Ταινίες σχεδόν κάθε είδους από την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου στις κινηματογραφικές αίθουσες. Το πολυαναμενόμενο έπος του Ρόντλεϊ Σκοτ με τον Χοακίν Φίνιξ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, «Ναπολέων», ταινίες για τα ανθρώπινα συναισθήματα, για το προσφυγικό ζήτημα, την παιδική σεξουαλική κακοποίηση, την εκδίκηση και τον αένανο κύκλο του αίματος, με τις περισσότερες να έχουν ήδη βραβευθεί σε σημαντικά φεστιβάλ.
Στις επτά νέες ταινίες περιλαμβάνεται και το animation «Ευχή» της Disney, με την 17χρονη Άσα και την κατσίκα της να βρίσκουν μια κοσμική μπάλα που διαθέτει απεριόριστη ενέργεια.
Ναπολέων
Η ζωή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη με έμφαση στην άνοδο και την πτώση του ξετυλίγεται μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Ρίντλεϊ Σκοτ με τον βραβευμένο με Όσκαρ Χοακίν Φίνιξ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η ιστορία του αγοριού από την Κορσική που έγινε στρατηλάτης και έπειτα αυτοκράτορας, νυμφεύτηκε την Ιωσηφίνα (Βανέσα Κίρμπι), εξορίστηκε και πέθανε στο νησί της Αγίας Ελένης, είναι γνωστή. Αυτό που αλλάζει σε κάθε ταινία είναι το ύφος, καθοριζόμενο από το κάθε φορά πρόσωπο που κάθεται στη σκηνοθετική καρέκλα αλλά και εκείνο που επιλέγεται για τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
«Είμαι γεννημένος για μεγαλεία μα οι ιθύνοντες με βλέπουν ως σπαθί» αναφέρει ο Φίνιξ στο ρόλο του Ναπολέοντα. Το έπος του Σκοτ εστιάζει στην ταραχώδη του πορεία μέσα από γρήγορα πλάνα και δυνατή μουσική υπόκρουση κυρίως στις μάχες που διαδραματίζονται, κανονιοβολισμούς και από χρωματικής γκάμας πιο συχνά είναι τα ψυχρά και σκοτεινά χρώματα. Ορισμένα ερμηνευτικά σημεία του Φίνιξ μας κάνουν να ανακαλούμε την ερμηνεία του στον «Μονομάχο», επίσης σε σκηνοθεσία Ρίντλεϊ Σκοτ.
Κόκκινος ουρανός
Τιμημένη με Αργυρή Άρκτο - Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στη φετινή Berlinale και πανελλήνια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης η ταινία «Κόκκινος ουρανός» του Κρίστιαν Πέτσολντ. Η κάμερά του ακολουθεί τέσσερις νέους σε ένα εξοχικό στη Βαλτική. Τα συναισθήματα γεννιούνται και αναπτύσσονται αντίστοιχα με την καιρική νηνεμία και έπειτα τις φωτιές που ξεσπούν στο δάσος δίπλα στο εξοχικό ώσπου οι φλόγες να φτάσουν κι εκεί. Ποια συναισθήματα κυριαρχούν σαν οι φλόγες πλησιάζουν και απειλούν τη ζωή τους;
Με τα μάτια της Νταλβά
«Φοβάμαι. Να μην είμαι μόνη. Να μην ξαναείμαι σημαντική για κάποιον». Είναι ορισμένες από τις πιο ειλικρινείς κουβέντες της 12χρονης Νταλβά, μίας έφηβης με ευέξαπτο χαρακτήρα που ισχυρίζεται ότι δεν είναι κορίτσι αλλά γυναίκα, την απομακρύνουν από το σπίτι που ζει με τον πατέρα της και ευρισκόμενη στην ανάδοχή της οικογένεια συνειδητοποιεί σταδιακά τι ήταν εκείνο που μοιραζόταν με τον πατέρα της.
