Η διαχείριση γεγονότων του παρελθόντος, η προσπάθεια επίτευξης των στόχων, το αλλιώτικο μονοπάτι που καθένας ενδεχομένως θα κληθεί να διασχίσει, διαφορετικό από εκείνο που είχε επιθυμήσει, η ανθρωπιά, είναι ορισμένα από όσα πραγματεύονται οι νέες ταινίες που «βγαίνουν» από τις 27 Απριλίου στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Η πρεμιέρα της ταινίας «Μάλιστα, Σεφ!» προστέθηκε λόγω της αναβολής της ταινίας «Demon Slayer - Kimetsu No Yaiba - The Movie: Mugen Train». Εκτός από τις παρακάτω, κυκλοφορεί και το μεξικανικό animation «Κάτσε στ' αυγά σου».
Ευλογία
Από τη ζωή του ποιητή Ζίγκφριντ Σασούν εμπνέεται ο σκηνοθέτης Τέρενς Νταίηβις για την ταινία του «Ευλογία». Πρόκειται για ιστορική βιογραφία, με την κάμερα να ακολουθεί τον Σασούν στα βήματά του: επέζησε από τη φρίκη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, βραβεύθηκε για την ανδρεία του και άσκησε δριμεία κριτική στη βρετανική κυβέρνηση. Οι απόψεις του κάθετες: «ενώπιον τέτοιας σφαγής κάποιος δεν πρέπει να διατάξει τη συνείδηση κάποιου».
Έμφαση δίνεται και στις σχέσεις με τους γύρω του ανθρώπους, ενώ τα λόγια που λέγονται μεταξύ τους αποτελούν μια υπενθύμιση για τη ζωή και τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. «Οι φίλοι μπορεί να πάνε και να έρθουν αλλά οι εχθροί παραμένουν πάντα πιστοί. Η ζωή προχωράει αργά προσπαθώντας να καταλάβεις το αίνιγμα των άλλων ανθρώπων. [...] Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν για τη στιγμή. Εσύ ζεις για την αιωνιότητα», ακούμε, μεταξύ άλλων.
Η στροφή στους ανθρώπους που είναι σημαντική στη ζωή μας αποτελεί μια αναγκαία διέξοδο μετά από μια ζοφερή περίοδο, όπως εκείνη των πολέμων. Πόσω μάλλον για τους μετέχοντες σε αυτόν, για εκείνους που βρέθηκαν στο μέτωπο ακόμη και παρά τη θέλησή τους.
Έτσι και ο Σασούν, αφενός επιθυμεί την ειρήνη στην καθημερινότητά του και στον κόσμο, αφετέρου νηνεμία στην ταραγμένη ζωή του, αποδοχή του εαυτού του – επιρρεπείς εκείνοι που δεν επαναπαύονται, που έχουν ανησυχίες και ζουν σε έναν ταραγμένο κόσμο.
Στα Ίχνη του Δολοφόνου
Σε μεγάλο μέρος της ταινίας οι σκηνές είναι με χαμηλό φωτισμό, η δράση εκτυλίσσεται κυρίως το βράδυ και «συνοδεύεται» από ήχους πυροβολισμών. Το σκοτάδι εγείρει το μυστήριο, προαναγγέλλει και τον κίνδυνο, «δένει» με το αστυνομικό θρίλερ «Στα ίχνη του δολοφόνου» του Νταμιάν Ζιφρόν. Μία ομάδα αστυνομικών και το FBI αναζητούν τα ίχνη του σε όλη τη χώρα, μόνο που η κατάσταση ανατρέπεται ανά πάσα στιγμή.
Υπάρχει η εικασία ότι ο δολοφόνος δεν αναζητά την καταστροφή, αλλά την ανακούφιση. Άποψη που πηγάζει από αστυνομική ερευνήτρια η οποία παλεύει με τους δαίμονες του παρελθόντος της αφότου καλείται στην σκηνή ενός άγριου εγκλήματος. Είναι και εκείνη που, αν και άπειρη, μπορεί να διεισδύσει στο μυαλό του ατόμου και εν τέλει να το οδηγήσει ενώπιον της δικαιοσύνης.
