Του Σάκη Μουμτζή
Οι ασκήσεις επί χάρτου είναι ο σχεδιασμός τακτικών κινήσεων στα επιτελικά γραφεία,η θεωρητική ανάπτυξη των δυνάμεων μας επί σεναρίου πολέμου. Στα στρατιωτικά γυμνάσια πάντα ο «εχθρός» απωθείται και οι «φίλιες» δυνάμεις ανακαταλαμβάνουν το έδαφος. Και στις δύο περιπτώσεις ο αντίπαλος ηττάται.
Κάπως έτσι σχεδιάζει και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ την παραπέρα πορεία της. Επειδή θεωρεί πως το κυρίαρχο γι΄αυτήν πρόβλημα είναι η σχέση της με την κοινοβουλευτική ομάδα και όχι με την κοινωνία, εκτιμά πως η στρατιωτική πειθαρχία που επιδεικνύουν οι βουλευτές του κόμματος της εξασφαλίζει βίον ανθόσπαρτον μέχρι το 2019. Σε αυτό συνεπικουρούν και κάποιοι αναλυτές και ηττοπαθείς δεξιοί που προβλέπουν κυριαρχία του Α.Τσίπρα καθώς θα μοιράζει κονδύλια- αλήθεια πού θα τα βρει;- και θα εισπράττει τα πολιτικά οφέλη της επερχόμενης ανάπτυξης.
Απέναντι στην αφελή αυτή αντίληψη ορθώνεται το μέγεθος των προβλημάτων που καλείται από τώρα να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αρχικά πρέπει να ξεπεράσει τον σκόπελο των συμπληρωματικών μέτρων που απαίτησαν οι εταίροι μας για να εκταμιεύσουν την δόση των 7,5 δισεκ. Ήδη παρατηρείται μια εμπλοκή στα «κόκκινα δάνεια» με την εγγύηση του Δημοσίου και στην αναδρομική επιστροφή του χορηγηθέντος ΕΚΑΣ. Δεν είναι ασήμαντο το θέμα και οι διαφορές που χωρίζουν τις δύο πλευρές είναι μεγάλες. Είναι προφανές πως η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος με μεγάλη δυσκολία θα στηθεί για να ξαναψηφίσει μέτρα που καθιστούν τα προηγούμενα επαχθέστερα.Και αν λειτουργεί το σύστημα της παράδοσης της βουλευτικής έδρας αυτό δεν σημαίνει πως δεν συντελείται κυβερνητική φθορά, ούτε πως αυτό το σύστημα πάντοτε θα λειτουργεί.
Μετά την διενέργεια του βρετανικού δημοψηφίσματος, που όλοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί το θεωρούν ιδιαίτερα κρίσιμο για την περαιτέρω πορεία της ΕΕ, είναι λογικό,κυρίως οι Γερμανοί ,να σκληρύνουν την στάση τους απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση. Οι έλεγχοι για το πώς θα διατεθούν τα 7,5 δισεκ. θα είναι πιο αυστηροί, ενώ θα ζητηθεί να προσδιορισθούν οι δαπάνες που θα περικοπούν από τον μηχανισμό δέσμευσης (κόφτη). Και οι δύο αυτές παρεμβάσεις των εταίρων μας θα είναι πηγές έντασης, καθώς θα στερήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ την δυνατότητα να ασκήσει την πολιτική επέκτασης των δαπανών του Δημοσίου. Να υπενθυμίσω πως το 2015 οι αμοιβές του προσωπικού της κεντρικής κυβέρνησης παρουσίασαν αύξηση 2,8%, οι αμοιβές προσωπικού ΝΠΔΔ 11,74% και οι συντάξεις του Δημοσίου 5,3%.
Αλλά η πιο δύσκολη περίοδος για τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η θερινή, όταν οι βουλευτές της επαρχίας θα βρίσκονται στις εκλογικές τους περιφέρειες. Εκεί, στην πρώτη γραμμή του πυρός, θα γνωρίσουν από πρώτο χέρι την δυσαρέσκεια του κόσμου, θα υποστούν την πίεση της κοινωνικής κατακραυγής και κυρίως θα αντιληφθούν πως η σαραντάχρονη περίοδος της ασυλίας της Αριστεράς έλαβε τέλος. Είναι προφανές πως πολύ δύσκολα πλέον θα ξαναψηφίσουν μέτρα που θα διορθώνουν τις αστοχίες των προηγούμενων.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο, η θρυλούμενη ρευστότητα που θα παράσχει ο Ντράγκι για την ανάπτυξη, θα είναι μια ατελέσφορη διαδικασία γιατί και η κυβέρνηση δεν το γνωρίζει το συγκεκριμένο «παιχνίδι» της ανάπτυξης και οι επενδυτές δεν θέλουν να το παίξουν μαζί της. Συγχρόνως, η παγιωμένη δημοσκοπική διαφορά μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, καθιστά την καθημερινή διαχείριση των «εισερχομένων—εξερχομένων» ιδιαίτερα φθοροποιό για την κυβέρνηση που βέβαια θα έχει να αντιμετωπίσει και τον απρόβλεπτο παράγοντα. Και όπως έλεγε ο Σπ. Μαρκεζίνης «ο πιο προβλεπτός παράγων στην Ιστορία, είναι ο απρόβλεπτος.»
Συνεπώς όσοι βλέπουν στρωμένο τον κυβερνητικό δρόμο με ροδοπέταλα, ας αναλύσουν με προσοχή τα πολιτικά δεδομένα, εγχώρια και διεθνή, και ας εμβαθύνουν στο πώς κατέρρευσε, στο πώς αποσυντέθηκε, η κυβέρνηση του Γ.Παπανδρέου το 2011.
