Τα μέλη της βαθιάς αριστερής ψυχής του Σύριζα πήραν την Ομπρέλα τους και αποχώρησαν από τον νέο Σύριζα, που όπως δήλωσαν δεν έχει πλέον την παραμικρή σχέση με τη ριζοσπαστική αριστερά. Βέβαια, την επαφή του με τη ριζοσπαστική αριστερά, την είχε χάσει με το ρεσάλτο στην κυβέρνηση το 2015, παρέα με το ακροδεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ.
Η Ομπρέλα που δεν είχε αποχωρήσει το 2015, όπως είχαν κάνει οι υπόλοιπες αριστερές συνιστώσες, βγήκε σήμερα από το κομματικό μαντρί. Το 2015 είχε παραμείνει στο κόμμα, παρά την “kolotumba” του Δημοψηφίσματος. Και είχε μείνει στον Σύριζα, διότι η επαφή με την εξουσία ήταν δελεαστική και η συμμετοχή στην κυβέρνηση είχε νόημα. Ενώ σήμερα, το να βρίσκεσαι σε ένα κόμμα που δεν σε εκφράζει και το οποίο απέχει έτη φωτός από την εξουσία, δεν έχει νόημα.
Με σχεδόν μηδαμινή κοινοβουλευτική παρουσία, η κίνηση της Ομπρέλας περισσότερο μοιάζει με μια ηρωική έξοδο, παρά με κίνηση ουσίας. Όλα αυτά τα είχε αναλύσει πριν από χρόνια ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Έξω από το κομματικό μαντρί ελάχιστοι επιβιώνουν. Η σημερινή ηρωική έξοδος των 45, εκ των οποίων μόλις οι δύο εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, δεν θα οδηγήσει πουθενά. Και η κίνηση αυτή, δεν αφορά κανέναν στη χώρα, εκτός από τους ίδιους.
Η Ομπρέλα αποτελούσε την πηγή της ιδεολογικής γραμμής του Σύριζα που είχε απορριφθεί πανηγυρικά στις περασμένες εκλογές. Δεν ηττήθηκε μόνο ο Αλέξης Τσίπρας στις εθνικές εκλογές. Ηττήθηκαν και τα ίδια τα ηγετικά στελέχη της Ομπρέλας, που είχαν αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου και είχαν σηκώσει το βάρος της αντιπολιτευτικής τακτικής του Σύριζα από το 2019 και μετά.
Είχαν αποδεχθεί κάθε επικοινωνιακή χυδαιότητα του κόμματος τους. Είχαν συμβάλει τα μέγιστα στην εθνικά καταστροφική προπαγάνδα τους κατά τη διάρκεια της υβριδικής τουρκικής επίθεσης μέσω των μεταναστών στον Έβρο, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, κατά τη διάρκεια της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και κατά τη διάρκεια της ενεργειακής κρίσης. Και είχαν σιγοντάρει τις βαθιά ανήθικες προσωπικές επιθέσεις κατά του πρωθυπουργού, της συζύγου του και μιας σειράς κυβερνητικών στελεχών.
Κρυπτόμενοι παράλληλα πίσω από όλα τα δήθεν αυθόρμητα κινήματα, υπέρ του Κουφοντίνα, της καταγγελίας για τη «νεκρή Μαρία» στον Έβρο, των αντιδράσεων κατά του «λοκντάουν» και της δημιουργίας χάους από το πουθενά σε κάθε δυνατή ευκαιρία.
Ήταν εφησυχασμένοι πως το «δίκιο του αγώνα» θα τους εγγυόταν την κληρονομιά του κόμματος, μετά την αποχώρηση Τσίπρα. Και εκεί την πάτησαν. Ένα παράξενο μίγμα μελών και φίλων, επέλεξε να παραδώσει τα κλειδιά του κόμματος σε κάποιον άλλον. Σε κάποιον που δεν έχει διαβάσει Μαρξ, που δεν έχει περπατήσει στη Γένοβα, που δεν έχει κάνει πορείες στην Αμερικανική Πρεσβεία. Σε κάποιον που δεν τον αφορούν οι εσωκομματικές διαδικασίες και οι συσχετισμοί. Σε κάποιον που πήρε το χρίσμα για να τα αλλάξει όλα. Ακόμα και το κόμμα τους. Και να το κάνει δικό του.
Κι έτσι ξαφνικά θυμήθηκαν πως ο Σύριζα αποπνέει τοξικό κλίμα, νεοαυριανισμό, δεξιόστροφο λαϊκισμό, αυταρχισμό, άκρατο φανατισμό, λαϊκίστικο συντηρητισμό και εχθροπάθεια. Μάλλον τα συγκεκριμένα στελέχη κρατούσαν όλα αυτά τα χρόνια ανοικτή την Ομπρέλα τους και δεν είχαν εικόνα της πραγματικότητας, ούτε εικόνα του εαυτού τους.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της κίνησης τους; Οι προταθείσες διαγραφές, έγιναν αποχωρήσεις. Η αμφισβήτηση του νέου αρχηγού, μετατράπηκε σε παντοκρατορία του. Οι 45 ηττήθηκαν χωρίς να δώσουν μάχη. Και ήδη οδεύουν προς τα εκεί που πήγαν όλοι όσοι συγκρούστηκαν με τους κυρίαρχους αριστερούς, κομμουνιστικούς, μετακομμουνιστικούς και σεχταριστικούς μηχανισμούς. Στα πολιτικά αζήτητα.
Πήραν την Ομπρέλα τους και έφυγαν, εγκαταλείποντας το κόμμα τους σε έναν άνθρωπο που μετατρέπει το Σύριζα σε ένα τραμπικό αντιμητσοτακικό κόμμα και μόνο.
