Όπως πολλοί άλλοι αυτάρεσκοι έφηβοι, έτσι κι εγώ ονειρευόμουν να περάσω τρία χρόνια είτε στην Οξφόρδη είτε στο Κέiμπριτζ για το πρώτο μου πτυχίο. Έχοντας επισκεφτεί και τα δύο αυτά πανεπιστήμια σε σχολικές εκδρομές και έχοντας ακούσει ατελείωτες ιστορίες για τους αγώνες κωπηλασίας και τις φλογερές συζητήσεις στους φοιτητικούς συλλόγους, τα δύο αυτά πανεπιστήμια μου φαίνονταν το ιδανικό περιβάλλον για να τροφοδοτήσω τον διογκούμενο εφηβικό μου εγωισμό. Έτσι, όταν φάνηκε ότι αυτό δεν συμβεί, όπως είναι φυσικό, απογοητεύτηκα.
Καθώς όμως περνούν τα χρόνια, οι ακαδημαϊκές απογοητεύσεις που είχα ως εικοσάρης δίνουν σιγά-σιγά τη θέση τους στον τρόμο της ενηλικίωσης. Έτσι, οι προγυμναστές μου που με προετοίμαζαν για να μπω στο Oxbridge δεν χρειάζεται να ανησυχούν, όλα αυτά είναι πλέον περασμένα-ξεχασμένα (δαγκώνει τα χείλη).
Τούτου λεχθέντος, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι ελαφρώς δικαιωμένος για τις εκπαιδευτικές μου χαμηλές επιδόσεις όταν οι λαμπροί νέοι και νέες της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ αποδεικνύονται εντελώς διαφορετικοί.
Παρακολούθησα τις διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης στο Κέιμπριτζ με ένα επίπεδο χαιρεκακίας. Σαν ένα κοπάδι κυπρίνων με keffiyeh, περισσότεροι από 100 φοιτητές έστησαν στρατόπεδο στον προαύλιο χώρο του King's College, καλώντας το πανεπιστήμιό τους: «να αποκαλύψει όλες τις ερευνητικές συνεργασίες και τους οικονομικούς του δεσμούς με εταιρείες και ιδρύματα που εμπλέκονται στη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ και στη συνέχεια να απομακρυνθεί από αυτά».
Αλλά η αποσυναρμολόγηση της σιωνιστικής υπερκατασκευής μπορεί να είναι μια βαρετή δουλειά, επομένως οι μαθητές περνούν τον χρόνο τους ευχάριστα με ένα αυστηρά δομημένο πρόγραμμα «κατασκευής χαρταετού», «κύκλων ευεξίας» και «εργαστηρίων tatreez» (το οποίο πιστεύω ότι είναι ένα είδος κεντήματος). Όλα αυτά είναι φυσικά δευτερεύοντα σε σχέση με το κύριο αξιοθέατο – το μπόλικο καθισιό.
Εκτός από τον καταυλισμό, μια ομάδα φοιτητών ακτιβιστών κατέβηκε στη Φοιτητική Ένωση του Κέιμπριτζ για να διακόψει μια ομιλία που δόθηκε από τον Peter Thiel. Ο Thiel, του οποίου η εταιρεία Palantir έχει αμυντικά συμβόλαια με το Ισραήλ, επικρίθηκε ως «κερδοσκόπος της γενοκτονίας» και «ακροδεξιός προπαγανδιστής».
Υπάρχουν πολλά να σχολιάσει κανείς εδώ. Η πιο άμεσα εντυπωσιακή πτυχή των διαμαρτυριών είναι ότι αυτές είναι ξεκάθαρα και εκ κατασκευής αναποτελεσματικές. Με όλη την καλή θέληση και τις φωνές στον κόσμο, αν ο Λόρδος Κάμερον δεν μπορεί να επηρεάσει τη στρατιωτική επιχείρηση του Ισραήλ στη Γάζα, τότε είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ο πρύτανης του King's College θα έχει ιδιαίτερη επιρροή. Αλλά αυτοί οι φοιτητές δεν είναι εντελώς ανόητοι – το ξέρουν αυτό. Κι αυτή είναι η ουσία. Εάν μια διαδήλωση έχει ενσωματωμένη μέσα της τη ματαιότητα, αυτό δικαιολογεί μια κατάσταση διαρκούς διαμαρτυρίας και, επομένως, αιώνιας θυματοποίησης.
