Του Marion Smith
Αυτό τον μήνα, συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τότε που ο σιδηροδρομικός συρμός αρ. 293 έφτασε στον Φιλανδικό Σταθμό της Αγίας Πετρούπολης. Αν και ήταν αργά τη νύχτα, ένα μεγάλο πλήθος περίμενε ανεμίζοντας κόκκινες σημαίες και λουλούδια. Σε ένα σφραγισμένο βαγόνι βρισκόταν ένας ταξιδιώτης που σύντομα θα γινόταν ο δικτάτορας του πρώτου μαρξιστικού κράτους στον κόσμο - ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Ουλιάνωφ, περισσότερο γνωστός ως Λένιν.
Επιστρέφοντας ύστερα από μια δεκαετή εξορία, ο Λένιν έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τους παλιούς και τους νέους σοσιαλιστές συντρόφους που που έναν μήνα πριν είχαν εκθρονίσει τον Νικόλαο Β'. “Η Ρωσική Επανάσταση που εσείς πετύχατε” διακήρυξε ο Λένιν στον σταθμό “άνοιξε μια νέα εποχή”. Σίγουρα επρόκειτο για μια νέα εποχή, όμως όχι και καλύτερη εποχή για τα περισσότερα από 100 εκατομμύρια ανθρώπους που, μέσα στα επόμενα εκατό χρόνια, θα βασανίζονταν, θα εκδιώκονταν και θα δολοφονούνταν στο όνομα του κομμουνισμού.
Είναι τραγικό πως εν έτει 2017 τα γεγονότα αυτά αμφισβητούνται από κάποιους - και για κάποιους μάλιστα είναι εντελώς άγνωστα. Ένα μεγάλο μέρος μάλιστα της γενιάς των millennial δεν γνωρίζει και αδιαφορεί για την φρίκη και την εξαπάτηση του κομμουνισμού καθώς και των συνοδοιπόρων του, της ομοίως κολλεκτιβιστικής ιδεολογίας του σοσιαλισμού.
Μις πρόσφατη έρευνα του YouGov διαπίστωσε ότι μόνο 33% των mllennials έχουν ακουστά τον Λένιν. Από αυτούς, το 25% τον βλέπει με συμπάθεια. Η έρευνα αυτή αποκάλυψε επίσης, μεταξύ άλλων ανησυχητικών ευρημάτων, ότι το 32% των mllennials πιστεύει ότι περισσότεροι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τη διακυβέρνηση του George W. Bush απ' ό,τι από το καθεστώς του Ιωσήφ Στάλιν που ευθύνεται για περισσότερους από 15 εκατομμύρια θανάτους.
Οι νέοι Αμερικανοί, επηρεασμένοι από εκπαιδευτικά και πολιτιστικά συστήματα που είναι εχθρικά προς την οικονομία της ελεύθερης αγοράς και επιδιώκουν την συγκάλυψη του κόστους που είχε ο μαρξισμός σε ανθρώπινες ζωές, στρέφονται ολοένα και περισσότερο προς τον σοσιαλισμό και άλλες μορφές εξτρεμιστικής ιδεολογίας. Σε μια έρευνα του Χάρβαρντ, το 33% των συμμετεχόντων μεταξύ 18 και 29 ετών δήλωσαν ότι υποστηρίζουν τον σοσιαλισμό ενώ το 51% δήλωσε ότι αντιτίθεται στον καπιταλισμό. Εξίσου ανησυχητικό είναι το εύρημα ότι μόλις το 25% των mllennials πιστεύει σήμερα ότι το να ζει κανείς σε δημοκρατικό πολίτευμα είναι σημαντικό, σε σύγκριση με το αντίστοιχο 75% της γενιάς των παππούδων τους.