«Να είσαι καλλιτέχνης, όχι αστυνομικός» και «οι άνθρωποι απλώς γεννιούνται κακοί», ακούμε στην ταινία. Είναι όντως έτσι; Ανακαλούμε τις θεωρίες των Λάβατερ και Λομπρόσο περί τη φύσης του εγκληματία. Συζήτηση ανοίγεται και για την αναταραχή της ψυχής σαν βρεθεί στον τόπο εγκλήματος και πώς διαχειρίζεται τραυματικές καταστάσεις του παρελθόντος.
Στα Ιχνη του Δολοφόνου (To Catch a Killer) του Νταμιάν Ζιφρόν
Διορθώσεις
«Θα πρέπει να αφεθείς σε όλο αυτό, να μη σφίγγεις καν τα χέρια [...] Ας προσθέσουμε κινήσεις για να σου βγει πιο φυσιολογικά» ακούμε στα πρώτα λεπτά του ντοκιμαντέρ «Διορθώσεις» του Θοδωρή Σκριβάνου.
Η κάμερά του διεισδύει στην καθημερινότητα των χορευτών μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής: τους δείχνει να κάνουν πρόβες, να γίνονται διορθώσεις για τις κινήσεις και το σώμα τους, ενίοτε η κάμερα επικεντρώνεται στα παπούτσια τους· εκεί άλλωστε που στηρίζονται τα πόδια των χορευτών προκειμένου να εκτελέσουν το πρόγραμμά τους. Είναι και μια ευκαιρία να θαυμάσουμε τις πουέντ των γυναικών μπαλαρίνων.
Εκείνο που το ντοκιμαντέρ αφήνει στον θεατή, είναι η προσπάθεια των ανθρώπων που ενάντια σε κάθε δυσκολία, με την επιμονή και τη συντονισμένη συνεργασία όλων –χορογράφων, χορευτών, σκηνογράφων, τεχνικών– πραγματώνουν το έργο τους. Οι πολλοί αριθμητικά χορευτές γίνονται ένα ενιαίο σώμα που κινείται υπό τον ήχο της μουσικής, τα δε σώματα δείχνουν «παραδομένα» στους ρυθμούς της.
Η προσπάθεια των χορευτών μας υπενθυμίζει τους παρακάτω στίχους από το ποίημα «Αν» του Ράντυαρντ Κίπλινγκ: «Κι αν μπορείς ν' αναγκάσεις με βία την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου/ Να δουλέψουν για σέναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο/ Και ν' αντέξεις σ' αυτό σταθερά όταν τίποτα εντός σου δνε θα'χεις/ Άλλο εξόν απ' τη θέληση, που όρθια θα κράζει σε τούτα ''Κρατάτε''».
Μάλιστα, Σεφ!
Αναπάντεχα συναισθήματα δημιουργούνται όταν η επιθυμία της 40άρας Κάθυ «παγώνει» και καλείται να περπατήσει μονοπάτια διαφορετικά από όσα είχε ονειρευτεί. Όπως μας διηγείται η ταινία «Μάλιστα Σεφ!» του Λουί-Ζιλιάν Πετί, η Κάθυ είναι ανερχόμενη σεφ και έτοιμη να ανοίξει το δικό της εστιατόριο υψηλής γαστρονομίας, όπως άλλωστε είχε ονειρευτεί. Προκειμένου να ανταποκριθεί στις οικονομικές της δυσκολίες, δέχεται τη θέση στην κουζίνα δομής για ανηλίκους, ασυνόδευτους μετανάστες.