Αλλά το πιο απογοητευτικό είναι ότι το επεισόδιο αυτό σηματοδοτεί μια καμπή στη μακρά διαδικασία εισαγωγής των πολιτιστικών πολέμων από τις πανεπιστημιουπόλεις των αμερικανικών πανεπιστημίων στο βρετανικό έδαφος.
Στο City Journal , ένας δυσαρεστημένος φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας εξέφρασε τα παράπονά του στους συνομηλίκους του που διεξήγαγαν τη δική τους διαμαρτυρία υπέρ της Παλαιστίνης. Αυτό που παρατήρησε είναι κάτι που πολλοί από εμάς έχουμε αντιληφθεί αλλά ίσως δεν το έχουμε εκφράσει ρητά: Ότι πολλοί ακτιβιστές, αν πιεστούν να πουν γιατί διαδηλώνουν, δεν είναι σε θέση να εξηγήσουν πειστικά την παρουσία τους πέρα από μερικές ασυνάρτητες προτάσεις που περιέχουν αναφορές σε «γενοκτονία» και «απαρτχάιντ».
Ωστόσο, το γεγονός ότι οι φοιτητές δυσκολεύονται να διατυπώσουν τα επιχειρήματά τους δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Αυτό είναι το προβλέψιμο αποτέλεσμα μιας σειράς πανεπιστημίων που επιδιώκουν την «αποαποικιοποίηση» με κάθε κόστος.
Πάρτε για παράδειγμα το Κέιμπριτζ. Μόλις πέρυσι αναφέρθηκε ότι η βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου ζητούσε από τους καθηγητές να επισημάνουν «προβληματικά» βιβλία που οι φοιτητές μπορεί να θεωρήσουν προσβλητικά ή επιβλαβή. Πολύ σωστά, αρκετοί καθηγητές αηδίασαν όταν το ανακάλυψαν αυτό και αποδοκίμασαν αυτή την πρωτοβουλία ως «οργουελική».
Πιο πρόσφατα, το Κέιμπριτζ διέβη τον Ρουβίκωνα του απόλυτου παραλογισμού, όταν πρόσφερε μια χρηματοδοτούμενη θέση υποψήφιου διδάκτορα για να αποδείξει τη σχέση μεταξύ του Μουσείου Ζωολογίας του και του «βίαιου» αποικιακού παρελθόντος της Βρετανίας. Η έρευνα όχι μόνο χρηματοδοτείται από τους φορολογούμενους, αλλά και ο καθορισμένος χαρακτήρας της αποκλείει κάθε δυνατότητα προσέγγισης του θέματος με ανοιχτό μυαλό.
Αυτού του είδους τα μέτρα έρχονται σε αντίθεση με τη βασική αποστολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης – να εξοπλίζονται διανοητικά οι φοιτητές για την ενήλικη ζωή όπου θα αντιμετωπίζουν μια σειρά από απόψεις, πολλές από τις οποίες μπορεί να τις βρουν προσβλητικές.
Καλλιεργώντας σκόπιμα ένα περιβάλλον που στερεί από τους φοιτητές ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει ο Διαφωτισμός – την ευγένεια, την ανοιχτή συζήτηση και την κριτική σκέψη – τα πανεπιστήμιά μας εκτρέφουν μια γενιά φανατικών, μυωπικών νταήδων. Τα ευαίσθητα θέματα όπως ο πόλεμος στη Γάζα είναι ακριβώς το είδος των ζητημάτων που πρέπει να συζητούνται στα πανεπιστήμια, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί με λογικό τρόπο σε αρένες όπου οι ιδεολόγοι φοιτητές κρατούν τη βέργα.
*Ο Joseph Dinnage είναι αναπληρωτής αρχισυντάκτης του CapX.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 12 Μαΐου 2024 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του CapX.co και τη συνεργασία του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών.
