Η πιο σοβαρή δουλειά που καλείται να κάνει το οικονομικό επιτελείο στην προσπάθεια αντιμετώπισης του στεγαστικού προβλήματος είναι η αναλυτική καταγραφή του «αποθέματος» των κλειστών ακινήτων. Πόσα είναι στην πραγματικότητα -όχι κατ’ εκτίμηση- και το κυριότερο σε ποιον ανήκουν;
Η ολοκλήρωση αυτής της απογραφής όταν και όποτε ολοκληρωθεί θα βγάλει «λαγούς». Πόσα κλειστά ακίνητα βρίσκονται στην κατοχή των τραπεζών ύστερα από πλειστηριασμούς; Πόσα από αυτά δεν μπορούν να αξιοποιηθούν γιατί έχουν πολεοδομικές παραβάσεις ή πολύ μεγάλες καταστροφές που απαιτούν πολύ «χρήμα» για να γίνουν αξιοποιήσιμα;
Έχει διερευνηθεί αν το ίδιο το δημόσιο έχει κληρονομήσει μερικές χιλιάδες «σαπάκια» από αποποιήσεις κληρονομιών; Πόσοι και πόσοι συγγενείς οφειλετών έκαναν αποποίηση κληρονομιάς βλέποντας ότι τα χρέη του θανόντος ήταν περισσότερα από την αξία των ακινήτων που είχαν μείνει στην κατοχή του;
Πόσα επίσης κλειστά ακίνητα δεν βγαίνουν αγορά γιατί έχουν τόσο μπλεγμένο ιδιοκτησιακό καθεστώς που η υπόθεση σκοντάφτει στην αδυναμία συνεννόησης, αλλά και στους πολύ αργούς ρυθμούς της δικαιοσύνης και στο κομμάτι της διανομής περιουσίας; Πόσα μισογκρεμισμένα σπίτια σε χωριά που υφίστανται συνεχείς μειώσεις στον πληθυσμό τους μένουν στα αζήτητα γιατί δεν υπάρχει διαδοχή για τους σημερινούς ιδιοκτήτες τους;
Πόσα μπορεί να είναι αυτά τα ακίνητα; 100; 1000; 10.000; Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αυτήν τη στιγμή. Ας καταγραφούν και μετά υπάρχουν ιδέες για την αξιοποίησή τους. Να ένα «μοντέλο» που εφαρμόζεται στη γειτονική Ιταλία: τα ακίνητα του ενός ευρώ. Τι κάνουν οι Ιταλοί; Καταρτίζουν κατάλογο ακινήτων που διατίθενται στη συμβολική τιμή του ενός ευρώ με… αντάλλαγμα ότι αυτός που θα τα πάρει στην κατοχή του, θα επενδύσει για να τα ανακαινίσει και για τα αξιοποιήσει.
Προφανώς αυτά τα ακίνητα δεν βρίσκονται στο κέντρο της Ρώμης. Έχουν και οι Ιταλοί όμως χωριά που εγκαταλείπονται ταχύτατα και η παροχή ισχυρότατων κινήτρων για να επιστρέψει κόσμος -Ιταλοί ή και άλλων εθνικοτήτων που θέλουν να επενδύσουν στη γειτονική χώρα- είναι μέσα στη «φιλοσοφία» του προγράμματος.
Προφανώς μπαίνουν όροι και προϋποθέσεις ώστε να επιτυγχάνεται ο στόχος. Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός; Να αποκτήσει ζωή μια περιοχή, να αξιοποιηθούν ακίνητα που σε διαφορετική περίπτωση θα κατέρρεαν, να αυξηθεί η προσφορά διαθέσιμων ακινήτων, να τονωθεί η οικονομική δραστηριότητα δια της επισκευής, να βρεθούν χώροι για να στεγάσουν κρατικούς λειτουργούς που πρέπει να υπηρετήσουν εκτός αστικών κέντρων (γιατρούς, δασκάλους κλπ).
Τα «ακίνητα του ενός ευρώ» είναι ιδέα, όχι ένα απόλυτο ποσό που πρέπει να αντιμετωπιστεί ως «χάρισμα» αλλά ως μια πιθανή ευκαιρία σε μια χώρα που βλέπει το στεγαστικό πρόβλημα να γιγαντώνεται με ταχύτητα
