Η Νίκαια μας υποδέχεται με τη βραδινή πτήση της Air France, οπότε όσα ο οφθαλμός αντικρίζει στη γαλλική Ριβιέρα είναι ενδεδυμένα με το βραδινό φως της πόλης. Τη μεταμεσονύχτια σιωπή σπάνε οι φωνές των γλάρων οι οποίες λένε επίσης «καλημέρα» πριν από το άνοιγμα του παραθύρου στις πρώτες πρωινές ώρες, έως ότου στους ήχους της πόλης περιληφθούν οι απόηχοι από τις κουβέντες των καταστηματαρχών και των περαστικών. Το φως του ήλιου αποκαλύπτει, επίσης, τα χρώματα των τοίχων των πολυκατοικιών, «κοσμημένων» με λιτή αρχιτεκτονική και πολλά παράθυρα – ορισμένα μη ρεαλιστικά αν και εκ πρώτης όψεως φαντάζουν ως τέτοια «ξεγελώντας» το μάτι, αποδιδόμενα με την τεχνική fresco.
Κυρίαρχα χρώματα το πράσινο, η ώχρα και το κεραμιδί – χρώματα τα οποία εναρμονίζονται με την όλη σύνθεση της γειτονιάς στην πλατεία Masséna που αποτελεί την «καρδιά» της πόλης και συνάμα μαρτυρεί την ιταλική περίοδο στην ιστορία της.
Στην αισθητική σύνθεση του «στολιδιού» της Κυανής Ακτής, της Νίκαιας, συμβάλλουν, επίσης, ο ήχος του κύματος που ξαποσταίνει στιγμιαία στη μεγάλη παραλία με τους πανύψηλους φοίνικες κατά μήκος του Αγγλικού Περιπάτου (Promenade des Anglais), το πλέξιμο των διαφορετικών χρωμάτων της θάλασσας όπως αυτά διακρίνονται από ψηλά, από το Λόφο του Κάστρου, τα δεντράκια που ξεφυτρώνουν στον αστικό ιστό υπενθυμίζοντας την αναγκαιότητα της φύσης. Και σε όλα αυτά, ήχοι μουσικής που διαχέονται από καλλιτέχνες οι οποίοι με μεράκι μοιράζουν τις νότες που τους συγκινούν. Στις αισθήσεις που κινητοποιεί η πόλη δεν θα μπορούσε να λείπει η γεύση λόγω της κουζίνας της, με επιρροές από τη γειτονική Ιταλία. Διάχυτος είναι επίσης ο πολιτισμός της.
Λήψη της Νίκαιας από τον Λόφο του Κάστρου @Νεκταρία Μαραγιάννη
Χτισμένη σε επτά λόφους, η Nice la Belle (Νίκαια η Όμορφη) αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στις μεσογειακές ακτές με τη γεωγραφική της θέση –στην Ιστορία– να ενείχε στρατηγική σημασία και το λιμάνι της συνέβαλε καταλυτικά στη θαλάσσια ισχύ της γι’ αυτό και πέρασε από αρκετά «χέρια». Ιδρυθείσα περί το 350 π.Χ. από Έλληνες από τη Μασσαλία προς τιμήν της θεάς Νίκης, συμμετέχουσα στους πολέμους και την ιστορία της Ιταλίας, επί αιώνες αποτελούσα κτήση της Σαβοΐας, η Νίκαια πέρασε επίσημα στα χέρια της Γαλλίας το 1860 με τη Συνθήκη του Τορίνο.
Λήψη κτιρίων κατά τη διάρκεια περιπάτου σε έναν από τους δρόμους της Νίκαιας @Νεκταρία Μαραγιάννη
Ανεξίτηλη στο χρόνο η φυσική της ομορφιά και η απέραντη λιακάδα της, «υπαίτια» να γίνει χειμερινός τόπος προορισμού των αγγλικών ανώτερων στρωμάτων στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα στους οποίους και οφείλεται το όνομα της παραλιακής οδού. Με τη σειρά της, προ(σ)καλεί κατοίκους και επισκέπτες της πόλης να τη διανύσουν και να σταθούν σε σημεία της, όπως οι μπλε καρέκλες ή στην βοτσαλωτή παραλία, και να θαυμάζουν τον ορίζοντα δεχόμενοι το ηλιόλουστο φως.