Την ίδια ώρα, οι έρευνες καταδεικνύουν ότι οι νέοι άνθρωποι ιεραρχούν την ισότητα υψηλότερα από τη δημοκρατία. Από αυτά τα δεδομένα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι mllennials ζητούν με έντονο τρόπο να τους φροντίζει το κράτος, ακόμη κι αν αυτό υπονομεύει τις δημοκρατικές διαδικασίες - με μια λέξη, κολλεκτιβισμός.
Πράγματι, ο οργανισμός μας έχει ιχνηλατήσει την ανάπτυξη δεκάδων νεομαρξιστικών οργανώσεων που δρουν στα πανεπιστήμια και στα κινήματα διαμαρτυρίας στις πόλεις. Τα μέλη τους διαρκώς αυξάνονται και σήμερα μπορεί να φτάνουν τις αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες άτομα. Δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι οι ομάδες αυτές βλέπουν αναθεωρητικά την ιστορία των ΗΠΑ και διαδίδουν προπαγάνδα του 21ου αιώνα στα αμερικανικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης - μηνύματα δηλαδή που κατασκευάστηκαν και διαδόθηκαν από στην Αβάνα, το Πεκίνο ή ακόμα και την Πιονγιάνγκ ή που τα δανείστηκαν από εκεί.
Ο Γερουσιαστής Bernie Sanders και άλλοι ηγέτες μιας πρόσφατα αναδυόμενης Αριστεράς χρησιμοποιούν τη φράση “δημοκρατικός σοσιαλισμός” ως το νέο ιδανικό τους. Όμως μια λέξη, ένα απλό ρητορικό σχήμα που φέρνει στο νου ευγενείς σκοπούς και καλή διακυβέρνηση, δεν αρκεί όταν παραμένει ασαφές το πώς το δικό τους όραμα διαφέρει από τον αιματηρό και οικονομικά καταστροφικό σοσιαλισμό που βίωσαν σχεδόν 40 χώρες τα τελευταία εκατό χρόνια.
Το πρόβλημα όμως της διαστρέβλωσης και της λάθος κατανόησης της ιστορίας είναι βαθύτερο. Τον τελευταίο μήνα, οι πανεπιστημιακές εκδόσεις του MIT - το οποίο βρίσκεται στην έβδομη καλύτερη θέση ανάμεσα στα αμερικανικά πανεπιστήμια σύμφωνα με το U.S. News & World Report - εξέδωσε το βιβλίο Communism for Kids (Κομμουνισμός για παιδιά) του Bini Adamczak, ενός κοινωνικού στοχαστή και καλλιτέχνη με έδρα το Βερολίνο. Το βιβλίο “παρουσιάζει την πολιτική θεωρία με τους απλούς όρους μιας ιστορίας για παιδιά, με εικόνες αξιαγάπητων μικρών επαναστατών που βιώνουν την πολιτική τους αφύπνιση”. Αυτοί οι “αξιαγάπητοι μικροί επαναστάτες” που ξεκινούν με τον Λένιν και συνεχίζουν με τον Τσε Γκεβάρα και τον Μάο Τσε Τουνγκ για να φτάσουν μέχρι και σήμερα στην Πιόνγιανγκ και το Καράκας, έχουν υποβάλλει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε εξαθλίωση.
Το έδαφος της άγνοιας και του φθόνου δεν παράγει καρπούς αλλά αγκάθια.
Σήμερα, σημαίες με σφυροδρέπανα ανεμίζουν ξανά στην χερσόνησο της Κριμαίας. Στη σοσιαλιστική Βενεζουέλα, οι εργάτες σήμερα εξαναγκάζονται σε μετεγκατάσταση σε κολλεκτιβιστικά αγροκτήματα σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστεί ο ανθρωπογενής λιμός που πλήττει αυτή την κάποτε ευημερούσα χώρα. Στο Χονγκ Κονγκ, για πρώτη φορά στην ιστορία, ο Μάο απεικονίζεται στα σχολικά εγχειρίδια ως σοσιαλιστής ήρωας, και όχι ως δολοφόνος. Αυτή η επιβληθείσα από το Πεκίνο αναθεωρημένη ιστορία προκάλεσε τις μαθητικές διαμαρτυρίες του 2014 που έγιναν γνωστές ως το Κίνημα της Ομπρέλας.