Η αρχικά αρνητική αντίδραση – «σκέτος εφιάλτης. Έχετε δει την κουζίνα;» – σταδιακά μεταβάλλεται με την επαφή της με τα παιδιά. Θα έλεγε δε κανείς, ότι η μαγειρική, ως διαδικασία παρομοιάζεται με τη δοκιμασία των ανθρωπίνων σχέσεων, για το εάν εν τέλει θα πετύχει.
Μία ταινία για τα μη «σχεδιασμένα» στη ζωή που όμως μπορούν να φωτίσουν το μονοπάτι στο οποίο καταλήγει να βαδίσει. Στην ταινία, η Κάθυ, αντιλαμβάνεται πως η ζωή της αρχίζει να αλλάζει προς το καλύτερο από την επαφή με τα παιδιά.
Λουνάνα, ένα Γιάκ Μέσα στην Τάξη
Έως τη βραχεία λίστα των διεθνών ταινιών που διαγωνίζονταν για Όσκαρ, έφτασε η ταινία «Λουνάνα, ένα Γιακ μέσα στην τάξη» του Πάουο Ντόινινγκ Ντόρτι.
Όπως η ταινία «Μάλιστα σεφ», έτσι και η ταινία «Λουνάνα, ένα Γιακ μέσα στην τάξη» εξιστορεί την αλλαγή πορείας στο μονοπάτι ενός ανθρώπου. Στην προκειμένη, ενός νεαρού δασκάλου που παρότι ονειρεύεται να γίνει ποπ σταρ και να μεταναστεύσει στην Αυστραλία, καταλήγει να διδάσκει σε ένα μικρό χωριό, τη Λουνάνα, στα υψίπεδα των Ιμαλαΐων, δίχως ρεύμα, νερό και οποιαδήποτε άνεση.
Μπορεί μια αλλαγή στο μονοπάτι να είναι επιβεβλημένη για την αλλαγή της προσωπικότητας και του χαρακτήρα καθενός, προς το καλύτερο, για την αλλαγή τρόπου σκέψης και φιλοσοφίας ζωής; Ο δάσκαλος που δεν θέλει να ασκήσει το λειτούργημά του ως δάσκαλος, συνειδητοποιεί τη σημασία να είναι κάποιος πραγματικά μέλος μιας κοινωνίας. Όπως και ότι η πληρότητα μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της απλότητας.
Ο Μπο Φοβάται
Υποκειμενικός ο φόβος, γύρω από τον φόβο περιστρέφεται η υπόθεση της ταινίας «Η Μπο φοβάται» του Άρι Αστέρ με τον βραβευμένο με Όσκαρ Χοακίν Φίνιξ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Υποδύεται τον φοβιτσιάρη Μπο Γουάσερμαν ο οποίος ζει μόνος σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο. Κάθε στιγμή γι' αυτόν είναι ένας εφιάλτης, όπως και η επικείμενη επίσκεψή του στο σπίτι της μητέρας του.
Θα μπορούσε ο φόβος που νιώθει για οτιδήποτε, κάθε στιγμή, να σχετίζεται με τη σχέση με τη μητέρα του, με την οικογένειά του; «Λυπάμαι πολύ γι' αυτό που κληρονόμησες από τον μπαμπά σου. Αλλά ήθελα ένα παιδί, το πιο σπουδαίο δώρο της ζωής μου», την ακούμε να απευθύνει στον γιο της.
Για την επίσκεψη της μητέρας του στο σπίτι τον προετοιμάζει ο ψυχαναλυτής του. Θέτοντας στο κινηματογραφόφιλο κοινό την προσπάθεια από πλευράς του ψυχαναλυτή, που – μεταξύ άλλων – για την διαχείριση του φόβου του, καλεί τον Μπο να ανατρέξει στο παρελθόν και να μιλήσει για τη σχέση που είχε με την οικογένειά του.
Κεντρική φωτογραφία: Από το ντοκιμαντέρ «Διορθώσεις». Πηγή φωτ.: Facebook / Danaos Cinema
