Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ στο φοιτητικό χώρο είναι εξασθενημένες. Στις γενικές συνελεύσεις, που διοργανώνουν οι δυναμικές μειοψηφίες και ο συντεταγμένος κομματικός στρατός του ΚΚΕ, οι θέσεις της φοιτητικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ, λαμβάνουν ισχνά ποσοστά με αποτέλεσμα να μην παίζει το ΠΑΣΟΚ ένα σημαντικό και ρυθμιστικό ρόλο σε όσα συμβαίνουν στα Πανεπιστήμια.
Κι έτσι, οι πανεπιστημιακοί χώροι παραμένουν έρμαια στα χέρια γραφικών «αντικαπιταλιστικών» και αριστερίστικων ομάδων που νομίζουν ότι βιώνουν το δικό τους Μάη του ’68, στα χέρια των νέων του ΚΚΕ που νομίζουν ότι συμμετέχουν στη δική τους Οκτωβριανή επανάσταση και στα χέρια αντιεξουσιαστικών και αναρχοαυτόνομων ομάδων που στηρίζουν μέσα στην ιδεολογική τους διαταραχή, τον «κρατικό» χαρακτήρα των Πανεπιστημίων. Αναρχικοί που να στηρίζουν το κράτος, μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν.
Και ενώ οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ είναι θολές στο θέμα της ίδρυσης των μη κρατικών Πανεπιστημίων, την ίδια στιγμή είναι ξεκάθαρες ως προς την πολιτική υποστήριξη που προσφέρουν στις καταλήψεις, οι οποίες, όπως προαναφέραμε, ελέγχονται από φοιτητικές δυνάμεις που δεν έχουν σχέση με το ΠΑΣΟΚ.
Έτσι από τη μία, ο Νίκος Ανδρουλάκης τάσσεται υπέρ των μη κρατικών πανεπιστημίων, αναφέροντας ότι είναι καλό να γίνουν με «γεωγραφικά αλλά και με ακαδημαϊκά κριτήρια», ότι η ίδρυσή τους θα βοηθήσει στον «ευγενή ανταγωνισμό», ότι προτεραιότητα θα πρέπει να δοθεί στα δημόσια και ότι πρέπει να επανασχεδιαστεί ο εκπαιδευτικός χάρτης.
Από την άλλη, ο ίδιος έχει δηλώσει ότι διατηρεί τις επιφυλάξεις του για την ψήφιση του προωθούμενου νομοσχεδίου, καθώς, όπως είπε, μπορεί να φέρει η ΝΔ ένα νόμο που «να μην είναι σωστός», όπως συνέβη με το νόμο για την επιστολική ψήφο, όπου είχε προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τη συναίνεση που είχε δώσει το ΠΑΣΟΚ στην αρχή. Με αποτέλεσμα το κόμμα του να ψηφίσει, «όχι».
Ενώ λοιπόν ουδείς γνωρίζει εάν το ΠΑΣΟΚ θα πει το «ναι» ή το «όχι» στο νομοσχέδιο, ο Νίκος Ανδρουλάκης εμφανίσθηκε να δηλώνει ότι οι καταλήψεις δεν είναι παράνομες. Γιατί; Διότι οι καταλήψεις τον βολεύουν, παρ’ όλο που δεν τις ελέγχει και παρ’ όλο που δεν εκφράζουν τις αδιευκρίνιστες θέσεις του. Επενδύοντας με αυτόν τον τρόπο αφ’ ενός στη δημιουργία αρνητικού κλίματος για την κυβέρνηση εν όψει ευρωεκλογών και αφ’ ετέρου στην κατάληψη της πρώτης θέσης του αντιπολιτευτικού χώρου αλιεύοντας ψήφους από τον φυλλορροούντα πολιτικό χώρο πέριξ του Σύριζα.
Και πώς θα αλιεύσει ψήφους από τον Σύριζα; «Παθαίνοντας Σύριζα». Υιοθετώντας δηλαδή τον απόλυτο αρνητικό, στείρο και αντιπαραγωγικό λόγο που χρησιμοποιεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το 2019 μέχρι και σήμερα. Επενδύοντας ταυτόχρονα στην όξυνση του πολιτικού σκηνικού που ενδεχομένως να προσελκύσει δυσαρεστημένους οπαδούς του Σύριζα που έχουν χάσει την ταυτότητα τους, ανάμεσα στον παλαιό Σύριζα Τσίπρα, στο νέο Σύριζα Κασσελάκη, στον άλλο Σύριζα Αχτσιόγλου- Τσακαλώτου και στις σειρήνες του σκληροπυρηνικού ΚΚΕ.
Τι λέει το ΠΑΣΟΚ, απευθυνόμενο στους οπαδούς του Σύριζα; Ότι η κυβέρνηση «γράφει μόνη της -στα υπόγεια του υπουργείου Παιδείας- τον νόμο για τα πανεπιστήμια χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα». Ότι η κυβέρνηση επιχειρεί μέσα από την «περαιτέρω όξυνση να μεταφέρει τη συζήτηση από την ουσία των ζητημάτων της επιχειρούμενης μεταρρύθμισης και των σοβαρών προβλημάτων συστηματικής υποβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου, στο πεδίο της αντιπαράθεσης γύρω από το θέμα των καταλήψεων». Ότι «η λύση, όμως, δεν βρίσκεται στην καταστολή».
Όχι, τα αποσπάσματα αυτά δεν είναι από δηλώσεις του Παύλου Πολάκη ή του εξάδελφου Τσίπρα. Είναι από τις δηλώσεις του υπεύθυνου Παιδείας του ΠΑΣΟΚ. Ο οποίος αντί να δηλώσει ευθαρσώς εάν είναι υπέρ ή κατά της ίδρυσης των μη κρατικών Πανεπιστημίων, χρησιμοποιεί τη συριζαϊκή γλώσσα και τακτική, σε μια προσπάθεια νομιμοποίησης μιας παράνομης πράξης όπως είναι η κατάληψη. Αφού η λέξη «κατάληψη» λειτουργεί από μόνη της στο εκλογικό κοινό που διεκδικεί το ΠΑΣΟΚ, όπως ο ήχος του κουδουνιού στα πειράματα του Παβλόφ.
Είναι φανερό ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει επιλέξει το δρόμο που θα κινηθεί, μακριά και έξω από όλα όσα γνωρίζαμε. Γυρνώντας την πλάτη στην πραγματικότητα και ενδεδυμένη τα ιερά κόκκινα άμφια του καιροσκοπικού αγώνα. Λησμονώντας βέβαια, ότι όποιος ψηφοφόρος επιβραβεύει τις ακραίες συμπεριφορές, θα υπερψηφίσει τις δοκιμασμένες αριστερές συνταγές και όχι τις απομιμήσεις.