Το 1919, δύο χρόνια μετά την επιστροφή του Λένιν στη Ρωσία, ο Lincoln Steffens, διάσημος σκανδαλοθήρας και συνιδρυτής του The American Magazine περιόδευσε για τρεις εβδομάδες στην τότε νέα Σοβιετική Ένωση. Ενθουσιασμένος από αυτά που είδε, έγραψε πίσω στις ΗΠΑ “είδα το μέλλον, και δουλεύει”. Το “μέλλον” ήταν φυσικά ο κομμουνισμός.
Πριν περάσει πολύς καιρός, το “ρωσικό πείραμα” κατέληξε σε μια χωρίς προηγούμενο τυραννία που σημαδεύτηκε από λιμούς, καταναγκαστικά έργα, δίκες-παρωδία, και την βίαιη κατάπνιξη της διαφωνίας. Μολονότι ο Steffens αποκήρυξε τον κομμουνισμό τις αρχές τις δεκαετίας του 1930, η εσφαλμένη προφητεία του τον κατέστησε μόνιμο στόχο ειρωνικών σχολίων.
Κι όμως, δεν είχε τελείως λάθος. Ενώ ο κομμουνισμός ξεκάθαρα απέτυχε να επιφέρει την ουτοπία, ο Steffens είχε όντως, και με τραγικό τρόπο, δει “το μέλλον”. Η Σοβιετική Ένωση άντεξε άλλες επτά δεκαετίες, και σήμερα το ένα πέμπτο του παγκόσμιου πληθυσμού συνεχίζει να ζει υπό μονοκομματικά καθεστώτα στην Κίνα, την Κούβα, το Λάος, την Βόρεια Κορέα και το Βιετνάμ. Ο αιώνας του κομμουνισμού ξεκίνησε εκατό χρόνια πριν. Η ιδεολογία που ευθύνεται για περισσότερους θανάτους από οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία ή θρησκεία στην παγκόσμια ιστορία, συνεχίζει να παράγει ανθρώπινα θύματα.
Σε μια διεστραμμένη εκδοχή του οράματος του Προέδρου Lincoln για την Αμερική, τα καθεστώτα αυτά εργάζονται κάθε μέρα για να διασφαλίσουν ότι οι κυβερνήσεις “του Κόμματος, από το Κόμμα και για το Κόμμα” δεν θα χαθούν από προσώπου γης.
Πρέπει περισσότεροι Αμερικανοί να αναλάβουν να υπερασπιστούν την αλήθεια ως προς το τι συνέβη και τι συμβαίνει με τις αποτυχημένες ιδέες του κολλεκτιβισμού - τόσο τον σοσιαλισμό, όσο και τον κομμουνισμό. Πρέπει, όπου είναι εφικτό, να αγωνιστούμε για τη δικαιοσύνη, για εκείνους που έχασαν τη ζωή τους για ιδεολογικούς λόγους και για τις οικογένειές τους που συνεχίζουν να υποφέρουν. Και πρέπει να αγωνιστούμε για την καλλιέργεια της ακριβούς ιστορικά μνήμης γι' αυτή την δύσκολη περίοδο, χωρίς την οποία ούτε η αλήθεια, ούτε η δικαιοσύνη είναι εφικτές - ούτε, απ' ό,τι φαίνεται, η αμερικανική δημοκρατία.
*Ο Marion Smith είναι εκτελεστικός διευθυντής του Victims of Communism, μιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης για την εκπαίδευση και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
**Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 27 Απριλίου 2017 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education (FEE) και τη συνεργασία του ΚΕΦΙΜ “Μάρκος Δραγούμης”.