Βραβευμένη στο Φεστιβάλ Καννών, η ταινία «Με τα μάτια της Νταλβλά» του Εμανουέλ Νικό πραγματεύεται την παιδική σεξουαλική κακοποίηση και εστιάζει στα αποτελέσματά της μέσα από τα μάτια του παιδιού: στο συναισθηματικό σκαμπανέβασμα αλλά και στην πραγματικότητα ότι δύσκολα θα μπουν στη θέση της και θα την καταλάβουν, κυρίως οι συμμαθητές της («δεν μας νοιάζει τι σου συνέβη, κανείς δεν καταλαβαίνει»).
Πράσινα Σύνορα
Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας για την ταινία της Ανιέσκα Χόλαντ, με τίτλο «Πράσινα σύνορα», που διεκδικεί τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου. Υφολογικά είναι δράμα για το προσφυγικό ζήτημα στα σύνορα Πολωνίας – Λευκορωσίας, το είδος της ταινίας ενισχύεται με το γκρι χρώμα τονίζοντας τη δυσχερή θέση των προσφύγων που εργαλειοποιούνται και η ζωή τους ευτελίζεται.
Στην ταινία, το πράσινο σύνορο είναι το δάσος μεταξύ Λευκορωσίας και Πολωνίας που προσπαθούν να διαπεράσουν πρόσφυγες που αναζητούν μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Στα σύνορα αυτά συγκρούονται οι ζωές μιας οικογένειας Σύρων προσφύγων, μιας Βρετανίδας ακτιβίστριας και ενός νεαρού συνοριοφύλακα.
Ο πληθυντικός αριθμός στον τίτλο της ταινίας υποδηλώνει ότι τέτοια σύνορα υπάρχουν κι αλλού, κι η επιθυμία των ανθρώπων για μία καλύτερη ζωή καθορίζεται με από τα σύνορα που έχουν χαρακτεί.
Ο πυρετός του Πετρόφ
Κάθε είδους πλάνα (γενικά, μεσσαία, κοντινά, πολύ κοντινά), σκηνές με χαμηλό φωτισμό, πυροβολισμοί και κυνηγητό στην βραβευμένη στις Κάννες, ρωσική ταινία, «Ο πυρετός του Πετρόφ» του Κιρίλ Σερεμπρένικοφ. Πραγματικότητα και φαντασία εμπλέκονται στο φιλμ, μία από τις φράσεις που κρατήσαμε είναι η ακόλουθη: «είναι αλήθεια πως όταν ένας δολοφόνος πεθαίνει, μαζεύονται στο κρεβάτι του τα φαντάσματα όλων όσων σκότωσε;»
Η φράση προέρχεται από τα χείλη παιδιού, στην ενήλικη ζωή του γνωρίζει μία άλλη πραγματικότητα στην οποία εμπλέκεται η μυστική αστυνομία και τα πρόσωπα αποκτούν χαρακτηριστικά σούπερ ηρώων σαν καλούνται να αντεπεξέλθουν στις συνθήκες. Με τον «πυρετό» στον τίτλο της ταινίας να παραλληλίζεται με τον πυρετό των γεγονότων και την έντασή τους.
Ο δρόμος της εξιλέωσης
Νουάρ στοιχεία στο θρίλερ «Ο δρόμος της εξιλέωσης» της Ναντίν Κρόκερ. Η κάμερά της ακολουθεί τον Ράσελ, που μετά την 7ετή φυλάκισή του έρχεται αντιμέτωπος με την οργή των αδερφών του άνδρα που δολοφόνησε. Υπάρχει δικαίωση πέραν του νόμου, τι γίνεται σαν οι πολίτες πάρουν το νόμο στα χέρια τους, επέρχεται δικαίωση με τη βία;
Η ιστορία εκτυλίσσεται στον Μισισιπή και είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Μάικλ Φάρις Σμιθ. Κατά πως φαίνεται ο δρόμος προς την εξιλέωση είναι δύσβατος, αυτή (σ.σ η εξιλέωση) δύσκολα έρχεται. Μένει η φράση που ακούγεται στην ταινία «κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς και ανησυχείς για το αύριο όταν έρθει».
Κεντρική φωτ.: Από την ταινία «Ναπολέων». Πηγή φωτ.: Facebook/ Nick Milligan
