Τόσο η κυρία Έλενα Ακρίτα όσο και ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι γόνοι αστικών οικογενειών. Ανήκουν στη μεγαλοαστική τάξη. Αμφότεροι πορφυρογέννητοι, τα είχαν όλα στη ζωή τους. Είναι αυτό που λέμε προνομιούχοι άνθρωποι. Συνεπώς, δε θα πρέπει να κουβαλούν σύνδρομα, καθώς η διαδρομή τους, κυρίως της κυρίας Ακρίτα, ήταν γεμάτη από διακρίσεις που κατέκτησε επάξια. Και ο Στέφανος Κασσελάκης, από νεαρή ηλικία, πραγματοποίησε το όνειρο δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων νέων παιδιών: εργάστηκε στη Μέκκα του καπιταλισμού, τη Wall Street και στα 37 του χρόνια έγινε αρχηγός τους κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Και οι δύο -Ακρίτα, Κασσελάκης- επιτέθηκαν με σφοδρότητα κατά της Μαρέβα Γκραμπόφσκι που τυγχάνει και σύζυγος του πρωθυπουργού. Για αυτή την ανοίκεια, προσωπική επίθεση, ο Στέφανος Κασσελάκης έχει δύο ελαφρυντικά. Το νεαρό της ηλικίας του και το άγχος του να καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές τη δεύτερη θέση. Είναι γεγονός πως ανέλαβε ένα χρεοκοπημένο μαγαζί. Ο προηγούμενος CEO το φαλίρισε. Και ο Στέφανος βαλλόμενος πανταχόθεν, τρέχει και δε φτάνει για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Και παρεκτρέπεται.
Η κυρία Ακρίτα όμως δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για αυτήν την προσωπική επίθεση. Στο κάτω-κάτω, θα έπρεπε να έχει κατανοήσει, και λόγω της υψηλής παιδείας της και της οικογενειακής αγωγής της, πως από μια ηλικία και επάνω -είμαστε περίπου συνομήλικοι- η ψυχή του ανθρώπου μαλακώνει, γαληνεύει. Γινόμαστε πιο γαλαντόμοι στις κρίσεις μας, έχοντας αποβάλει τον μικρό Ροβεσπιέρο που κάποτε κουβαλούσαμε. Ανοίγοντας ανύπαρκτα μέτωπα με συνανθρώπους μας, στα καλά καθούμενα, αποδεικνύουμε πως η μικροψυχία επιβιώνει μέσα μας παρά τις εφτά δεκαετίες που κουβαλάμε στην πλάτη μας.
Δε με ενδιαφέρει καθόλου η νομική πτυχή της υπόθεσης και οι υπερασπιστικοί ισχυρισμοί της κυρίας Ακρίτα. Απλώς αυτή θα πρέπει να αποδείξει στο δικαστήριο πως τα 40 ακίνητα -αν όντως υπάρχουν- αποκτήθηκαν παρανόμως από την κυρία Γκραμπόφσκι. Και για αυτό κακώς ο πρωθυπουργός δήλωσε πως θα παραστεί στο δικαστήριο για να υπερασπιστεί τη σύζυγό του. Η κυρία Γκραμπόφσκι δε χρήζει υπεράσπισης γιατί είναι κατήγορος και όχι κατηγορούμενη.
Στο πολιτικό σκέλος της όλης υπόθεσης, μου έρχεται στο μυαλό το απόφθεγμα ενός σοφού ανδρός πως όταν κάνεις πολλές φορές το ίδιο πράγμα είσαι ανόητος αν περιμένεις άλλο αποτέλεσμα.
Από το 2017, σχεδόν ευθύς ως εκλέχτηκε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης δέχεται προσωπικές επιθέσεις, πολλές εκ των οποίων είχαν τα χαρακτηριστικά του χουλιγκανισμού. Από το 2019, συνεχώς καταγάγει τη μια νίκη πίσω από την άλλη, οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο όριο της απαξίωσης. Κι όμως, τα στελέχη του συνεχίζουν την ίδια τακτική φανατίζοντας και άλλο τους ήδη φανατικούς και απωθώντας τους κανονικούς ανθρώπους.
Προφανώς, εμπίπτουν στην κατηγορία του παραπάνω αποφθέγματος.
Ο Στέφανος Κασσελάκης όσο πιο γρήγορα απεμπλακεί από πρακτικές και συμπεριφορές που δε συνάδουν με το προφίλ του, τόσο πιο αποτελεσματικά θα μπορέσει να ανανεώσει το κόμμα που ηγείται. Η δε κυρία Ακρίτα ας αφήσει να γαληνέψει το μυαλό της και κυρίως η ψυχή της. Το πρόβλημά το δικό της δεν είναι πολιτικό.