Λήψη της παραλίας της Νίκαιας από τον Λόφο του Κάστρου @Νεκταρία Μαραγιάννη
Παρότι άπλετο περί τις 300 ημέρες τον χρόνο στη γαλλική Ριβιέρα, τις ημέρες της δημοσιογραφικής αποστολής υπήρχε εναλλαγή με τα σύννεφα. Είτε ηλιόλουστη, είτε συννεφιασμένη, η παραλιακή περιοχή μπορεί να αποδοθεί σε ολόκληρη την έκτασή της, παρατηρούμενη από τον καταπράσινο Λόφο του Κάστρου (σ.σ στρατιωτικό φρούριο κατά τα χρόνια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης) όπου διακρίνονται μόνο ερείπιά του.
Φτάνοντας στην κορυφή του λόφου – είτε βαδίζοντας είτε με ανελκυστήρα – προσφέρεται μία ακόμη ομορφιά: ο ήχος από τον τεχνητό καταρράκτη Cascade du Châte που καλεί το βλέμμα να τον παρατηρήσει οδηγώντας το στην επιγραφή ότι η Νίκαια εντάσσεται από το 2021 στον Κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Λήψη του καταρράχτη Cascade du Châte στον Λόφο του Κάστρου. Πηγή φωτ.: explorenicecotedazur.com
Διασχίζοντας το πάρκο στον λόφο του Κάστρου συναντούμε στοιχεία με αναφορά στην αρχαία ελληνική μυθολογία όπως τα βοτσαλωτά και συνάμα πέτρινα σκαλοπάτια με τους πρώτους στίχους από την «Οδύσσεια».
@Νεκταρία Μαραγιάννη
Έπειτα, κατηφορίζοντας το λόφο, η διαδρομή οδηγεί προς την Παλιά Πόλη αποτελούμενη από στενά δρομάκια, πολλές πλατείες –μικρές και μεγάλες– πολλές καθολικές εκκλησίες καθώς και τη ρωσική, πολλά καταστήματα με τοπικά προϊόντα. Ένα από αυτά το «Trésors Publics» με προϊόντα που κατασκευάζονται αποκλειστικά στη Γαλλία.
Η επιγραφή του καταστήματος «Trésors Publics» και ορισμένα από τα προϊόντα που διατίθενται προς πώληση @Νεκταρία Μαραγιάννη
Αρκετά είναι τα καταστήματα που διαθέτουν προϊόντα όπως τυριά, τορτελίνια και ραβιόλι, καθώς και τοπική κουζίνα με επικρατέστερα τη socca (σ.σ πίτα από ρεβυθάλευρο) και την pissaladière (πίτσα με καραμελωμένα κρεμμύδια και αντζούγιες), τα οποία επίσης πωλούνται σε καταστήματα στην αγορά της Place Pierre Gautier και πλησίον της, στην υπαίθρια Cours Saleya.
Λήψη από το εσωτερικό καταστήματος με τοπική κουζίνα, στην Παλιά πόλη της Νίκαιας @Νεκταρία Μαραγιάννη
Λήψη οινοποιείου στην Παλιά πόλη της Νίκαιας, της αγοράς και της pissapadiere που επίσης διατίθεται στην Place Pierre Gautier με πλήθος κόσμου να αναμένει ένα κομμάτι @Νεκταρία Μαραγιάννη
Διατίθενται –μεταξύ άλλων– τοπικά προϊόντα, φρούτα και λαχανικά, σαπούνια καθώς και λουλούδια, ομορφαίνοντας τη διαδρομή των πεζών που είτε οδηγεί πάλι προς την Κυανή Ακτή είτε –μεταξύ άλλων– προς την πλατεία Masséna για να θαυμάσει ξανά ο οφθαλμός ορισμένα από τα πιο όμορφα τοπόσημά της όπως το «Σιντριβάνι του Ήλιου» (Fontaine du Soleil) με τον Απόλλωνα στο κέντρο του. Το πέρασμα της Ιστορίας είναι διακριτό μιας και η πλατεία έχει το όνομα του Γάλλου Στρατάρχη του Ναπολέοντος, André Masséna. Σε κτίριο με το όνομά του, το Παλάτι Massena, στεγάζεται το Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας – μία έπαυλη από την οποία δεν απουσιάζουν στοιχεία για τον Βοναπάρτη.
Το Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας/ Villa Masséna Musée @Νεκταρία Μαραγιάννη
Η επίσκεψη σε αυτό το μουσείο ενδείκνυται από κοινού με άλλα όπως τα μουσεία φωτογραφίας, Henri Matisse, Marc Chagall και Pierre Auguste Renoir καθότι η Νίκαια είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον καλλιτεχνών λόγω της ηλιοφάνειας και των χρωμάτων της, με την πόλη να τους ευχαριστεί φιλοξενώντας μουσεία γι’ αυτούς.
