Η κυβέρνηση μου θυμίζει μια ποδοσφαιρική ομάδα που στο 80ο λεπτό κερδίζει 2-0 και παίζει χαλαρά για να περάσει ο χρόνος και να πάρει τη νίκη. Συγχρόνως θέλει να μη δεχτεί γκολ και γίνει το 2-1 και στα τελευταία λεπτά τρέχει και δε φτάνει.
Έτσι προσπάθησε να διαχειριστεί με τον λιγότερο επιζήμιο τρόπο, διακριτικά, την κηδεία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου. Κατανοητή η θέση της - μέσα σε αυτό το πλαίσιο - η τελετή να μη γίνει με δημόσια δαπάνη. Θα ήταν υπερβολικό να το ζητήσουμε από μια κυβέρνηση που είναι ευεπίφορη σε πιέσεις από την Αριστερά και δεν είναι διατεθειμένη να ανοίξει μέτωπο τώρα και πάνω σε αυτό το θέμα. Πιθανόν, να έκρινε πως αν έδινε δημόσιο χαρακτήρα στην τελετή αυτούς που θα δυσαρεστούσε θα ήταν περισσότεροι από αυτούς που θα ικανοποιούσε. Το κρίσιμο ερώτημα βεβαίως είναι, σε αυτές τις περιπτώσεις ποιους ικανοποιείς και ποιους δυσαρεστείς.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση, συνέβη προχθές ένα παράδοξο και ανεξήγητο γεγονός. Η κυβέρνηση θεώρησε σκόπιμο να διαπραγματευτεί με την οικογένεια του εκλιπόντος τα διαδικαστικά της τελετής, ως μη όφειλε. Η κηδεία είναι ιδιωτική και τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το πώς θα γίνει τον έχει η οικογένεια του τέως βασιλέως. Τι νόημα είχε η συνάντηση του κ. Γεραπετρίτη με τους τρεις γιούς του Κωνσταντίνου;
Ένας καλόπιστος συζητητής θα υποστηρίξει πως πιθανόν να συντρέχουν λόγοι δημοσίας τάξεως. Μα από ποιους κινδυνεύει η δημόσια τάξη; Από την τέως βασιλική οικογένεια; Από τους εστεμμένους που θα παραστούν στην κηδεία; Ή μήπως από τους εναπομείναντες βασιλόφρονες οι οποίοι επί 50 χρόνια σε ουδεμία προέβησαν εκδήλωση; Τα της ασφαλείας των υψηλών προσκεκλημένων αρμόδια είναι η ΕΛΑΣ, και τα παιδιά του εκλιπόντος δεν έχουν σχέση με τέτοια ζητήματα.
Αλλά ας δεχτώ πως καλώς έγινε αυτή η συνάντηση - διαπραγμάτευση. Γιατί μπήκαν στο Μέγαρο Μαξίμου οι τρεις γιοί του Κωνσταντίνου από την πίσω πόρτα; Η μεγαλοψυχία και η κιμπαριά δεν έβλαψαν ποτέ κανένα. Τι φοβήθηκε όποιος εμπνεύστηκε αυτό το προσβλητικό σκηνικό; Μήπως τον κατηγορήσουν για βασιλόφρονα; Ή πως ετοιμάζει την παλινόρθωση της μοναρχίας;
Το Πολιτειακό λύθηκε πριν από 50 χρόνια και ουδείς αμφισβήτησε το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος. Το δημοκρατικό μας πολίτευμα με τις γνωστές παθογένειές του, δεν απειλείται από κανέναν, άντεξε στην ταραγμένη δεκαετία του 1980 και επιβίωσε το 2015, όταν ο στρατός ήταν έτοιμος να περιφρουρήσει τη δημόσια τάξη. Συνεπώς δεν δικαιολογούνται φοβίες και μικρόψυχες συμπεριφορές. Η Δημοκρατία μας πρέπει να διακρίνεται για την αυτοπεποίθησή της και τη γενναιοδωρία της γιατί είναι πανίσχυρη. Όσοι πιστεύουν πως απειλείται από τους βασιλόφρονες είναι είτε κλινικά ανόητοι είτε πολιτικοί απατεώνες.
Η κυβέρνηση θέλησε να αποφύγει «τη στραβή στη βάρδια της». Δε γνωρίζω, αν επί του προκειμένου θέματος, τα κατάφερε. Γιατί μερικές φορές η λεγόμενη «στραβή» δεν «κάθεται» από ένα τυχαίο, εξωτερικό γεγονός, αλλά από πολλές, μικρές λάθος συμπεριφορές που συσσωρεύουν ικανή ποσότητα δυσαρέσκειας.
