*Γράφει ο James Pethokoukis
Ένα από τα βασικά ευρήματα του αξιόλογου μικρού βιβλίου Streets of Gold: America’s Untold Story of Immigrant Success που δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα από τους οικονομολόγους Ran Abramitzky (Στάνφορντ) και Leah Boustan (Πρίνστον) είναι ότι «το υπόβαθρο δεν είναι πεπρωμένο». Οι ερευνητές διαπιστώνουν ότι «τα παιδιά των μεταναστών από σχεδόν όλες τις χώρες του κόσμου έχουν μεγαλύτερη κινητικότητα από τα παιδιά κατοίκων που γεννήθηκαν στις ΗΠΑ και μεγάλωσαν σε οικογένειες με παρόμοιο εισόδημα».
Αυτό ισχύει ακόμη και με παιδιά των οποίων οι γονείς προέρχονται από πολύ φτωχά έθνη, συμπεριλαμβανομένων των χωρών της Κεντρικής Αμερικής όπως η Γουατεμάλα, το Ελ Σαλβαδόρ και η Νικαράγουα, η Νιγηρία στην Αφρική και το Λάος στην Ασία. «Τα παιδιά των μεταναστών συνήθως τα καταφέρνουν στην Αμερική. Και τις περισσότερες φορές χρειάζεται μόνο μία γενιά για να ξεπεράσουν τη φτώχεια», καταλήγουν οι Abramitzky και Boustan. Ένα υπέροχο γράφημα εδώ:
Μια προφανής ερώτηση: Γιατί αυτά τα παιδιά τα πάνε τόσο καλά; Μήπως γιατί οι μετανάστες και τα παιδιά τους έχουν ιδιαίτερη ορμή και βούληση; Μήπως οι μετανάστες γονείς μεταδίδουν μια ισχυρότερη εργασιακή ηθική στα παιδιά τους; Τέτοια ειδικά χαρακτηριστικά θα μπορούσαν να είναι μέρος της ιστορίας. Αλλά και ένα άλλο συμπέρασμα που προκύπτει από τα δεδομένα είναι κάτι στο οποίο οι αυτόχθονες Αμερικανοί πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή.
Οι Abramitzky και Boustan διαπιστώνουν ότι «η γεωγραφία έχει μεγάλη σημασία… Οι μετανάστες τείνουν να εγκαθίστανται σε τοποθεσίες των ΗΠΑ που προσφέρουν τις καλύτερες ευκαιρίες για ανοδική κινητικότητα για τα παιδιά τους, ενώ οι γεννημένοι στις ΗΠΑ είναι περισσότερο ριζωμένοι στον τόπο τους».
Είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι ορισμένες περιοχές και πόλεις συνδέονται περισσότερο με υψηλότερη ανοδική κινητικότητα, όπως η περιοχή του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο και η Βοστώνη. Και μερικές περιοχές και πόλης δεν συνδέονται, όπως οι “παραμελημένες” περιοχές της Ζώνης της Σκουριάς. Αλλά το νέο εύρημα των ερευνητών είναι ότι οι γονείς μετανάστες είναι πιο πιθανό να εγκατασταθούν σε περιοχές με υψηλές ευκαιρίες απ’ ό,τι οι γονείς που γεννήθηκαν στις ΗΠΑ. Από το Streets of Gold (με δική μου έμφαση):
“Ως μια εντυπωσιακή απόδειξη ότι η γεωγραφία έχει σημασία, βρίσκουμε ότι τα παιδιά των μεταναστών κερδίζουν περισσότερα από άλλα παιδιά σε μια ευρεία εθνική σύγκριση, αλλά δεν κερδίζουν περισσότερα από άλλα παιδιά που μεγάλωσαν στην ίδια περιοχή. Με όρους οικονομικής περιουσίας, τα ενήλικα παιδιά των μεταναστών μοιάζουν με τα παιδιά γονέων που γεννήθηκαν στις ΗΠΑ και μεγάλωσαν στην ίδια πόλη. Αυτό το μοτίβο υποδηλώνει ότι η κύρια διαφορά μεταξύ των οικογενειών των μεταναστών και των οικογενειών ανθρώπων γεννημένων στις ΗΠΑ είναι το πού επιλέγουν να ζήσουν. Ένα από τα ευρήματά μας είναι ότι είναι πολύ πιθανό οι οικογένειες που γεννήθηκαν στις ΗΠΑ να πετύχαιναν εξίσου αν οι ίδιες είχαν μετακομίσει σε μέρη τόσο υψηλών ευκαιριών. Στην πραγματικότητα, διαπιστώνουμε ότι τα παιδιά των γονέων που γεννήθηκαν στις ΗΠΑ και μετακόμισαν από τη μια πολιτεία στην άλλη έχουν υψηλότερη ανοδικής κινητικότητα από αυτά που παρέμειναν στον ίδιο τόπο: το επίπεδο ανοδικής κινητικότητάς τους είναι πιο κοντά (αλλά όχι τόσο υψηλό) με αυτό των παιδιών των μεταναστών που ήρθαν στις ΗΠΑ από το εξωτερικό”.
