Για να το ξεκαθαρίσω από την αρχή. Ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του μόνοι τους δεν μπορούσαν να οργανώσουν όλο αυτό που ζήσαμε εδώ και 40 περίπου ημέρες. Αλλά και τα εκ της αλλοδαπής κέντρα και αυτά χωρίς τη βοήθειά του δε θα μπορούσαν να φυτέψουν τον εκλεκτό τους στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Α. Τσίπρας και οι συνεργάτες του δεν διέθεταν την επικοινωνιακή τεχνογνωσία για να επιτύχουν αυτόν τον βομβαρδισμό με εικόνες του Στέφανου Κασσελάκη. Ούτε διέθεταν την εμπειρία να υπολογίσουν τον κατάλληλο χρόνο της εμφάνισης του πουλέν τους στην κούρσα διαδοχής του Τσίπρα. Ο Κασσελάκης, όπως γράφτηκε, εμφανίστηκε τότε, ώστε να βρίσκεται στο pick την ημέρα της πρώτης εκλογής. Άλλες 15 ημέρες να υπήρχαν ουδείς γνωρίζει τι φθορά θα είχε υποστεί, λόγω των εμφανών αδυναμιών του.
Ως γνωστόν, σημαντικά κέντρα αποφάσεων και σκέψης που βρίσκονται στις ΗΠΑ, δεν θεωρούν τον Μητσοτάκη άνθρωπό τους. Όπως δε θεωρούσαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Κώστα Σημίτη. Άνθρωπος των Αμερικανών ήταν πρωτίστως ο Γιώργος Παπανδρέου. Όταν αυτό το χαρτί κάηκε, τη θέση του πήρε ο Αλέξης Τσίπρας. Τον αγκάλιασε με στοργή το Ίδρυμα Κλίντον και το Ίδρυμα Λεβί στο Όστιν του Τέξας. Μάλιστα, δύο προβεβλημένα στελέχη του υπουργοποιήθηκαν στις πρώτες κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ. Ο Α. Τσίπρας στάθηκε άτυχος, διότι η Χίλαρι Κλίντον και οι Δημοκρατικοί ηττήθηκαν στις προεδρικές εκλογές του 2016 κι έτσι κόπηκαν οι δίαυλοι επικοινωνίας με τα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ.
Όταν κάηκε και το χαρτί του Τσίπρα κάτι έπρεπε να γίνει. Δεν είναι τυχαίο που ο Κασσελάκης μάς προέκυψε μετά την πολυήμερη παραμονή του Τσίπρα στις ΗΠΑ. Το deal ήταν: εμείς βάζουμε την επικοινωνία, εσύ τον μηχανισμό σου. Κάπως έτσι κερδήθηκε το παιχνίδι.
Αντιλαμβάνομαι ότι για πολλούς όλο αυτό είναι ένα συνωμοσιολογικό σκηνικό. Όμως αυτό το σκηνικό στήθηκε με μια πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα τελειότητα. Ήταν αψεγάδιαστο στη σύλληψη και στην εκτέλεση, μακριά από τους εγχώριους ερασιτεχνισμούς. Οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Τσίπρα ούτε κατάλαβαν τι έγινε και πώς έχασαν τις εκλογές και το κόμμα.
Διότι, ο στόχος όλης αυτής της μεθόδευσης ένας ήταν: ποιος θα ελέγχει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όλα τα υπόλοιπα είναι «νάχαμε να λέγαμε». Μην περιμένετε ιδεολογικές μετατοπίσεις. Άλλωστε, με ποιους θα τις κάνει ο Κασσελάκης; Με τον Πολάκη, τον Παππά και τους λοιπούς προεδρικούς; Καμένα χαρτιά όλοι τους. Τελειωμένοι. Για τον έλεγχο του κόμματος στρατεύθηκαν όλοι, για να μην περάσει στα χέρια των 53, της Ομπρέλας και της Ρόζας.
«Μα για ποιο πραξικόπημα μιλάς; Ψήφισαν 140.000 άνθρωποι», θα ρωτήσει ο αναγνώστης. Για αυτό γράφω πως το πραξικόπημα ήταν «βελούδινο», αν και το γεγονός ότι η υποψηφιότητα Κασσελάκη δεν έπρεπε να γίνει δεκτή λόγω πλαστογραφίας δύο υπογραφών, μάλλον υπονομεύει τη λέξη «βελούδινο».
Κλείνοντας το άρθρο δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας χθες στον Κασσελάκη, στη συνάντησή τους, μετά τη μεγάλη τους νίκη: «να αφοσιωθείς στην παρακαταθήκη που λαμβάνεις». Ως γνωστόν η παρακαταθήκη που λαμβάνει είναι το 17,5% και ένα κόμμα στα πρόθυρα της διάσπασης.
