Το ΠΑΣΟΚ είναι η νέα ισχυρή αντιπολίτευση. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη! Το ίδιο θα συνέβαινε αν είχαμε το ΠΑΣΟΚ του Δούκα ή της Διαμαντοπούλου ή του Γερουλάνου. Η κάθε επιλογή θα είχε βέβαια άλλη δυναμική. Όσοι έχουν πάντως συνταχθεί απέναντι στον κ. Μητσοτάκη έχουν πλέον ως μόνη επιλογή τον κ. Ανδρουλάκη. Για τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που επιδιώκουν για τους δικούς τους λόγους την ομηρία ή ακόμη και την πτώση Μητσοτάκη, αλλάζουν απλά τα ονόματα και όχι το σχέδιο: Μια μεγάλη κεντροαριστερά, αντίπαλο δέος στην κυριαρχία Μητσοτάκη.
Για τον κ. Μητσοτάκη το αποτέλεσμα της εκλογικής μάχης στο ΠΑΣΟΚ ήταν μία σχετικά καλή εξέλιξη. Όχι γιατί ο κ. Ανδρουλάκης του πέφτει «λίγος», αλλά διότι οι επιλογές Διαμαντοπούλου και Γερουλάνου θα του κτυπούσαν ευθέως το κεντρώο ακροατήριο. Ο κ. Ανδρουλάκης, τουλάχιστον, είναι γνώριμος.
Το καλύτερο, όμως, για τον κ. Μητσοτάκη ήταν η εξορία του Στέφανου Κασσελάκη από τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν πολλοί, ο Κασσελάκης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας επικίνδυνος αντίπαλος. Περισσότερο επικίνδυνος απ'΄ό,τι ο ΣΥΡΙΖΑ με οποιονδήποτε άλλον αρχηγό ή απ' ό,τι ένα νέο κόμμα με αρχηγό τον Κασσελάκη. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι απομάκρυνε την προοπτική μιας άμεσης συγχώνευσης του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Η οποία συγχώνευση θα είχε και πάλι άλλη δυναμική από εκείνη που μπορεί να αποκτήσει μια συμμαχία του ΠΑΣΟΚ με ένα νέο κόμμα υπό την ηγεσία του κ. Κασσελάκη.
Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Ανδρουλάκης είναι το κλειδί των εξελίξεων στον χώρο της κεντροαριστεράς και όποιος θέλει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο θα πρέπει να συμφωνήσει πρώτα απ’ όλα μαζί του. Κι αν μας επιτρέπεται μία «πρόβλεψη», ο κ. Ανδρουλάκης θα κερδίσει σημαντικό έδαφος στο επόμενο διάστημα στο παιγνίδι επιρροής σε μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Ειδικά τώρα που ένα μέρος της διαπλοκής θεωρεί ότι βρισκόμαστε στην τελική ευθεία της αναμέτρησής της με τον κ. Μητσοτάκη. Μια «αναμέτρηση» που προφανώς και δεν έχει πολιτικά χαρακτηριστικά, αλλά αποτελεί μια μάχη χαρακωμάτων για τον έλεγχο των… αρμών της εξουσίας…
Μπορεί ο κ. Ανδρουλάκης να ελιχθεί και να μην γίνει, τελικά, μέρος αυτού του «προβλήματος» της «διαπάλης των συμφερόντων»; Σε αυτό θα απαντήσει ο ίδιος και μόνο. Αν και το πραγματικό ερώτημα είναι αν το πολιτικό σύστημα μπορεί να ζήσει χωρίς την στήριξη των ισχυρών μέσων ενημέρωσης που διαθέτει η οικονομική ολιγαρχία. Αν κρίνουμε, πάντως, από τις συγκεκριμένες θέσεις που κατά καιρούς παίρνουν τα κόμματα σε κρίσιμα θέματα για τα οικονομικά συμφέροντα, όπως πρόσφατα ήταν αυτό της Τράπεζας Αττικής, η απάντηση μας θα είναι αρνητική. Ή τουλάχιστον δεν μας έχουν πείσει γι αυτό…
Θανάσης Μαυρίδης
