Θυμάστε που ήσασταν και τι κάνατε το 1996; Δεν είναι τόσο μακριά. Για την ακρίβεια είναι τόσο κοντά όσο και το 2050. Και από την μία και από την άλλη ημερομηνία μας χωρίζουν 27 έτη. Σας έχουμε, λοιπόν, ένα νέο: Το 2050 η Ελλάδα θα έχει 7,5 εκατομμύρια κατοίκους με την πλειοψηφία τους να είναι άνω των 60 ετών! Καλά καταλάβατε! Η Ελλάδα με αυτά τα δεδομένα είναι από τώρα μία νεκρή χώρα!
Ποιο ασφαλιστικό σύστημα μπορεί να στηρίξει μία τέτοια σχέση; Να πούμε την αλήθεια! Υπό αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει συνταξιοδοτικό σύστημα. Και μάλιστα όταν οι συντάξεις πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Δεν υπάρχει προϋπολογισμός για να κάνει κανείς κοινωνική πολιτική, να ξοδέψει χρήματα για την Υγεία, την Παιδεία. Δεν υπάρχουν διαθέσιμα χρήματα για την Άμυνα της χώρας. Να το πούμε πιο καθαρά: Δεν υπάρχει χώρα…
Θα πει κάποιος ότι αυτό είναι ένα πανευρωπαϊκό πρόβλημα. Σύμφωνοι! Αλλά δεν μας ενδιαφέρει τι θα κάνουν οι Ιταλοί ή οι Γερμανοί. Και στο κάτω - κάτω της γραφής οι Ιταλοί δεν έχουν για γείτονα την Τουρκία!
Η Ελλάδα πεθαίνει. Δεν αργοπεθαίνει. Πεθαίνει! Και κάποιος πρέπει να κάνει κάτι. Κι επειδή τα προγράμματα για την ενίσχυση των πολύτεκνων οικογενειών μπορεί να αποδώσουν κάτι τις, αλλά δεν πρόκειται να μας λύσουν το πρόβλημα, χρειάζεται να σκεφτούμε πιο άμεσες λύσεις και να δράσουμε άμεσα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη αυτό σε αυτή την χώρα. Στο παρελθόν έγιναν πολλές στοχευμένες ενέργειες προς την μεγάλη δεξαμενή των ομογενών. Δεν ξέρουμε αν μπορούν αυτές να γίνουν και σήμερα, καθώς έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Αλλά η προσπάθεια θα πρέπει να γίνει. Η Ελλάδα πρέπει να προσπαθήσει να ξαναμαζέψει τα παιδιά της. Και πολύ περισσότερο οι νέοι που εγκατέλειψαν την χώρα με την πρόσφατη οικονομική κρίση.
Την ίδια ώρα πρέπει να δούμε με ένα άλλο μάτι και το μεταναστευτικό. Χρειαζόμαστε νέο αίμα! Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα θα γίνει προτεκτοράτο του ισλαμικού κόσμου ή ότι η είσοδος στα σύνορά της θα είναι ανεξέλεγκτη. Και την ίδια ώρα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μεγάλη ανάγκη από μία νέα πατρίδα, από ένα νέο μέλλον. Τα πρόσφατα γεγονότα στο Ναγκόρνο Καραμπάχ το επιβεβαιώνουν. Εκεί έχουμε χιλιάδες Αρμένιους άστεγους. Θα μπορούσαμε στους ανθρώπους αυτούς να προσφέρουμε μια νέα πατρίδα.
Είναι δύσκολο θέμα. Και οι πολιτικοί δεν θα ασχοληθούν εύκολα με ένα θέμα που δεν θα τους φέρει ψήφους αύριο το πρωί. Για τους πολιτικούς το 2050 είναι μία μακρινή χρονιά, σαν να μιλάμε για 1.000 χρόνια. Για τα παιδιά μας, όμως, είναι η ζωή τους. Κι αν δεν γίνει κάτι άμεσα, τα παιδιά μας, αυτά που έχουν μείνει στην Ελλάδα θα αναγκαστούν να φύγουν κι αυτά. Και τότε ίσως η κατάρρευση έρθει νωρίτερα από το 2050. Ίσως, δηλαδή, να μην είναι τόσο «μακριά». Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει χρόνος για ολιγωρία.
Θανάσης Μαυρίδης