Τα μουσεία φωτογραφίας και Matisse ήταν κλειστά το τετραήμερο που παρευρεθήκαμε στη γαλλική Ριβιέρα, οπότε η προσοχή μας στράφηκε – πλην του μουσείου Τέχνης και Ιστορίας – σε εκείνα για τους Chagall και Renoir. Η συννεφιασμένη μέρα φωτίστηκε με τα έντονα χρώματα του εβραϊκής καταγωγής Ρώσου ζωγράφου Chagall στα βιβλικά έργα του σε έναν χώρο όπου στο προαύλιό του κυριαρχεί η πρασινάδα με κυρίαρχη την παρουσία της ελιάς. Το δε μουσείο, όπως πληροφορούμαστε, δημιουργήθηκε λόγω της επιθυμίας του καλλιτέχνη.
Λήψη του Μουσείου Chagall. Πηγή φωτ.: explorenicecotedazur.com
Λήψη από τον κήπο στο Μουσείο Chagall. Πηγή φωτ.: explorenicecotedazur.com
Ένα ακόμη όμορφο μουσείο όπου ο χώρος του «μιλά» για το πρόσωπο στο οποίο είναι αφιερωμένο, είναι εκείνο για τον Renoir, στο Cagnes - sur - Mer. Πρόκειται για το σπίτι όπου έζησε ο Γάλλος ιμπρεσιονιστής μεταφέροντας απευθείας τον επισκέπτη στην εποχή στην οποία έζησε εκεί με τη σύζυγό του. Από τα παράθυρά του μπορεί κανείς να δει την πόλη, στον εσωτερικό χώρο μπορεί επίσης να θαυμάσει –μεταξύ άλλων– γλυπτά του, εργαλεία της ζωγραφικής του όπως την παλέτα και τα σωληνάρια με χρώμα που χρησιμοποιούσε, καθώς και έπιπλα του σπιτιού. Το ενδιαφέρον κεντρίζει και ο χώρος που έχει διαμορφωθεί στον κήπο του ζωγράφου, εκεί που είχε το υπαίθριό του εργαστήρι.
Το Μουσείο Renoir, στο Cagnes - sur - Mer. Πηγή φωτ.: explorenicecotedazur.com
Λήψη του κήπου του μουσείου του Renoir τραβηγμένη από ένα από τα παράθυρα της άλλοτε οικίας του @Νεκταρία Μαραγιάννη
Μπορεί η θέα προς την πόλη μέσα από τα ξύλινα παράθυρα του Μουσείου Renoir να είναι μαγευτική, αντίστοιχη συναντάται και από ύψωμα, από τοπόσημο της παλιάς πόλης Cagnes-sur-Mer παρά την ομιχλώδη ημέρα. Το σκηνικό είναι εκπληκτικό: ο περίπατος σε πέτρινα, μικρά δρομάκια είτε της Cagnes-sur-Mer είτε της κοινότητας Vence στους λόφους της νοτιοανατολικής Γαλλίας.
Λήψη από την παλιά πόλη της Cagnes-sur-Mer @Νεκταρία Μαραγιάννη
Η περιήγηση είναι ιδανική είτε με σύμμαχο τις ακτίνες του ήλιου είτε τα σύννεφα, καθώς, κάθε γωνιά έχει να προσφέρει μία μοναδική ομορφιά με γνώμονα τη λιτότητα. Οι αμέτρητες γκαλερί, τα ατελιέ, είναι ενδεικτικά της τέχνης που παράγεται στη γαλλική Ριβιέρα όπου πολλές δράσεις λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα. Ενδεικτικά, οι ημέρες της αποστολής ήταν εκείνες κατά τις οποίες προβλήθηκαν ελληνικές ταινίες στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της πόλης, για το οποίο αναφερθήκαμε στο σημείωμά μας Το ελληνικό σινεμά πρωταγωνίστηκε στη γαλλική Ριβιέρα.
Λήψη μέρους του λιμανιού της Νίκαιας από τον Λόφο του Κάστρου @Νεκταρία Μαραγιάννη
Το οδοιπορικό σε αυτή και τα περίχωρά της αποτελεί μία γραπτή ταινία για την ομορφιά της, δείχνοντας στον επισκέπτη τα καλούδια της και παροτρύνοντάς τον να ανανεώσει το ραντεβού του για να την εξερευνήσει εκ νέου.
Κεντρική φωτ.: Λήψη της Νίκαιας και του Αγγλικού Περιπάτου από τον Λόφο του Κάστρου @Νεκταρία Μαραγιάννη
