδίδοντας στο φυτικό μία πνευματική διάσταση», διαβάζουμε – μεταξύ άλλων – στο σημείωμα της επιμελήτριας της έκθεσης, ιστορικού Τέχνης, Ροζαλίας Αδαμοπούλου, στον κατάλογο της έκθεσης.
Άννα Μαρία Τσακάλη, «Αναγέννηση» (2020, 170Χ135εκ.). Πηγή φωτ.: Facebook/ Anna Maria Tsakali
Ατενίσαμε τα κάθε είδους άνθη της όπως μαργαρίτες, ανεμώνες, πανσέδες, αμαρυλλίδες, κίτρινα τριαντάφυλλα, ζέρμπερες, ιβίσκους, λίλιουμ, ντάλιες, βιολέ λουλούδια. Παρότι εύθραυστα γνωρίζουμε ότι έχουν ρίζες που τα κρατούν, αντίστοιχες ρίζες σε κάθε άνθρωπο η ενσυναίσθηση η οποία συνάδει με το στιβαρό σε έναν ρέοντα κόσμο.
Ενώ, το βλέμμα της/του δημιουργού και του κοινού που συναισθάνεται, διαφέρει από των υπολοίπων. «Δεν ζωγραφίζω το ανθρώπινο πρόσωπο, ζωγραφίζω το ανθρώπινο βλέμμα» διαβάζουμε μία ακόμη φράση της Τσακάλη σε έναν άλλο τοίχο.
Λήψη από την έκθεση «Το σώμα του χρόνου» @ Νεκταρία Μαραγιάννη
Στα άνθη της καθένας εντοπίζει τον δικό του ψυχισμό και ένα μέρος του κόσμου· «αυτό για μένα είναι η μαγεία της ζωγραφικής, η αποκάλυψη του εαυτού μου και του κόσμου» διαβάζουμε φράση της σε σημείο του καταλόγου.
Ανάμεσα στα έργα που υπονοείται η ανθρώπινη παρουσία και τρόπον τινά μας παραπέμπει στο τέλος της Οφηλίας, είναι «Το Ροζ φόρεμα» (2021), που σαν να πλέει ανάμεσα στα άνθη και τα αγριολούλουδα.
Άννα Μαρία Τσακάλη, «Το ροζ φόρεμα» (2021, 145 Χ144 εκ.). Πηγή φωτ.: Facebook/ Anna Maria Tsakali
Το τέλος, την απώλεια, τη συναισθανόμαστε στα έργα της από κοινού με τη γαλήνη και την ομορφιά. Διότι τα άνθη έχουν περιορισμένη διάρκεια ζωής, η όμορφη παρουσία τους στην όποια καθημερινότητά μας είναι περιορισμένη, αρκετή όμως αυτή τους η παρουσία προκειμένου να μεταβάλλουν τη διάθεσή μας.
Σαν τα λουλούδια να είναι πρόσωπα που χαμογελούν σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο, υπενθυμίζοντας ότι η ομορφιά υπάρχει παντού, αρκεί καθένας μας να έχει το βλέμμα να την εντοπίσει.
«Αδυναμία» μας οι μαργαρίτες και τα ηλιοτρόπια όταν αναδύονται σε έναν πράσινο καμβά γρασιδιού, όπως στην κεντρική φωτογραφία του παρόντος δημοσιεύματος που κοσμείται από το έργο «Μαργαρίτες» (2020, 100Χ100) της Άννας Μαρίας Τσακάλη.
Περισσότερα για την αναδρομική έκθεση της Άννας Μαρίας Τσακάλη στο παρακάτω κείμενο του ιστορικού τέχνης, Γιώργου Μυλωνά.
