Υπήρξα θερμός υποστηρικτής της golden visa, επειδή πίστευα ότι αυτός ήταν ένας τρόπος για να τονωθεί η ζήτηση των ακινήτων. Πρέπει να πούμε ότι όλοι εμείς που το υποστηρίξαμε κάναμε λάθος και ότι πρέπει σήμερα να σκεφτούμε να ακολουθήσουμε Ισπανούς και Πορτογάλους που αναθεώρησαν την πολιτική τους. Δεν φανταζόμασταν ότι το εισιτήριο των μη Ευρωπαίων εύπορων για την Ευρώπη θα ήταν το σχοινί της θηλιάς για τα μεσαία και πτωχά οικονομικά στρώματα των Ευρωπαίων πολιτών.
Φίλος από την Σμύρνη της Τουρκίας με πληροφόρησε πρόσφατα ότι του προτάθηκε να αγοράσει διαμέρισμα 70 τετραγωνικών μέτρων στο Αιγάλεω, έναντι 350.000 ευρώ! Φρικτό! Αν η κερδοσκοπία είχε πρόσωπο, θα ντρεπότανε. Ο άνθρωπος με πήρε τηλέφωνο (πριν την αλλαγή των ορίων της golden visa από την κυβέρνηση) για να με ρωτήσει αν το Αιγάλεω είναι μια αριστοκρατική περιοχή που να επιτρέπει μια τέτοια αποτίμηση. Κι επειδή μεγάλωσα στα δυτικά προάστια, θυμήθηκα εκείνη τη στιγμή ότι κάποτε όλες αυτές ήταν οι λεγόμενες λαϊκές περιοχές. Και τις λέγαμε έτσι γιατί αυτό ήταν! Δεν ήταν Κολωνάκι!
Το κακό είναι ότι τη νύφη την πληρώνουν αυτοί που έχουν ανάγκη. Νέοι, νέες και εργαζόμενοι που δεν έχουν δική τους στέγη και προσπαθούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Και δεν μπορεί κάποιος που παίρνει σήμερα 800 ευρώ να τα διαθέτει μόνο και μόνο για το ενοίκιο. Θα πει κάποιος ότι και οι ιδιοκτήτες ακινήτων έχουν δικαίωμα να κερδίσουν από την επένδυσή τους. Σύμφωνοι! Μόνο που η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα της προσφοράς και της ζήτησης, αλλά μιας πολιτικής απόφασης που προκάλεσε στρέβλωση στην αγορά ακινήτων. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι ένα τριάρι στα Σεπόλια ή στα Καμίνια μπορεί να του εξασφαλίσει εισόδημα για μια ζωή. Όπως και αν το δει κανείς είναι λάθος…
Για να το πούμε κι αλλιώς! Όσο λάθος είναι η παρέμβαση του κράτους για την τεχνητή συγκράτηση των ενοικίων, άλλο τόσο λάθος ήταν η golden visa. Ή αλλιώς, όπου παρεμβαίνει το κράτος για να καθορίσει μια τεχνητή ευδαιμονία, δημιουργείται μια κρίση…
Το κράτος μπορεί να κάνει πράγματα, αλλά όχι εκδίδοντας αγορανομικές διατάξεις. Μπορεί να δημιουργήσει προγράμματα και να βοηθήσει του νέους να εξασφαλίσουν στέγη. Μπορεί να επαναφέρει τα προγράμματα της εργατικής κατοικίας. Μπορεί να κάνει διάφορα. Αλλά όχι άλλα χρυσά εισιτήρια για τον Παράδεισο. Αυτή είναι σίγουρα μια συνταγή καταστροφής, όπως την έχουμε ήδη βιώσει. Και το λέμε εμείς που κάποτε πιστέψαμε ότι ήταν ένα σωστό μέτρο…
Αν θέλει τώρα το κράτος να δώσει κίνητρα για επενδύσεις σε ξένους, ας τα δώσει και ας είναι κίνητρα που αφορούν παραγωγικές επενδύσεις που προσφέρουν θέσεις εργασίας.
Θανάσης Μαυρίδης
