Πληθαίνουν τα συνθήματα των οργανώσεων και των συλλογικοτήτων της Αριστεράς που μιλούν για τους «νεκρούς μας», όταν αναφέρονται στα θύματα της πολύνεκρης τραγωδίας. Γιατί σύντροφοι είναι δικοί σας οι νεκροί; Γνωρίζατε τα φρονήματά τους; Ξέρετε κάτι παραπάνω από αυτά που ξέρουμε όλοι μας και οι οικογένειές τους;
Προφανώς, για να ιδιοποιείστε τους 57 νεκρούς, τυμβωρυχώντας, ασπάζεστε αυτό που είπε ο Ν. Φίλης όταν μίλησε για «δολοφονία». Με δολοφόνους το καπιταλιστικό σύστημα και τους πολιτικούς εκπροσώπους του.
Μπορεί, όμως, να συμβαίνει και κάτι άλλο, πολύ πιο απλό. Έχετε αναγάγει σε επιστήμη την εκμετάλλευση των νεκρών, πολύ δε περισσότερο τώρα που είναι και προεκλογική περίοδος και υπάρχει η πιθανότητα να κερδίσετε κάτι από τον ανθρώπινο πόνο.
Τελικά, έχετε γεμίσει από νεκρούς. Οι νεκροί της Εθνικής Αντίστασης όλοι δικοί σας, οι νεκροί του αντιδικτατορικού αγώνα κι αυτοί όλοι δικοί σας, οι νεκροί των Τεμπών δικοί σας. Φυσικά, οι νεκροί στο Μάτι αυτοί έφταιγαν που κάηκαν και δεν ανήκουν στο μαρτυρολόγιό σας, ενώ οι τρείς νεκροί της ΜΑΡΦΙΝ ήταν απεργοσπάστες. Το είπατε κι αυτό!
Δεν ξεχνάμε τι άκουγαν οι δυστυχισμένοι πυρόπληκτοι από τα 4.000 τρολ της Αριστεράς που ξεπήδησαν στο Διαδίκτυο μέσα σε ένα βράδυ, εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία. Οχετό ύβρεων. Εννοείται πως αν κυβερνούσε σήμερα η ριζοσπαστική Αριστερά, θα έφταιγαν οι επιβάτες των τρένου που ανέβηκαν σε αυτό και όχι στο προηγούμενο, όπως έγραψε εύστοχα φίλος στο Διαδίκτυο.
Όταν ένας πολιτικός χώρος μιλά για «δικούς του νεκρούς» είναι αυτονόητο πως μιλά με πολιτικούς όρους. Αυτά τα κόμματα και οι συλλογικότητες αναφέρονται, εν γένει, στον άνθρωπο και στην Ειρήνη, μόνον όταν δε θέλουν να καταδικάσουν κάτι με το οποίο έχουν ιδεολογική συγγένεια. Βλέπε ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Όταν από την άλλη πλευρά θέλουν να καταδικάσουν, γίνονται πολύ συγκεκριμένοι, κατονομάζοντας υπουργούς, κυβερνήσεις, δημοσιογράφους και οτιδήποτε θεωρούν πως βρίσκεται απέναντί τους. Έχουν κάνει διδακτορικό στη μαύρη προπαγάνδα και στις θυματοποιήσεις.
Κάπως έτσι τα θύματα ενός δυστυχήματος, εφόσον πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις, μετατρέπονται σε θύματα αυτού του πολιτικού χώρου, γίνονται «θύματά μας». Σε λίγο να είστε σίγουροι θα γραφτούν ωδές για τους νεκρούς των Τεμπών, με ιδεολογικό χαρακτήρα, μουσικά επικολυρικά έργα από «προοδευτικούς» συνθέτες, θεατρικές παραστάσεις από τους γνωστούς καλλιτέχνες. Μπορεί να ακουστεί και το «επέσατε θύματα αδέρφια εσείς».
Όλα αυτά τα λέμε χυδαία καπηλεία. Και όταν καπηλεύεστε νεκρούς, είστε απλώς παλιάνθρωποι!
ΥΓ. Καταλαβαίνω απόλυτα τα νέα παιδιά, τους συνομήλικους των θυμάτων, τους συμφοιτητές τους, να μιλούν για τους δικούς τους νεκρούς, χωρίς εισαγωγικά. Κάτι που είναι το αδιανόητο για την ηλικία τους, η σκέψη του θανάτου, κτύπησε την πόρτα τους, καθώς εμφανίστηκε μπροστά τους ο ίδιος ο θάνατος. Αυτά τα παιδιά δικαιούνται να μιλούν για τους δικούς τους νεκρούς. Κανένας άλλος.
