Ουδείς ισχυρίζεται πως ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ένας χαρισματικός ηγέτης. Νομίζω πως ούτε και ο ίδιος θα το πιστεύει. Από το σημείο αυτό μέχρι τα υποτιμητικά και προσβλητικά σχόλια και χαρακτηρισμούς προς το πρόσωπό του, η απόσταση είναι μεγάλη. Στο κάτω-κάτω, με όλες τις αδυναμίες του, παρέλαβε ένα κόμμα από το 7% και το πήγε λίγο κάτω από το 12%, ενώ συγχρόνως ανανέωσε σε όλα τα επίπεδα το στελεχικό δυναμικό του. Ίσως υπήρχε η απαίτηση να συντρίψει τον ηττημένο και διασπασμένο ΣΥΡΙΖΑ και επειδή δεν τα κατάφερε, προέκυψαν αυτές οι αρνητικές κρίσεις.
Πιστέψαμε ότι από την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ ο κυρίως κερδισμένος θα ήταν το ΠΑΣΟΚ, όμως σχεδόν όλοι πέσαμε έξω στις εκτιμήσεις μας διότι ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη επιδεικνύει αξιοθαύμαστη αντοχή και διότι φαίνεται πως η πορεία από το 12% προς το 17% είναι πολύ πιο ανηφορική από την πορεία από το 7% προς το 12%. Θαύματα δε γίνονται πλέον.
Σήμερα το ζήτημα επικεντρώνεται στο κατά πόσον η πολιτική ζωή του τόπου χρειάζεται ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ -δε μιλώ αφηρημένα για μια ισχυρή Κεντροαριστερά.
Επειδή βλέπω πως πολλοί Νεοδημοκράτες αντιμετωπίζουν το Κίνημα με τα απωθημένα προηγούμενων δεκαετιών, θα μπορούσα να τους υπενθυμίσω τη συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, όμως η πολιτική δεν αγαπά τα μνημόσυνα. Οφείλουμε να εξετάζουμε το σήμερα και κυρίως το αύριο. Και υπό αυτή την οπτική ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ είναι απαραίτητο για την ευστάθεια του πολιτικού μας συστήματος, καθώς αποτελεί τη μια από τις δύο θεμέλιες κολώνες του. Η άλλη είναι η Νέα Δημοκρατία.
Αν δεχθώ πως ο πρωθυπουργός θα ξεκινήσει από την παρούσα βουλή την αναθεώρηση του Συντάγματος, τότε η συνδρομή του ΠΑΣΟΚ σε αυτή την προσπάθεια είναι απολύτως αναγκαία για να ολοκληρωθεί η πρώτη φάση της. Διότι το ΠΑΣΟΚ είναι η μόνη πολιτική δύναμη η οποία θα μπορούσε να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία για την αναθεώρηση. Οποιαδήποτε άλλη συνεργασία της Νέας Δημοκρατίας θα οδηγούσε σε μια συνταγματική τερατογένεση. Εννοείται πως απαραίτητη προϋπόθεση για αυτή τη συμπόρευση είναι να βελτιωθούν οι σχέσεις των δύο κομμάτων, οι οποίες σήμερα βρίσκονται σε ανησυχητικά κακό σημείο, με τις ευθύνες εκατέρωθεν μοιρασμένες.
Αλλά, θα πρέπει να δούμε και λίγο μακρύτερα, διότι ο ικανός πολιτικός δε βλέπει μόνον το επόμενο βήμα, αλλά σχεδιάζει και το μεθεπόμενο. Έτσι, στις εκλογές του 2027 μπορεί η Νέα Δημοκρατία να μην κατακτήσει την αυτοδυναμία. Ποιο είναι το πλησιέστερο κόμμα για κυβερνητική συνεργασία; Προφανώς το ΠΑΣΟΚ, εκτός αν κάποιοι ανόητοι θέλουν να το χαρίσουν στον ΣΥΡΙΖΑ, έρμαιο στα χέρια του κάθε Δούκα.
Άρα η πολιτική μας ζωή χρειάζεται ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ, που θα συνδράμει στη Νέα Δημοκρατία σε πρώτη φάση στην αναθεώρηση του
Συντάγματος και ακολούθως αν χρειαστεί και στη διακυβέρνηση της πατρίδας μας.
Αυτές, πάνω-κάτω, τις σκέψεις έκανα αφού άκουσα χθες το πρωί τον κ. Φίλιππο Σαχινίδη, υποψήφιο ευρωβουλευτή, σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Λόγος άρτια συγκροτημένος, με καθαρές πολιτικές θέσεις, λείπει- όπως και ο Γιάννης Μανιάτης- από το κοινοβούλιο και την κεντρική πολιτική σκηνή. Συγχρόνως, αναλογίστηκα ποια θα ήταν η πορεία της σημερινής κυβέρνησης χωρίς τους υπουργούς τους προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ (και το ΛΑΟΣ) και δεν ήξερα αν θα έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω, ενθυμούμενος την περίοδο 2004-2009.
