Πριν από περίπου 30 χρόνια, ίσως και παραπάνω, υπήρχε μια τηλεοπτική σειρά «οι σκληροί του Μαϊάμι». Από προχθές κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο η σειρά «οι σκληροί του ΣΥΡΙΖΑ». Είναι αυτοί που προειδοποιούν τους εχθρούς τους πως «θα επαναφέρουν τη Δημοκρατία είτε με το καλό είτε με το άγριο».
Πρώτα-πρώτα να σχολιάσω πως η σοβαρότητα μιας απειλής εξαρτάται απολύτως από τη φυσιογνωμία αυτού που απειλεί. Εντελώς άλλο «κύρος» έχουν οι απειλές του Πολάκη και του Τζανακόπουλου, που οι φυσιογνωμίες τους βγαίνουν κατευθείαν από το «Σατυρικόν» του Φελίνι και άλλο του Σπίρτζη, μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία «φιόγκου», όπως θα έλεγε και η αξέχαστη Ρένα Βλαχοπούλου.
Γιατί, αν είναι να κάνεις μια δουλειά, να την κάνεις σωστά. Όταν βλέπει ένας νεοδημοκράτης τον Σπίρτζη να απειλεί, ξεκαρδίζεται στα γέλια. Σα να πουλά μαγκιά ο Γαβριηλίδης με το παπιγιόν στον Φέρμα με το μπεγλέρι, για να θυμηθούμε τον παλιό, καλό ελληνικό κινηματογράφο.
Δυστυχώς υπήρξαν σχολιαστές που αντιμετώπισαν στα σοβαρά τις ανοησίες του συντρόφου Σπίρτζη. Προσπάθησαν να τον στριμώξουν με ερωτήσεις του τύπου «τι εννοείς με το άγριο», αντί να δείξουν κατανόηση και συμπάθεια για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται σύμπας ο ΣΥΡΙΖΑ. Τρείς μήνες πριν από τις εκλογές η δημοσκοπική διαφορά παραμένει σταθερή στις 7-8 μονάδες υπέρ της Νέας Δημοκρατίας που βαδίζει προς την αυτοδυναμία, σκορπίζοντας θλίψη και στους συγγενείς και στους συνοδοιπόρους της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Θεωρώ αυτονόητο πως πλέον τα όσα λένε και τα όσα θα κάνουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε πρωτίστως με τον φακό της ψυχιατρικής επιστήμης και ειδικά αναφερόμενοι στο κεφάλαιο «περί ματαίωσης». Άλλα τέσσερα χρόνια εκτός εξουσίας, για πολλοστή φορά ηττημένοι από τον Μητσοτάκη, με έναν ηγέτη με όλα τα χαρακτηριστικά του loser, είναι λογικό να βρίσκονται στα όρια της ψυχολογικής κατάρρευσης και να βρίζουν και να απειλούν.
Ενδεικτικό αυτής της κατάστασης -για την οποία εμείς θα πρέπει να τους προσφέρουμε απλόχερα τη συμπάθειά μας- είναι το άρθρο επιφανούς συριζαίου δημοσιογράφου που δημοσιεύτηκε στις 4 Φεβρουαρίου στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με τίτλο: «Δημοκρατία ή εκτροπή; Και αν ο λαός δώσει λάθος απάντηση;»
Ο εν λόγω δημοσιογράφος, που δεν είναι και χθεσινός, θα πρέπει να γνωρίζει πως η κρίση του λαού στις δημοκρατίες είναι αδιαπραγμάτευτα σεβαστή. Το αν αποδειχθεί σωστή ή λάθος, αυτή είναι μια κρίση αναδρομική και όχι πρόδρομη και εξαρτάται άμεσα από τη σκοπιά αυτού που κρίνει. Εκτός αν επιφυλάσσει για τον εαυτό του το αποκλειστικό δικαίωμα να αποφασίζει τι είναι σωστό και τι λάθος. Οι αριστεροί έχουν αυτό το ελάττωμα και γι΄αυτό απειλούν πως θα επιβάλλουν το «δικό τους σωστό» και με το άγριο ακόμα.
Ένας από τους λόγους του εκνευρισμού τους και της απώλειας της ψυχραιμίας τους είναι πως ο πρωθυπουργός κρατεί κλειστά τα χαρτιά του -και άριστα πράττει ΚΑΙ θεσμικά- για τον χρόνο των εκλογών. Δεν θυμάμαι κανένα πρωθυπουργό να δηλώνει δύο ή τρείς μήνες πριν, την ημερομηνία των πρόωρων εκλογών. Ακόμα και ο Τσίπρας το 2019 άλλαξε γνώμη για να ψηφίσει, άρον-άρον, τον διαβόητο νέο ποινικό κώδικα.
Υπομονή. Αν δε γίνουν εκλογές τον Απρίλιο, θα γίνουν τον Μάιο και αν δε γίνουν τον Μάιο, θα γίνουν την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου. Ψυχραιμία γιατί υπάρχουν και τα εγκεφαλικά.
