Δεν ήταν μόνον το ήθος και η επαγγελματική επάρκεια της κυρίας Ρένας Μόρφη και του κ. Νίκου Πορτοκάλογλου. Ήταν και το γεγονός πως η ορχήστρα, τα παιδιά που ήταν πίσω, αποτελούσαν ένα αρμονικό, εξίσου πρωταγωνιστικό, σύνολο. Ο καθένας στον ρόλο του και στο όργανό του και όλοι μαζί μια τέλεια ομάδα.
Είναι δύσκολο να κάνεις μια επιλογή των καλύτερων στιγμών αυτής της εκπομπής, γιατί όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις οι καλεσμένοι ήταν ο ένας καλύτερος από τον άλλον και το κυριότερο δεν πρόδωσαν τον χαρακτήρα του Μουσικού Κουτιού. Οι δύο οικοδεσπότες, πάντα διακριτικά, αυτοί έδιναν τον τόνο και για αυτόν τον λόγο η εκπομπή τους κατέκτησε την καθολική αναγνώριση.
Δεν αποφεύγω τον πειρασμό να πω ότι πιο πολύ θυμάμαι την εκπομπή την αφιερωμένη στον Γιώργο Ζαμπέτα και στον Μανόλη Μητσιά. Δεν είναι του παρόντος κειμένου να γράψω για το τι είναι ο Ζαμπέτας για το ελληνικό τραγούδι ούτε να εξυμνήσω τον Μανόλη Μητσιά. Απλώς να υπενθυμίσω πως ο Μητσιάς ποτέ δεν κράτησε όργανο στα χέρια του. Ούτε κιθάρα, ούτε μπουζούκι, ούτε μπαγλαμαδάκι. Είναι αυτός και η φωνή του. Μια δωρική παρουσία πάνω από μισόν αιώνα.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τη διοίκηση της Δημόσιας Τηλεόρασης. Η κυρία Μόρφη και ο κ. Πορτοκάλογλου έβαλαν τον πήχυ πολύ ψηλά. Θα ρισκάρει η ΕΡΤ να αναπληρώσει το κενό που αφήνει το Μουσικό Κουτί; Ο κίνδυνος να περάσει κάτω από τον πήχυ είναι υπαρκτός. Βέβαια, ουδείς αναντικατάστατος, όμως μερικές φορές αυτή η στερεότυπη φράση δεν ισχύει. Κάποιοι δεν αντικαθίστανται.
Εν πάση περιπτώσει οι διοικούντες τη Δημόσια Τηλεόραση θα βρουν την άκρη, γιατί ομολογουμένως έχουν παραγάγει έργο. Τρία ήταν τα αναμφισβήτητα επιτεύγματά τους: Πρώτον, η ERT NEWS, που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τα μεγαλύτερα διεθνή ειδησεογραφικά κανάλια, δεύτερον η ERTFLIX με όλη την πλούσια θεματική γκάμα (και χωρίς συνδρομή) και τρίτον, το Μουσικό Κουτί που δυστυχώς μας τελείωσε, αλλά μπορούμε να το ξαναβλέπουμε στην ERTFLIX, όσοι πάσχουμε από το σύνδρομο στέρησης.
Θυμάμαι, ανέκαθεν η ΕΡΤ τόσο με τα ενημερωτικά της προγράμματα όσο και με τον τομέα της ψυχαγωγίας, γινόταν στόχος κριτικής πανταχόθεν. Εδώ και μερικά χρόνια, οι τόνοι της κριτικής έχουν πέσει—γκρίνια πάντα θα υπάρχει—διότι ο τηλεθεατής βλέπει προσπάθεια, εκτιμά την ποιότητα. Και μια εκπομπή σαν το Μουσικό Κουτί μόνο μια Δημόσια Τηλεόραση θα μπορούσε να τη στεγάσει. Και μόνο μια Δημόσια Τηλεόραση θα μπορέσει να την αναπληρώσει.
