Και στο Ισραήλ υπάρχει τηλεοπτική εκπομπή που ονομάζεται «Voice». Προχθές, στην ψηφοφορία που έγινε για τη δημοφιλέστερη τραγουδίστρια, την πρώτη θέση κατέλαβε με ποσοστό 92% η μουσουλμάνα Λινά Μακχούλ. Ναι, καλά το διαβάσατε. Εν καιρώ πολέμου, οι Ισραηλινοί προτίμησαν μια μουσουλμάνα και όχι έναν Εβραίο ή μια Εβραία τραγουδίστρια.
Αφού εμπεδώσετε την είδηση, να σκεφτείτε τι πιθανότητες θα δίνατε να ψηφιζόταν ως δημοφιλέστερη τραγουδίστρια μια Εβραία, σε μια μετριοπαθή αραβική χώρα. Καμιά. Πρωτίστως διότι δεν υπάρχουν εβραϊκές κοινότητες στις αραβικές χώρες. Έχουν ξεριζωθεί εδώ και δεκαετίες και ουδείς το μνημονεύει. Όσοι ιστορικοί -κυρίως αριστερής απόκλισης- ασχολούνται με το παλαιστινιακό ζήτημα κόπτονται και ολοφύρονται και τους 400-500.000 Άραβες πρόσφυγες του πρώτου πολέμου (1948), αλλά ουδείς ασχολείται με τους 700.000 και πλέον Εβραίους που εγκατέλειψαν τις, από τα βάθη των αιώνων, εστίες τους, στο Μαρόκο (265.000), στη Λιβύη (38.000), στο Ιράκ (135.000), στην Αλγερία (140.000), στην Αίγυπτο (75.000) και στην Υεμένη (63.000).
Για αυτούς τους ξεριζωμένους δεν ενδιαφέρθηκε κανένας οργανισμός του ΟΗΕ ούτε ποτέ απέκτησαν την ισόβια και κληρονομούμενη ιδιότητα του πρόσφυγα, όπως έγινε με τους Παλαιστίνιους του 1948, οι οποίοι σήμερα έφτασαν να αριθμούν, με αυτή την πανουργία, περί τα 5.000.000. Και όχι μόνον αυτό. Απαιτούν να επιστρέψουν στα εδάφη που έχασαν με πόλεμο τον οποίον οι ίδιοι προκάλεσαν. Όπως έγραψε ένας φίλος, «το να ξεκινήσεις έναν πόλεμο και να τον χάσεις, δε σε κάνει θύμα». Κάτι ιστορικά αποδεδειγμένο.
Δευτερευόντως, διότι αυτές οι μουσουλμανικές κοινωνίες, ακόμα και οι πιο κοσμικές είναι βαθύτατα συντηρητικές και μισούν κάθε τι το εβραϊκό. Δεν είναι καν κοινωνίες απαρτχάιντ, καθώς το απαρτχάιντ απαιτεί την ύπαρξη μιας συμπαγούς κοινότητας που υπόκειται σε διακρίσεις και αποκλεισμούς. Είναι ολοκληρωτικές κοινωνίες, που έχουν εξαναγκάσει σε ξεριζωμό τις εβραϊκές κοινότητες.
Από την άλλη μεριά στο Ισραήλ, ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος, υπάρχουν Άραβες πολίτες του, οι οποίοι αποτελούν σχεδόν το 20% του πληθυσμού του, έχουν δικό τους κόμμα που εκπροσωπείται στην Κνεσέτ, ενώ το 20% των φοιτητών των πανεπιστημίων του Ισραήλ είναι Άραβες. Και ο άλλος, ο φανατισμένος αριστερός, σου μιλά για κράτος-απαρτχάιντ, όταν αναφέρεται στο Ισραήλ.
«Και για τα φαινόμενα βίαιης συμπεριφοράς κάποιων Ισραηλινών στρατιωτών απέναντι σε αιχμαλώτους της Χαμάς τι έχεις να πεις;», θα ρωτήσει η αριστερή ψυχούλα. Ακραίες συμπεριφορές, εν καιρώ πολέμου, πάντα υπάρχουν. Το ζήτημα είναι αν αποτελούν την εξαίρεση ή τον κανόνα. Αυτό που διακρίνει ένα πολιτισμένο κράτος από ένα βάρβαρο είναι η αντιμετώπισή τους. Στο Ισραήλ εντοπίστηκαν οι ένοχοι, παραπέμφθηκαν στη Δικαιοσύνη και η ενέργειά τους καταδικάστηκε από όλα τα κόμματα. Στα βάρβαρα-απολυταρχικά κράτη, αυτές οι αποκρουστικές συμπεριφορές δεν αποτελούν μόνον τον κανόνα, αλλά θεωρούνται κάτι το αυτονόητο από τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία. Ενθαρρύνονται.
Ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές με αφορμή μια βράβευση μιας μουσουλμάνας τραγουδίστριας και κατέληξα εδώ που κατέληξα, γιατί οτιδήποτε συμβαίνει στη Μ. Ανατολή περιστρέφεται μοιραία γύρω από το γεγονός της σύγκρουσης ενός δημοκρατικού κράτους με θεοκρατικά-ολοκληρωτικά καθεστώτα που αποβλέπουν στην εξαφάνισή του από τον χάρτη.
