Δε θέλω να αμφισβητήσω την αξιοπιστία της είδησης, όσο παράλογη και αν ακούγεται. Γιατί μέσα στη μεγαλομανία του Ερντογάν τίποτα δεν αποκλείεται. Άλλωστε, αυτή τη στιγμή, η μόνη σταθερά στο ρευστό τοπίο της Συρίας είναι το μίσος του Τούρκου σουλτάνου για το Ισραήλ και προσωπικά για τον Νετανιάχου. Φυσικά, δεν υπάρχει απάντηση στο εύλογο ερώτημα: «και τι θα κάνει ο Ερντογάν; Πόλεμο με το Ισραήλ;». Όμως είναι πρόκληση για αυτόν να κατορθώσει να εμφανιστεί στους σουνίτες ως ο απελευθερωτής του χαλιφάτου. Στις αναλύσεις μας πρέπει πάντα να λαμβάνουμε υπόψη και την ανορθολογική συμπεριφορά που υπαγορεύει η αχαλίνωτη φιλοδοξία και η εντύπωση ενός ηγέτη ότι συνομιλεί με την Ιστορία και το Πεπρωμένο.
Το Ισραήλ, ως ένα σοβαρό κράτος που έχει μάθει να πολεμά, δημιούργησε μια πρόσθετη ζώνη ασφαλείας στα νότια σύνορα της Τουρκίας, ενώ ο Νετανιάχου ενέκρινε σχέδιο για την επέκταση των οικισμών στο Γκολάν. Η κατάληψη από τον IDF του στρατηγικής σημασίας όρους Ερμών (υψόμετρο 2.814 μέτρα) έφερε τον ισραηλινό στρατό στα 40 χιλιόμετρα μακριά από τη Δαμασκό. Το συγκεκριμένο όρος ανέκαθεν προκαλούσε κενά στην ασφάλεια του, καθώς δημιουργούσε ένα τυφλό σημείο στα συστήματα των ραντάρ της αεράμυνας του Ισραήλ.
Σε αυτό το καινούργιο τοπίο δεν μπορούμε να μη συνυπολογίσουμε και την κοινότητα των Δρούζων που κατοικεί στην ευρύτερη περιοχή του Γκολάν, μια κοινότητα που διάκειται φιλικά προς το Ισραήλ, καθώς περίπου 6.000 Δρούζοι υπηρετούν στον IDF. Αυτή η κοινότητα ζήτησε η περιοχή της να προσαρτηθεί στο Ισραήλ.
Τέλος, και αυτό είναι κάτι εξίσου σημαντικό, όλο το επιτελείο του Ντόναλντ Τραμπ και φυσικά ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ είναι άκρως φιλοϊσραηλινοί. Είχαν και έχουν διαρκώς ανοικτή γραμμή επικοινωνίας με τον Νετανιάχου, παρέχοντας του λευκή επιταγή για τον χειρισμό τόσο του προβλήματος της Γάζας όσο και την υπόθεση Ιράν. Το ερώτημα είναι πώς θα συνδυαστεί η προώθηση των ισραηλινών συμφερόντων στην περιοχή με τις φιλοδοξίες του Ερντογάν; Ο Τραμπ θα προσπαθήσει να ισορροπήσει ανάμεσα στους δύο αυτούς στρατηγικούς παίκτες;
Αν με τη λέξη «ισορροπία» εννοούμε την ικανοποίηση και των δύο πλευρών μέσω αμοιβαίων υποχωρήσεων, αυτό ξεχάστε το. Τα συμφέροντα του Ισραήλ ο Τραμπ δεν πρόκειται να τα παζαρέψει. Αποτελούν έναν από τους στρατηγικούς βραχίονες της νέας εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ χωρίς «ναι μεν, αλλά…». Σε όλες τις αναλύσεις μας αυτό θα πρέπει να το θεωρούμε ως δεδομένο.
Πολύ σύντομα πιστεύω πως ο Ερντογάν θα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα ή να συγκρουστεί με τον Τραμπ ή να υποχωρήσει μπροστά στην πολιτική του Ισραήλ για την αναδιαμόρφωση των νότιων συνόρων της Συρίας. Και το τελεσίγραφο του Χακάν Φιντάν προς το Ισραήλ; Πρώτα–πρώτα ας διασταυρώσουμε την είδηση και μετά – αν επιβεβαιωθεί – ας δούμε την απάντηση του Νετανιάχου. Εσείς ποια λέτε ότι θα είναι;
