Δεν γκρεμίζεται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που παρακολουθούμε το τελευταίο δίμηνο, σαν καθημερινό ριάλιτι σόου, είναι η κατάρρευση της ίδιας της Αριστεράς, η οποία την τελευταία 15ετία κυκλοφόρησε και μάγεψε, με το μοντέλο ΣΥΡΙΖΑ, πλήθος Ελλήνων. Καταλύτης της διάλυσης, ο εκατομμυριούχος (κατά δήλωση του) φρέσκος Πρόεδρος του κόμματος Στ. Κασσελάκης. Ενηλικιώθηκε στο Μαϊάμι των ΗΠΑ, γνώρισε τον Καπιταλισμό και μετά λάτρεψε την Αριστερά!
Η αιφνίδια «εισβολή» του Κασσελάκη στην ελλαδική πολιτική σκηνή θα μπορούσε από έναν χαρισματικό αφηγητή να περιγραφεί και σαν ανέκδοτο. Επειδή η Αριστερά στον τόπο μας αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν θρησκευτικό ταμπού, δεν σηκώνει αστεία. Έτσι, η ιδεολογική ένδεια σπρώχνει εμβριθείς στην Αριστερά πανεπιστημιακούς καθηγητές να αναλύουν επιστημονικά το «φαινόμενο» Κασσελάκη ενώπιον του ίδιου του φαινομένου…
Η ανάλυση προβάλει το μοδάτο ιδεολόγημα της «μεταπολιτικής» ώστε να αιτιολογηθεί η εγκεφαλική κατασκευή ενός «Μεσσία» για να οδηγήσει στην εξουσία τον λαό του. Με αυτή την απλοϊκή υπόσχεση αναδείχθηκε Αρχηγός στον κομματιασμένο πια ΣΥΡΙΖΑ. Οι δημοσκοπήσεις, δυο μήνες μετά τις εσωκομματικές εκλογές, δείχνουν ότι ήδη οι μισοί ψηφοφόροι του δηλώνουν «κοψοχέρηδες».
Δεν είναι πρώτη φορά, άλλωστε, πολίτες να επιλέγουν κάποιον που δεν γνώριζαν, χωρίς προηγουμένως να νιώσουν και την ανάγκη να ρωτήσουν και να μάθουν. Αρκέστηκαν στη βεβαιότητα (τους) πως ανακάλυψαν έναν, κάποιον άγνωστο, χαμογελαστό νέο άνδρα μέσα στο ισοπεδωμένο από απανωτές ήττες κόμμα,
να δηλώνει ότι «μπορεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη». Απελπισμένοι ακολούθησαν τη γλυκιά μελωδία που σκορπούσε το φλάουτο…
Έκτοτε, γινόμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Διαρκής κατρακύλα παρασύρει την Αριστερά κι αποκαλύπτει την ιδεολογική της γύμνια. Η κρίση εκδηλώνεται με το πρόσωπο των πρωταγωνιστών του δράματος, όμως η ουσία βρίσκεται στο ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν πολιτικό εκτόπισμα να σταθούν εκτός του προστατευτικού κομματικού περιβάλλοντος. Έξω από το «μαντρί» κινδυνεύει ο πολιτικός προειδοποιούσε ο αείμνηστος Ε. Αβέρωφ, αλλά η πιθανότητα να μην υπάρχει καν κομματικό «μαντρί» δεν εξεταζόταν τότε…
Από τη μια η υπαρξιακή αβεβαιότητα για τους ήδη εκτός ΣΥΡΙΖΑ Τσακαλώτο και την παρέα του, από την άλλη η ανασφάλεια της Αχτσιόγλου και των δικών της στην ενδεχόμενη έξοδο τους από την Κουμουνδούρου είναι τα συστατικά του ημερήσιου σίριαλ της Αριστεράς σε συνδυασμό με τις ασυνάρτητες ενέργειες Κασσελάκη.
Όλοι αυτοί παλεύουν να κρατηθούν στα πόδια τους. Για παραγωγή πολιτικής ούτε συζήτηση. Για παρουσίαση πειστικών επιχειρημάτων που θα μπορούσαν να απειλήσουν τον Μητσοτάκη από τη θέση για την οποία τον εμπιστεύονται οι περισσότεροι πολίτες ούτε λόγος.
Η Αριστερά δεν έχει, δεν μπορεί να εκφράσει πολιτικό λόγο ικανό να κινήσει την κοινωνία ακόμη πιο μπροστά. Ψελλίζει μόνο κάτι στείρες αρνήσεις που δεν τις ακούνε ούτε οι ίδιοι, ούτε οι οπαδοί τους.
Είναι αξιοσημείωτο πως δυο πλούσιοι ενδιαφέρονται να αναλάβουν ηγετικό ρόλο και να εκφράσουν την Αριστερά των επιθυμιών τους. Ένας ο Κασσελάκης, δηλώνει αυτοδημιούργητος εκατομμυριούχος, που δεν χρειάζεται να εργαστεί από τα 35 του. Ο άλλος, γόνος του μεγιστάνα Σ. Κόκκαλη, ο υιός Πέτρος λέγεται ότι θα θέλει να συγκροτήσει κόμμα αριστερό και πράσινο.
Τολμούν δύο εκατομμυριούχοι, αποσυνάγωγοι του κομματικού σωλήνα έναντι των διατακτικών κομματικών. Ο Κασσελάκης «παπαγαλίζει» τα βαρετά λαϊκιστικά επιχειρήματα του αριστερού λόγου που βαριούνται ακόμη κι οι πρώην ΠΑΣΟΚ ψηφοφόροι, όταν το 2012 μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κόκκαλης δεν έχει ανοιχτεί ακόμη. Ο Τσακαλώτος περιμένει Αχτσιόγλου. Εκείνη πάλι, τη μια φτάνει στην εξώπορτα του ΣΥΡΙΖΑ, μετά κάνει πίσω μέχρι να μαζευτούν καμμία δεκαριά και να σχηματίσουν κόμμα. Να ναι καλά η κρατική επιχορήγηση!
Μια Αριστερά που έμαθε να ζει από το Κράτος. Δηλαδή από τους φόρους μας. Και τάχα μου θέλει να μας σώσει.
Ούτε τον εαυτό της τελικά. Το είπε είναι αλήθεια, η Σ. Αναγνωστοπούλου, προτού την περιλάβει με τον χυδαίο τρόπο του ο Πολάκης. Αν φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ χάθηκαν τα έρμα, χάθηκε κι αυτό το 3%…
