Είναι ολοφάνερο πως τα κόμματα και οι πολιτικοί που επένδυσαν στην υπόθεση των υποκλοπών μένουν τώρα χωρίς αφήγημα. Παρότι σε πολιτικό επίπεδο αυτή η ιστορία συνεκτιμήθηκε από τους ψηφοφόρους στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, υπήρχε ένα ενδεχόμενο-- αν από την πορεία των ερευνών προέκυπταν στοιχεία εμπλοκής της ΕΥΠ στη χρήση του predator- τότε ο σχετικός φάκελος να αποκτούσε εκτός από νομικό και πρόσθετο πολιτικό ενδιαφέρον.
Φαίνεται ότι η επόμενη κίνηση των κομμάτων της αντιπολίτευσης θα επικεντρωθεί στη δημοσιοποίηση του αποδεικτικού υλικού το οποίο αποτελείται από 300 σελίδες και στο οποίο υπάρχουν όλα όσα αφορούν αυτήν την υπόθεση και οδήγησαν την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου στη γνωστή της ανακοίνωση. Επίσης, να υποθέσω ότι μέσα στις 300 αυτές σελίδες υπάρχουν και στοιχεία που έχουν απόρρητο χαρακτήρα, καθώς και προσωπικά δεδομένα, διότι δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως η υπόθεση αφορά τις δραστηριότητες μιας μυστικής υπηρεσίας.
Το ερώτημα είναι αν η Βουλή δύναται να καλέσει την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για να δώσει εξηγήσεις, γιατί; Για το πώς διαμόρφωσε τη δικανική της πεποίθηση; Ή μήπως για το πώς άσκησε στη συγκεκριμένη υπόθεση τα καθήκοντά της; Μήπως έτσι παραβιάζεται η διάκριση των εξουσιών; Προφανέστατα! Τι σχέση έχει η νομοθετική εξουσία με τη δικαστική; Τα κόμματα της αντιπολίτευσης που ζητούν να εμφανιστεί η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου στη Βουλή έχουν επίγνωση του τι ζητούν; δεν έχουν νομικούς στις τάξεις τους;
Επειδή χθες έγινε μια συσχέτιση της άρνησης του Γιώργου Φλωρίδη να φέρει το πόρισμα στη Βουλή με την παραπομπή σε δίκη του υπουργού Δικαιοσύνης των ΗΠΑ Μέρικ Γκάρλαντ για περιφρόνηση της Βουλής διότι «αρνήθηκε να προσκομίσει αρχεία σχετιζόμενα με τον χειρισμό απορρήτων εγγράφων που είχε στην κατοχή του ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν», οφείλω να πω ότι η σύγκριση είναι άστοχη. Στις ΗΠΑ τα απόρρητα έγγραφα βρισκόταν στα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας, στην περίπτωσή μας βρίσκονται στα χέρια της Δικαιοσύνης. Στις ΗΠΑ αυτά τα αρχεία υπόκεινται στον έλεγχο της νομοθετικής εξουσίας, στην Ελλάδα η νομοθετική εξουσία δεν ελέγχει τη δικαστική, στο πλαίσιο της διάκρισης των εξουσιών.
Δε θα πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής πως η παρακολούθηση των 28 με την εφαρμογή predator και οι 15.000 περίπου ετήσιες επισυνδέσεις είναι πλέον δύο διακριτές περιπτώσεις μετά την απόφαση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου. Όσον δε αφορά το διαρκώς επανερχόμενο ερώτημα από την πλευρά της αντιπολίτευσης γιατί η ΕΥΠ παρακολουθούσε αυτούς που παρακολουθούσε, η απάντηση βρίσκεται μέσα στα υπηρεσιακά σημειώματα που είναι απόρρητα. Τα είπαμε πολλές φορές, η δράση των μυστικών υπηρεσιών δεν τίθεται σε δημόσια διαβούλευση. Και καμιά αρχή δεν ελέγχει τη σκοπιμότητα μιας επισύνδεσης, πλην του αρμόδιου εισαγγελέα της ΕΥΠ, που στην προκειμένη περίπτωση ελέγχθηκε πειθαρχικά και απαλλάχθηκε από κάθε κατηγορία. Όλα τα υπόλοιπα είναι αντιπολιτευτικές κορώνες με το κάλυμμα μιας δήθεν θεσμικότητας.
Υ.Γ. Η δήλωση του πρωθυπουργού, τότε, πως κακώς παρακολουθούνταν ο Ανδρουλάκης ήταν μια πολιτική δήλωση, χωρίς κανένα νομικό έρεισμα. Ο Ν. Ανδρουλάκης παρακολουθούνταν με βάση τον νόμο 2225/1994.
