Του Σάκη Μουμτζή
Η ύπαρξη ρόλων ήταν ανέκαθεν μια επωφελής τακτική για τα κόμματα της Αριστεράς που πάντα είχαν στις τάξεις τους τους «σκληροπυρηνικούς», τους «μετριοπαθείς» και την ανώτατη καθοδήγηση που κρατούσε τις ισορροπίες. Στα σταλινικά και σοβιετικής κοπής κόμματα, τα πράγματα ήταν πολύ απλά σε όλους τους τομείς. Υπήρχε μια πολιτική γραμμή που πάντοτε επιβεβαιωνόταν και που ήταν υποχρεωμένα να την υποστηρίζουν τα κομματικά μέλη και τα πλήρως ελεγχόμενα κομματικά έντυπα. Το τοπίο απολύτως ευκρινές, χωρίς περιθώρια παρερμηνειών και αντιρρήσεων.
Στα κόμματα της Αριστεράς που είχαν τις ρίζες τους στην ευρωκομμουνιστική εκδοχή η κατάσταση ήταν πολύ πιο περίπλοκη καθώς και οι διαφωνίες ήταν ανεκτές και τα κομματικά έντυπα ήταν «ανοικτά» σε όλες τις απόψεις, υπερασπιζόμενα πάντα όμως τις κυρίαρχες πολιτικές θέσεις. Αυτή η πολυφωνία διατηρήθηκε και όταν στα μέσα της δεκαετίας του 90 παντρεύτηκε ένα κομμάτι του ορθόδοξου μαρξισμού με ένα κομμάτι της ανανεωτικής Αριστεράς και μέσα από τις γνωστές διαδρομές κατέληξαν στην δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.
Το επίσημο έντυπο η «Αυγή» ήταν κατά τρόπο πολυφωνικό ο εκφραστής των απόψεων όλων των συνιστωσών, μα πάνω απ΄όλα πρόβαλε την αντιμνημονιακή γραμμή του κόμματος που ήταν και η συνισταμένη όλων των τάσεων που συνέθεταν τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα στην οξύτητα του αντιμνημονιακού αγώνα πρωταγωνίστησε στις χυδαίες επιθέσεις κατά των πολιτικών αντιπάλων, ενώ συγχρόνως εξέφραζε την σταθερή άποψη πως «εμείς δεν πρόκειται να μετακινηθούμε από τις θέσεις μας, οι μάζες θα έρθουν προς τα εμάς» καθησυχάζοντας έτσι όσους ανησυχούσαν για την ταχεία άνοδο των ποσοστών του κόμματος. Μια άνοδο που ενείχε τον κίνδυνο της αλλοίωσης της μαρξιστικής φυσιογνωμίας του.
Οι προσχωρήσεις σε αυτό στελεχών του «βαθέως» και αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ αντιμετωπιζόταν με το αφοπλιστικό επιχείρημα πως ο βασικός σκληρός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν τόσο δεμένος ιδεολογικοπολιτικά που οι μεμονωμένες αυτές προσχωρήσεις ήταν εύκολα αφομοιώσιμες. Άλλωστε και οι προσχωρούντες παλαιοπασόκοι δεν είχαν ιδεολογικές ανησυχίες. Καρέκλες και μόνον καρέκλες ήθελαν.
Η κατάσταση έγινε περίπλοκη το καλοκαίρι του 2015 με την μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και την διάσπαση του. Τότε παρατηρήθηκε το πρώτο ρήγμα στο αριστερό προφίλ του κόμματος, που διαρκώς μεγάλωνε όταν με τους κατά συρροήν διορισμούς συγγενών, κολλητών,ερωμένων και εραστών στο Ελληνικό Δημόσιο, ο μύθος του «ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς» τσαλακώθηκε και άρχισε να μετατρέπεται σε ηθικό μειονέκτημα της Αριστεράς.
Μπροστά στον κίνδυνο της απο-ιδεολογικοποίησης του κόμματος και της κατάπτωσης του σε διαχειριστή του τρίτου μνημονίου, γίνεται προσπάθεια να ενεργοποιηθούν τα αριστερά αντανακλαστικά με την επίκληση της ταξικής συνείδησης, του ταξικού αγώνα, της χάραξης διαχωριστικών γραμμών με τον ταξικό εχθρό.Η συντονισμένη προβολή αυτών των ιδεολογημάτων στοχεύει στον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ που δοκιμάζεται από τις μνημονιακές πολιτικές της συγκυβέρνησης και από την «αστική» διαχείριση της εξουσίας.
Όργανο δε αυτής της προβολής είναι η κομματική εφημερίδα «Αυγή» που η πενιχρή κυκλοφορία της εξαντλείται στα όρια των στελεχών και των κομματικών μελών που ανησυχούν σφοδρώς για την ιδεολογική μετάλλαξη του κόμματος τους. Η «Αυγή» ανέλαβε τον τελευταίο καιρό να ξεπλύνει όλα τα κυβερνητικά ανομήματα επιστρατεύοντας αρθρογράφους που υψώνουν καθημερινά τα κόκκινα λάβαρα. Σε μια πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας αναζητεί και προβάλλει την αριστερή συνείδηση για να καλύψει την δεξιά πολιτική. Οι μεγάλοι κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν «Αυγή!»
Φυσικά την διακύβευση της εξουσίας δεν την καθορίζει ο κομματικός μικρόκοσμος που λειτουργεί με όρους σέχτας, αλλά οι συσχετισμοί στην κοινωνία που διαμορφώνονται πλέον συντριπτικά σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ.
