του Σάκη Μουμτζή
Το προηγούμενο Σάββατο ο Α. Τσίπρας, στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, έβαλε την αντιμνημονιακή φορεσιά του και λάβρος επιτέθηκε στις νεοφιλελεύθερες Ευρωπαϊκές δυνάμεις. Περίμενε νίκη των Podemos την άλλη μέρα κι ετοιμαζόταν και πάλι να αλλάξει την Ευρώπη. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ Ισπανίας ηττήθηκε, με την ίδια ευκολία φόρεσε την Τρίτη το φιλοευρωπαϊκό κοστούμι του και συμμετείχε στην Σύνοδο των Ευρωπαίων σοσιαλιστών. Αυτών που οι μαρξιστές του κόμματος του αποκαλούν «Φιλιππινέζες» των συντηρητικών. Και εκεί άκουσε από τον Ολαντρέου να του υπενθυμίζει, παρουσία της κ. Φώφης Γεννηματά, πόσο σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε το ΠΑΣΟΚ στην παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Το ΠΑΣΟΚ που οι Συριζαίοι για 5 χρόνια το καθύβριζαν, το λοιδωρούσαν και προπηλάκιζαν τα στελέχη του. Και μετά, ατάραχος, φωτογραφήθηκε με τους πολιτικούς απογόνους του «αποστάτη» Κάουτσκυ.
Στην συνέχεια, ο Αλέξης στην συνάντηση των Ευρωπαίων ηγετών εξέφρασε την έκπληξη του που ο Ντ.Κάμερον δεν είχε plan B. Τότε –σύμφωνα με τα ρεπορτάζ- γενική θυμηδία επικράτησε στην αίθουσα. Προφανώς οι λοιποί ηγέτες έφεραν στην μνήμη τους το δικό του plan B, όταν μετέτρεψε το «περήφανο» ΟΧΙ σε ένα εξίσου «περήφανο» ΝΑΙ.
Καραγκιόζης; Τυχοδιώκτης; Καιροσκόπος; Ή μήπως μέτρ των ισορροπιών και των ραδιουργιών. Μάλλον λίγο απ΄όλα. Αν δώσουμε βάση στα όσα γράφει ο πρώην στενός συνεργάτης του ο κ. Πρ.Παπαδόπουλος πρόκειται για ένα άτομο με ταλέντο στην εσωκομματική ίντριγκα, με διαπιστευτήρια στην πολιτική ανέλιξη, αδίστακτο, που χρησιμοποιεί τους πάντες για να πετύχει τους σκοπούς του. Και πιστεύω στα όσα γράφει ο κ. Π.Παπαδόπουλος γιατί είναι σοβαρός άνθρωπος, γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις και, κυρίως, δικαιώνεται από σειρά γεγονότων.
Στην κομμουνιστική Αριστερά η εσωκομματική ίντριγκα, η χαφιεδολογία, η συνωμοσιολογία, η αλληλοϋπονόμευση, ήταν τα στοιχεία που κρατούσαν ζωντανό το πνεύμα των στελεχών της, που απομονωμένα από τον λαό λόγω των εγκλημάτων τους, στις φυλακές ή στις εξορίες , έβλεπαν παντού εχθρούς, χαφιέδες, φραξιονιστές χωρίς αρχές. Μέσα σε αυτό το νοσηρό κλίμα του κομμουνιστικού μικρόκοσμου και της μίζερης κομματικής πραγματικότητας διαπαιδαγωγήθηκαν γενιές στελεχών μέχρι και τις μέρες μας. Ένας από αυτούς είναι και ο Αλέξης.
Με μια όμως σημαντική διαφορά. Σήμερα είναι πρωθυπουργός και αρχηγός κόμματος. Και τα παλαιοκομμουνιστικά εφόδια του είναι άχρηστα για τα νέα του καθήκοντα. Μάλλον ο ίδιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, καθώς ενδόμυχα πιστεύει πως μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη. Όμως η ανεπάρκεια του είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού και τον καθιστά και αναξιόπιστο και ευάλωτο στα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης. Εδώ, εμείς τον πήραμε χαμπάρι και δεν εκπλησσόμαστε πλέον με τις φαιδρότητες του. Το γεγονός πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που τον εμπιστεύονται, αυτό δεν οφείλεται στις ικανότητες του Αλέξη, αλλά στην δική τους ευήθεια. Και σε όσο πιο υψηλά κλιμάκια του πνεύματος και της πολιτικής βρίσκονται και κυκλοφορούν αυτοί οι άνθρωποι, τόσο η ευήθεια τους παίρνει την μορφή της α-νοησίας.
Το κακό με τον Αλέξη είναι πως επιχειρεί, τα όπλα που χρησιμοποίησε για την εσωκομματική επικράτηση του, να τα επιβάλλει και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Πολιτική εξόντωση αντιπάλων, αδίστακτη χρήση κρατικών μηχανισμών, ευτελισμός θεσμών, διαρκείς ραδιουργίες, κυνική χρήση του ψέματος, είναι μερικά από τα εργαλεία που γνωρίσαμε σε όλη τους την έκταση τους τελευταίους δεκαοχτώ μήνες.
Ας τα έχουν όλα αυτά υπόψη τους η κυρία και οι κύριοι που επιθυμούν –μέσω του εκλογικού νόμου- να καταστήσουν αυτό το άτομο ρυθμιστή των εξελίξεων. Γιατί, πέραν της απομακρύνσεως εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!
