Η διδαχή σύμφωνα με τη σταλινική αντίληψη (εφαρμόζεται δυστυχώς ακόμη) «εξαφανίζει» ανεπιθύμητα πρόσωπα. Αλλοιώνει στοχευμένα την Ιστορία, παραποιεί γεγονότα και φτιάχνει πλαστά δεδομένα. Απλά και εύκολα με τις απεριόριστες τεχνολογικές δυνατότητες. Χαρακτηρίζει κατά κύριο λόγο την αυταρχική εξουσία.
Παρακολουθώ τελευταία, εξ αντακλάσεως προς την κυβερνητική πολιτική, το ΠΑΣΟΚ και μου προκαλεί εντύπωση ότι καταφεύγει σε τακτική που δεν ταιριάζει στην ιστορική του διαδρομή. Αποποιείται τις ρηξικέλευθες πολιτικές που τόλμησε την τελευταία 20ετία, κάνοντας τότε τη διαφορά. Ποιοι λόγοι, άραγε, ωθούν τη σημερινή ηγεσία να επιλέγει τη διαγραφή της κομματικής μνήμης. Αισθάνεται, μήπως, ντροπή για το Σημιτικό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ;
Λειτουργία απογευματινών ιατρείων και χειρουργείων στα Κρατικά Νοσοκομεία και Ανώτατη Εκπαίδευση. Δύο, πρόσφατα, παραδείγματα για να τεκμηριώσω τον τίτλο. Το ΠΑΣΟΚ επιτίθεται με σφοδρότητα στην απόφαση του Α. Γεωργιάδη να επαναφέρει αυτό που είχε ψηφίσει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, επί πρωθυπουργίας Σημίτη, το 2001. Και μάλιστα έχοντας πλήρη κομματική υποστήριξη. Μια, περίπου, δεκαετία αργότερα, επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου, η υπουργός Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου κατέθετε τον ιστορικό Νόμο για τα ΑΕΙ, ο οποίος ψηφίστηκε από 255 βουλευτές. Ρεκόρ όλων των εποχών!
Κι όμως, το ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη, σήμερα, δεν ανατρέχει ούτε στη Διαμαντοπούλου, ούτε στον Παπαδόπουλο. Δεν τους επικαλείται για να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση σε προνομιακό πεδίο για το ίδιο. Θα μπορούσε, (ακόμη και με δόση ειρωνίας), να υποδεχτεί τον Γεωργιάδη στην πολιτική αναδιάταξης του ΕΣΥ που είχε τολμήσει, ήδη από τότε, ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Παρομοίως πετάει την ευκαιρία να εκφράσει την πρωτοπορία του ΠΑΣΟΚ στις αλλαγές επί των ΑΕΙ, τις οποίες πρότεινε και κατάφερε με τόση ευρεία συναίνεση να ψηφίσει η Άννα Διαμαντοπούλου επί ΓΑΠ. Κι όμως το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη πληκτρολογεί delete.
Φοβάται κάτι; Δεν θέλει να συνδεθεί με τα φιλελεύθερα ανοίγματα της σοσιαλδημοκρατίας την περίοδο που κυβέρνησε ο Κώστας Σημίτης; Επιδιώκει να παρουσιάσει ένα πιο…σκληρό σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ που να θυμίζει 1981; Ή μήπως επιχειρεί να πει πως το ΠΑΣΟΚ αναγνωρίζει μια μόνο ιστορική διαδρομή:
Από τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Νίκο Ανδρουλάκη! Τίποτε άλλο ενδιάμεσα…
Περίεργο, να μην αξιοποιείται ένα τέτοιο πολιτικό κεφάλαιο. Πετιέται πρώτης τάξεως ευκαιρία να επιδείξει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ διαχειριστική δεινότητα, προβάλλοντας τη βαρυσήμαντη πολιτική παρακαταθήκη και οδηγώντας ταυτόχρονα την Κυβέρνηση στα…νερά του.
Αντιθέτως, «μουτρωμένος» ως συνήθως τελευταία κλείνεται όλο και περισσότερο στο νεοΠΑΣΟΚικό καβούκι του και αφήνει χώρο στον Μητσοτάκη να απλώνεται στην Κεντροαριστερά.
Και μπράβο του…