Υπάρχουν πολιτικές συνεπαγωγές από αυτό το εύρημα; Βεβαίως! Οι πόλεις υψηλών ευκαιριών (και υψηλής παραγωγικότητας) της Αμερικής έχουν επίσης υψηλό κόστος στέγασης. Και ενώ οι μετανάστες είναι πιο πρόθυμοι να ζήσουν σε αυτά τα μέρη, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να διευκολύνουν όλους όσοι επιδιώκουν την ευημερία τους σε αυτή τη μεγάλη χώρα να ζουν σε τέτοια μέρη.
Στην ανάλυση που έκανε το 2019 με τίτλο «Removing Barriers to Accessing Places High-Productivity Places», ο οικονομολόγος Daniel Shoag του Harvard Kennedy School και του Case Western Reserve University σημειώνει ότι η ιστορική «τάση των Αμερικανών να μετακινούνται έχει αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς οι αλλαγές στους νομικούς περιορισμούς της χρήσης γης έχουν περιορίσει και την κατασκευή κατοικιών στις πλουσιότερες τοποθεσίες της Αμερικής. Αυτοί οι περιορισμοί έχουν δημιουργήσει όρια στην προσφορά κατοικιών και έχουν οδηγήσει σε μια ραγδαία αύξηση των τιμών που καθιστούν τις θέσεις με υψηλούς μισθούς απρόσιτες για τους λιγότερο μορφωμένους εργαζόμενους».
Μεταξύ των ιδεών του Shoag για μεταρρύθμιση:
Προτάσεις για τη μείωση των εμποδίων στέγασης σε χώρους υψηλής παραγωγικότητας
• Τοπικές κυβερνήσεις
Μείωση των ρυθμιστικών φραγμών στην πυκνότητα
▪ Οι τοπικές κυβερνήσεις να μπορούν να χαλαρώνουν τόσο τους κανονισμούς μορφής όσο και χρήσης θεσπίζοντας ζώνες μεγαλύτερης πυκνότητας, καταργώντας τις απαιτήσεις στάθμευσης και επιτρέποντας βοηθητικές κατοικίες.
Κατάργηση των διαδικαστικών φραγμών στην ανάπτυξη
▪ Οι τοπικές κυβερνήσεις να μπορούν να διευρύνουν το πεδίο εφαρμογής για την ανάπτυξη χωρίς ειδικές αδειοδοτήσεις
▪ Οι τοπικές αρχές να μπορούν να εξορθολογίσουν και να συντομεύσουν τη διαδικασία αδειοδότησης, να μειώσουν τα τέλη και την αβεβαιότητα.
Να δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα στην αξία της γης ως προς τον καθορισμό των φόρων ιδιοκτησίας.
• Πολιτειακές Κυβερνήσεις
• Να δημιουργηθούν σε πολιτειακό επίπεδο πολιτικές ανάπτυξης χωρίς ειδικές αδειοδοτήσεις που να μπορούν να εφαρμοστούν στα δικαστήρια.
• Να μεταρρυθμιστούν οι διαδικασίες έγκρισης που σήμερα λειτουργούν εναντίον της ανάπτυξης.
• Να δημιουργηθούν τοπικές εντολές, που θα επιβάλλονται με τη χρηματοδότηση της τοπικής κυβέρνησης η οποία θα συνδέεται με την αύξηση του πληθυσμού.
• Να επεκταθεί η χωρητικότητα των δημόσιων μεταφορών.
• Ομοσπονδιακή κυβέρνηση
• Να συνδεθεί η ομοσπονδιακή χρηματοδότηση για οικονομικά προσιτή στέγαση με την πρόοδο στους περιορισμούς χρήσης γης.
• Να μειωθούν τα φορολογικά κίνητρα που ενθαρρύνουν αντιαναπτυξιακές πολιτικές.
• Να διευρυνθεί το εννοιολογικό πλαίσιο για την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
Για περισσότερα σχετικά με το Streets of Gold, επιτρέψτε μου να προτείνω αυτό το πολύ ενδιαφέρον βίντεο μιας πρόσφατης εκδήλωσης που διοργανώθηκε από το AEI με τη συν-συγγραφέα Leah Boustan. Επιπλέον, το πρόσφατο ενημερωτικό μου δελτίο στο Substack, Faster, Please!, περιλαμβάνει ένα δοκίμιο για το βιβλίο και μια συζήτηση με την Boustan. Τσέκαρετέ το!
*Ο James Pethokoukis κατέχει την έδρα Dewitt Wallace στο American Enterprise Institute, όπου είναι υπεύθυνος του μπλογκ AEIdeas και φιλοξενεί το εβδομαδιαίο podcast, “Political Economy with James Pethokoukis”. Η Virginia Postrel είναι συγγραφέας, αρθρογράφος στο Bloomberg Opinion, και επισκέπτρια ερευνήτρια στο Smith Institute for Political Economy and Philosophy στο Chapman University. Το τελευταίο βιβλίο της είναι το The Fabric of Civilization: How Textiles Made the World.
**Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 9 Ιουνίου 2022 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του American Enterprise Institute και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
