Παρακολουθώ ανελλιπώς εκλογές από το 1974 και δε θυμάμαι ποτέ σε προεκλογική περίοδο να υπήρξε τέτοια φορολογική παράκρουση. Δε θυμάμαι ποτέ να υπήρξε τέτοιος διαγκωνισμός κομμάτων της αντιπολίτευσης για το ποιο θα επιβάλλει την πιο σκληρή φορολογία, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση, κατά τη θητεία της, είχε προχωρήσει σε μειώσεις των φόρων, χωρίς να μειωθούν οι κοινωνικές παροχές. Απεναντίας…
Κυριάρχησε σε αυτή τη φορολογική υστερία η λέξη «υπερκέρδη», μια λέξη που δεν απαντάται σε κανένα επιστημονικό σύγγραμμα για έναν απλό λόγο: γιατί δεν μπορεί να οριστεί. Από ποιο ποσό και πάνω το κέρδος μετατρέπεται σε υπερκέρδος; Το όριο είναι κάποιο απόλυτο νούμερο ή το υπερκέρδος σχετίζεται με τον τζίρο μιας επιχείρησης; Και το σπουδαιότερο : ποιος αποφασίζει ποιο είναι κέρδος και ποιο υπερκέρδος; Κάποιο Πολιτικό Γραφείο; Κάποιος πολιτικός αρχηγός; Ή μήπως κάποιοι «προοδευτικοί» διαμορφωτές της κοινής γνώμης;
Μάλλον αυτή η λέξη αποτελεί μια μπούρδα, με την οποία διάφορα κόμματα του σοσιαλιστικού χώρου, με ή χωρίς μαρξιστικό πρόσημο, προσπαθούν να καλύψουν τα αδιέξοδα του προγραμματικού λόγου τους. Όταν λείπουν τα λεφτά για να στηρίξουν τις εξαγγελίες τους, καταφεύγουν στο φορολόγηση των υπερκερδών και ξεμπέρδεψαν ή αυτό νομίζουν. Πάμε παρακάτω.
Την ίδια ώρα που ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δίνουν μάχη για το ποιο κόμμα είναι πιο φορομπηκτικό - το ΚΚΕ δε συμμετέχει σε αυτή τη μάχη, γιατί ως γνωστόν στα σοσιαλιστικά καθεστώτα δεν υπάρχει φορολογία διότι τα πάντα είναι κρατικά - ο Μητσοτάκης αλωνίζει την Ελλάδα υποσχόμενος μείωση των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών.
Ποιον λέτε να προτιμήσουν στις 25 Ιουνίου οι ψηφοφόροι;
Γιατί δεν είναι μόνον ο αέρας της νίκης που του δίνει το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου. Είναι και το κλίμα που επικρατεί στα αντίπαλα στρατόπεδα όπου υπάρχει ένας ΣΥΡΙΖΑ που είναι ζαλισμένος ακόμα από το εκλογικό αποτέλεσμα και ένα ΠΑΣΟΚ που, μετά την ευφορία για το 11,5%, έπεσε στην περιδίνηση της φορολαγνείας.
Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα και με δεδομένο πως η χώρα θα πρέπει το βράδυ της 25ης Ιουνίου να έχει κυβέρνηση, το τοπίο φαίνεται να ξεκαθαρίζει. Το σοβαρό ενδεχόμενο μιας επτακομματικής βουλής που απειλεί τόσο την αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας όσο και το εύρος της, αντισταθμίζεται από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και κυρίως με τα όσα υποστηρίζουν, φαίνεται σα να επιδιώκουν την αυτοδυναμία της.
Βρισκόμαστε τρεις εβδομάδες πριν από τις εκλογές και αν το ΠΑΣΟΚ δε σταματήσει τη φορολογική ανοησία του πολύ δύσκολα θα πετύχει τον στόχο του να διεκδικήσει τη δεύτερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ αυτά τα δύο κόμματα ετοιμάζονται να… φορολογήσουν τα «υπερκέρδη» - αν και γνωρίζουν πως δεν πρόκειται κυβερνήσουν (τζάμπα φασαρία) - ο Κυριάκος εισπράττει πολιτικά υπερκέρδη για έναν απλό λόγο: γιατί δεν υπόσχεται φόρους, αλλά δουλειές και ανάπτυξη.
