«Ο Κ. Παπατριανταφυλλόπουλος δείχνει αυτό που πρέπει να βλέπουμε όπως είναι, χωρίς περιττά λόγια και πινελιές δίχως νόημα» μεταφέρω από τον Αλέκο Φασιανό. Όπως κάθε χρόνο την τελευταία δεκαετία, διατίθεται σε κεντρικά βιβλιοπωλεία το ημερολόγιο του Κώστα Παπατριανταφυλλόπουλου. Με ζωγραφιές που ανοίγουν το βλέμμα στη νέα χρονιά, με τα απολύτως απαραίτητα, με ελαφρά υλικά –μολύβια, ξυλομόλυβα, παστέλ κι ακουαρέλες– είναι κι αυτό ένα από τα χειροτεχνήματα του Κ.Π., απόσταγμα ζωγραφικής εκ του φυσικού (τυπωμένο με τη μαστοριά της εταιρείας γραφικών τεχνών Macart).
Στο ημερολόγιο με το σπιράλ στη ράχη και μέγεθος που παραπέμπει στα ιστορικά ημερολόγια της ΑΓΕΤ Ηρακλής, ο Παπατριανταφυλλόπουλος αιχμαλωτίζει στιγμές με πηγαίο αίσθημα και μοιράζεται μερικές από τις σελίδες της ζωής του: φίλους αγαπημένους, δρόμους που έχει περπατήσει, νεκρές φύσεις και θρησκευτικά θέματα, την εικόνα του μπροστά στον καθρέφτη.
Ο ζωγράφος είναι ένας σύγχρονος υμνητής του genre που έχει κάνει το ατελιέ του ένα με τη ζωή της πόλης. Εμπνέεται από την καθημερινότητα και αποτυπώνει τον παλμό της με ελεύθερο και άμεσο τρόπο διατηρώντας τη φρεσκάδα της χωρίς επιτήδευση. Κι είναι παράδοξο μιας και ο ίδιος δεν είναι παιδί της πόλης.
«Έζησα στο χωριό μου τα Βραχνέικα Πατρών μέχρι 18 χρονών. Ζωγράφιζα από μικρό παιδί. Από καθαρή τύχη άρχισα να ασχολούμαι συστηματικά με τη ζωγραφική, όταν ήρθαμε στην Αθήνα ως εσωτερικοί μετανάστες. Έπιασα δουλειά σε ένα εργαστήριο αγιογραφίας και αργότερα μπήκα στη σχολή Καλών Τεχνών» ανασύρω από συνέντευξή του. Σπουδές συνέχισε στο Παρίσι, στο εργαστήριο του Pierre Carron με υποτροφία του Γαλλικού κράτους.
Φοιτητής στα χρόνια τον θυμάμαι να μελετά με προσοχή ερευνητή, σχέδια και λευκώματα στη βιβλιοθήκη του Μουσείου Μπενάκη. Με το αίσθημα –και το ακόρεστο βλέμμα– ενός ιστοριοδίφη, θηρεύει ό,τι τον γοητεύει από τον κόσμο και το μεταφέρει στο ζωγραφικό του μπλοκ.
«Τελειώνοντας το εργαστήριο του Γ. Μαυροϊδή και μετά τη θητεία μου στο εργαστήριο του Γ. Τσαρούχη, συνειδητοποιώ το έλλειμμα μόρφωσης, όχι ως αόριστη έννοια και με κόπους αρχίζω να ''αυτομορφώνομαι''. Απορώ εκ των υστέρων πως άντεξα τόσα χρόνια προσπάθειας, ενώ ταυτόχρονα βιοπορίστηκα σκληρά πασχίζοντας να μη μου κάνει κακό, η άτσαλη αγορά της Αθήνας. Σήμερα, ακόμα γυρίζω ξανά στο χωριό μου» φανερώνει ο ίδιος.
Ο Κώστας Παπατριανταφυλλόπουλος γεννήθηκε το 1951 στα Βραχνέικα, έντεκα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα. Εκεί, τα τελευταία χρόνια εικονογραφεί τη μεγάλη εκκλησία του χωριού, σε μια από τις λιγοστές εξαιρέσεις σύγχρονης αγιογραφικής εργασίας κι όχι φωτοτυπικής αναπαραγωγής παλιότερων ζωγράφων της παράδοσης. Ωστόσο, ο ίδιος έχει μεγάλο σεβασμό στους δασκάλους του.
«Πιστεύω ότι η ζωγραφική δεν είναι θέμα ενός. Είναι μόρφωση, είναι παιδεία κι έχει να κάνει με πολλούς μαζί» λέει χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό και στο σπιράλ του ημερολογίου «δένει» συναδέλφους που συνεχίζουν την παράδοση της ζωγραφικής. «Αυτήν που εκφράζει αισθήματα, που προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο και δεν πουλά στυλ. Δεν είναι, δηλαδή, θύμα της αισθητικής» λέει σε συνέντευξή μας. Στην έκδοση του 2024 τον συντροφεύει με ζωγραφιές ο Δημήτρης Φαμελιάρης.
Αθροιστικά, τα ημερολόγια αυτά μάς παραδίνονται ως περίληψη της σημερινής ζωγραφικής κουλτούρας. Πέραν των δημιουργών που συγκεντρώνουν, αποτυπώνουν και τον κόσμο που στηρίζει την ζωγραφική, προσφέροντας ερμηνείες αισθητικής επιλογής και ιστορικής τεκμηρίωσης. Το βέβαιο είναι ότι αυτός που θα πάρει στα χέρια του το ημερολόγιο, βουτάει στα νερά μιας χρονιάς που έχει πλέον παρέλθει, αλλά η αύρα της φθάνει σε εμάς με διαύγεια και συγκίνηση.
