Το Bloomberg είχε ένα ολόκληρο αφιέρωμα στο Ελληνικό, το οποίο αποκάλεσε την πιο έξυπνη πόλη της Ευρώπης. Παρέθετε δε μια σειρά από οικονομικά στοιχεία για να καταλήξει πως θα συμβάλλει στην αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,5 μονάδες. Αντικείμενο του άρθρου μου δεν είναι η παρουσίαση μια μεγάλης ιδιωτικής επένδυσης, αλλά μια αναδρομή στην πολιτική διάσταση αυτής της επένδυσης, καθώς πολλές φορές ξεχνάμε τα γεγονότα.
Επί χρόνια ο τόπος ρήμαζε και τον ορεγόταν οι τοπικοί προύχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για να το κάνουν μητροπολιτικό πάρκο. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη ανοησία, που ακουμπούσε τα όρια της πολιτικής απάτης. 6.200 στρέμματα δάσους ήταν η καραμέλα για τους ιδεοληπτικούς και αφελείς - τις περισσότερες φορές αυτά πάνε μαζί. Είναι γνωστές οι φωτογραφίες των δημάρχων με τα στελέχη της Αριστεράς που φυσικά αγκάλιαζαν κάθε πρόταση που θα άφηνε απέξω την ιδιωτική πρωτοβουλία. Στη συνέχεια, και ενώ είχε ήδη τοποθετηθεί ένα ιδιωτικό επενδυτικό σχήμα, άρχισαν διάφορες συλλογικότητες του «προοδευτικού» χώρου να επινοούν είτε αρχαιολογικούς χώρους είτε δασικές εκτάσεις εντός αυτής της τεράστιας έκτασης για να καθυστερήσουν την επένδυση, να την καταστήσουν οικονομικά ασύμφορη και τελικά να αποθαρρύνουν τον επενδυτή. Γνωστή, δοκιμασμένη συνταγή.
Εδώ οφείλω να τονίσω και έχει τη σημασία του, πως αν δεν παρουσιαζόταν όλες αυτές οι σκόπιμες καθυστερήσεις, ένα σημαντικό μέρος των αυξήσεων, που παρατηρήθηκε μετά την πανδημία στα κατασκευαστικά υλικά, δε θα είχε επηρεάσει το κόστος της επένδυσης, διότι ένα κομμάτι του έργου θα είχε ήδη προχωρήσει. Το αναφέρω για να γνωρίζει ο αναγνώστης ότι όλες αυτές οι προσφυγές, τελικά επιβαρύνουν τους επενδυτές και αποτελούν ένα βάρος για την εθνική οικονομία.
Θέλω να πιστεύω πως η Αριστερά και ιδιαίτερα αυτή που κυβέρνησε, δεν προχώρησε το Ελληνικό για λόγους ιδεολογικούς. Δεν ταίριαζε στην ιδεολογία της αυτού του είδους η επένδυση, δηλαδή εκείνη η περιοχή να γίνει η ελληνική Ριβιέρα. Η Αριστερά που ξέρουμε θέλει τη μιζέρια και την κακομοιριά. Γιατί υπάρχει και μια άλλη εκδοχή για αυτή τη στάση της, ότι δηλαδή ενεπλάκη σε έναν πόλεμο επιχειρηματικών συμφερόντων υπέρ της μιας πλευράς. Ως άνθρωπος καλοπροαίρετος απλώς καταγράφω και αυτήν την εκδοχή, χωρίς να την ασπάζομαι.
Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας η Νέα Δημοκρατία «έτρεξε» να ξεμπλοκάρει την επένδυση. Τη δουλειά την ανέλαβε ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών, ο Άδωνις Γεωργιάδης. Το τι έκανε είναι γνωστό, όπως εξίσου γνωστό είναι πώς έβαλε να δουλέψουν και πάλι τα ναυπηγεία της πατρίδας μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις των πολύπλοκων εγχειρημάτων - όταν υπάρχει πολιτική βούληση - μια είναι η τακτική. Εντοπίζεις ένα προς ένα τα προβλήματα και τα λύνεις με διαδοχικά βήματα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Και αυτό έκανε ο Άδωνις. Χωρίς τις παρεμβάσεις του σήμερα κανένα Bloomberg δε θα έκανε αφιέρωμα στο Ελληνικό γιατί θα ήταν κρανίου τόπος. Ακόμα θα μας πουλούσαν τον σανό για το μητροπολιτικό πάρκο και για τον αρχαιολογικό χώρο.
