Η κυβέρνηση πήρε το μήνυμα της ευρωκάλπης και το μετέτρεψε σε ανασχηματισμό ανακατεύοντας ξανά το ρόστερ της τελευταίας πενταετίας. Μπορεί οι απώλειές της Νέας Δημοκρατίας να ήταν μεγαλύτερες από εκείνες όλων των άλλων κομμάτων μαζί αλλά το 41% της εθνικής κάλπης της έδωσε την πολυτέλεια να τις υποστεί σχετικά ανώδυνα.
Πολύ περισσότερο που το μεγαλύτερο μέρος των πρώην ψηφοφόρων της προτίμησε να εκφράσει τη δυσανασχέτηση του απέχοντας και όχι επιλέγοντας κάποιον άλλο συνδυασμό. Με τη φράση «Πιο γρήγορα, με λιγότερα λάθη και χωρίς καθυστερήσεις» ο πρωθυπουργός έσπευσε να κλείσει το θέμα.
Το γεγονός ότι αυτοί που πήγαν τελικά να ψηφίσουν στήριξαν κυρίως τις ευρισκόμενες στα δεξιά του κόμματός του δυνάμεις δεν φάνηκε να τον ανησυχεί, δημόσια τουλάχιστον. Ιστορικά, η υποτίμηση της Ακροδεξιάς αποδείχτηκε πάντα μοιραία.
Στην Κεντροαριστερά κανένα κόμμα δεν πέτυχε τους στόχους του. Η αποτυχία αυτή δεν εμπόδισε τις ηγεσίες τους να μετατρέψουν το μήνυμα σε μια ακόμα αισιόδοξη στιγμή στην πορεία τους.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ το είδε ως «ψήφο εμπιστοσύνης» για να συνεχίσει το έργο του, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ως ένα ακόμα, μικρό έστω, ανοδικό βήμα. Το γεγονός ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι που αρνήθηκαν να ψηφίσουν ξανά τη Νέα Δημοκρατία δεν βρήκαν το δρόμο προς τη δική τους κάλπη δεν κλόνισε την αυτοπεποίθηση και την αισιοδοξία τους.
Έστω κι αν η πρώτη μετεκλογική έρευνα στον κόσμο της Κεντροαριστεράς (Opinion poll 11-13/6) έδειξε ότι μόνον το 21,9% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και το 26,5% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έμειναν πολύ και αρκετά ικανοποιημένοι από το εκλογικό αποτέλεσμα.
Όπως ήταν φυσικό, οι εσωκομματικές συζητήσεις πήραν φωτιά. Όχι τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού το προσωποπαγές κόμμα που έχει απομείνει (ας θυμηθούμε το κυρίαρχο συνεδριακό σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τον Κασσελάκη») δεν αφήνει ούτε τα στοιχειώδη περιθώρια διαλόγου όσο κυρίως στο ΠΑΣΟΚ. Μόνο που ο διάλογος πήρε εξ αρχής στραβό δρόμο.
Κάποιοι προτείνουν ως αντίδοτο στη στασιμότητα την αλλαγή της ηγεσίας και κάποιοι άλλοι προτείνουν πολιτική συζήτηση χωρίς καμιά αναφορά στις ευθύνες για την κατεύθυνση που χαράχτηκε μέχρι σήμερα. Λες και ένας νέος αρχηγός μπορεί να φέρει από μόνος του την Άνοιξη ή ότι, ο ίδιος αρχηγός μπορεί να εκφράσει πειστικά ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο.
Το πολιτικό αδιέξοδο οδήγησε του κεντροαριστερούς ψηφοφόρους να απαντήσουν στην πλειοψηφία τους θετικά (σύμφωνα πάντα με την Opinion poll) στο ερώτημα για την ανάγκη συνεργασίας των κομμάτων της Κεντροαριστεράς με στόχο τη συγκρότηση μιας ισχυρής εναλλακτικής πρότασης απέναντι στη ΝΔ. Χωρίς βέβαια να συμφωνούν στο ποια θα είναι αυτά τα κόμματα αφού στις απαντήσεις υπάρχουν και αλληλοαποκλεισμοί.
Απόλυτα λογικό αφού, στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει να συνεργαστούν πολιτικές δυνάμεις που έβαλαν πλάτη για να διασωθεί η χώρα στα χρόνια της κρίσης με τις δυνάμεις που τις λοιδόρησαν και οδήγησαν τη χώρα στην πόρτα της εξόδου από την Ευρωζώνη. Η ίδρυση των νέων κομμάτων που αποσχίστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ειδικά τη στιγμή που οι περισσότεροι εξακολουθούν να εγκωμιάζουν τη διακυβέρνηση Τσίπρα την οποία υπηρέτησαν με συνέπεια και αφοσίωση από τους υπουργικούς τους θώκους.
Ωστόσο, το κυριότερο εμπόδιο για μια τέτοια κεντροαριστερή συμμαχία αποτελεί η περιβόητη αναγκαία σύγκλιση των απόψεων για τη συγκρότηση μιας αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης. Σε ποια σημεία θα μπορούσε, με βάση τις σημερινές θέσεις αυτών των κομμάτων, να επιτευχθεί συμφωνία σε κοινές προγραμματικές προτάσεις; Θα αποτελέσει η διαρκής αξιολόγηση ανάχωμα στην αναξιοκρατία ειδικά στον δημόσιο τομέα; Θα είναι η κατάργηση του πελατειακού κράτους αιχμή της πάταξης της γραφειοκρατίας;
Θα στηριχθεί η Παιδεία της αριστείας απέναντι στα ακαδημαϊκά κατεστημένα και τα άσυλα της παραβατικότητας; Θα προχωρήσει η πράσινη μετάβαση χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες και ταλαντεύσεις; Θα σχεδιαστεί ένα νέο εξωστρεφές παραγωγικό μοντέλο με ισχυρές και σύγχρονες ανταγωνιστικές επιχειρήσεις; Θα αποτολμηθεί επιτέλους η μεταρρύθμιση του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος (εκλογικός νόμος κλπ);
Αυτές και πολλές ακόμα θέσεις μπορούν να αποτελέσουν τον πυρήνα μιας εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης ικανής να κινητοποιήσει ένα μεγάλο μέρος των πολιτών που αυτοτοποθετούνται στο χώρο του πολιτικού Κέντρου, των πολιτών που επιζητούν την ισόρροπη ανάπτυξη με πολιτική σταθερότητα μακριά από τις περιπέτειες που ταλάνισαν μέχρι πρόσφατα τη χώρα.
Η συμπόρευση με το πολιτικό Κέντρο η οποία αποδείχτηκε πολύτιμος σύμμαχος της δημοκρατικής παράταξης στη διάρκεια της μεταπολίτευσης είναι η μόνη ικανή να τη βάλει ξανά σε τροχιά εξουσίας. Αντίθετα, οι τεχνητές συγκολλήσεις με δυνάμεις που αναπαλαιώνουν ιδεοληψίες οι οποίες αποδοκιμάστηκαν και πρόσφατα από το εκλογικό σώμα μόνο στη διαιώνιση του σημερινού αδιεξόδου μπορούν να οδηγήσουν τη δημοκρατική παράταξη.
