Όταν τα κόμματα συντρίβουν τους αντιπάλους τους, τότε αρχίζουν και κινδυνεύουν από δυνάμεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό τους και επιχειρούν να διαδραματίσουν τον ρόλο της «αντιπολίτευσης». Είναι κάτι σαν εκείνο που έλεγαν οι έμπειροι εκδότες στο παρελθόν: Ένα μέσο ενημέρωσης πρέπει να ανακαλύψει έναν αντίπαλο. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς. Πολιτική χωρίς αντιπαλότητα δεν νοείται. Κάπως έτσι συνέβη και με τους εργατικούς στην Αγγλία…
Η ΝΔ, λοιπόν, πρέπει να εύχεται την γρήγορη ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Θα είναι ο Κασσελάκης; Θα είναι η Έφη; Όποιος είναι, αρκεί να υπάρχει «αντίπαλος». Διαφορετικά υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: Είτε ο αντίπαλος να προκύψει από τα άκρα της Δεξιάς, είτε από το εσωτερικό του ίδιου του κόμματος. Είτε να συμβούν και τα δύο!
Το πραγματικό πρόβλημα είναι η έλλειψη πολιτικών από το πολιτικό σύστημα. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κυριαρχήσει στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροδεξιάς. Επειδή είναι ο μόνος που διαθέτει σήμερα προτάσεις για εφαρμόσιμες πολιτικές. Από εκεί και πέρα, όμως, χρειάζεται «αντίπαλο». Με έναν οποιονδήποτε τρόπο! Να μπορεί ο κόσμος να κάνει συγκρίσεις με πραγματικά δεδομένα και όχι με βάση φανταστικές προσλαμβάνουσες.
Τα γεγονότα των δύο τελευταίων μηνών έχουν συμβεί και σε άλλες χώρες του πλανήτη. Όχι μαζεμένα, είναι αλήθεια. Αλλά εδώ δημιούργησαν «πολιτικό γεγονός». Όχι γιατί υπήρξε πραγματικό πολιτικό ζήτημα στην πραγματικότητα (εκτός κι αν κάποιος υποστηρίζει ότι υπάρχουν υποδομές ικανές να αντέξουν την «επίθεση» της φύσης στη Θεσσαλία), αλλά διότι υπάρχει έμφυτη στην κοινωνία η ανάγκη της «αντίδρασης». Χωρίς να υπάρχει πολιτικός διάλογος, αυτόματα η συζήτηση εκτρέπεται…
Η κυβέρνηση έχει θέμα! Χρειάζεται να βγει από τη βαθιά ενδοσκόπηση στην οποία έχει περιέλθει μετά την άνετη νίκη της στις εκλογές και να αρχίσει να «τρέχει». Να συνειδητοποιήσει, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει αντίπαλος. Κι ότι μέχρι να βρεθεί θα συναγωνίζεται -αναγκαστικά- με τον εαυτό της και με τις δυνάμεις που βρίσκονται στο εσωτερικό του κόμματός της και οι οποίες ονειρεύονται για τον εαυτό τους μια καλύτερη μοίρα από εκείνη του παρατηρητή.
Κι αυτό είναι αναγκαίο, επειδή δεν θα πρέπει να περιμένει «χείρα βοηθείας» από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε από το ΠΑΣΟΚ. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δείχνουν ικανοί να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος. Όσο για την ακροδεξιά; Είναι ένας υπολογίσιμος αντίπαλος, ο οποίος, όμως, έχει «ταβάνι». Κατά συνέπεια, ο πραγματικός κίνδυνος υπάρχει εντός των τειχών και όσο η κυβέρνηση «κάνει νερά», τόσο θα αυξάνει την αστάθεια στο εσωτερικό της.
Θανάσης Μαυρίδης
