«Μην στέκεστε σαν αγάλματα» ακούγεται το παράγγελμα του ζωγράφου - σκηνοθέτη και στην κίνηση μιας κοπέλας να σκύψει επάνω σε μιαν άλλη, αποκαλύπτεται στον δημιουργό το «θέμα». Μια σειρά από πολυπρόσωπες συνθέσεις και μικρότερα σε διάσταση πορτρέτα που ζωγραφίστηκαν εκ του φυσικού, παρουσιάζονται αυτήν την Πέμπτη (7/11) στον Τεχνοχώρο (Λεμπέση 12, Κουκάκι). Πρωταγωνιστής είναι η Γυναίκα κάθε γενιάς στο βλέμμα και τον χρωστήρα του Κώστα Αγγελάκη.
Ο ζωγράφος θέλησε να δει πέρα από τη σχέση που έχει με το μοντέλο του. Στην τελευταία σειρά έργων παρουσιάζει γυναίκες να αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους, με την καθημερινότητα και όσα τις περιβάλλουν και τελικά, με τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτή η πρόθεση έχει έντονο το στοιχείο της σκηνοθεσίας κι απλώνει ρίζες στη μεγάλη ζωγραφική παράδοση της Ολλανδίας του 17ου αιώνα.
«Καθεμία από τις κοπέλες – άγνωστες μεταξύ τους – είχε τον δικό της τρόπο να πιάνει∙ έτσι όμως άρχισε μια συνομιλία μεταξύ τους – μια ανθρώπινη συνθήκη που ξεπέρασε το ''εργαστήριο''και έγινε ''παρέα''». Mε τη μία να στέκεται σε ρόλο προστάτη και η άλλη να αποπνέει έναν αδιόρατο πόνο, ο ζωγράφος εστιάζει στη σημασία της χειρονομίας στην τέχνη. Η λεπτότητα με την οποία τοποθετείται το χέρι στην πλάτη γίνεται πράξη τρυφερότητας που υποδηλώνει πολλά περισσότερα από όσα φανερώνει.
Κώστας Αγγελάκης, παράσταση 3 (2024), λάδι σε λινό, 140Χ120
Εάν ο 20ός αιώνας είναι ο αιώνας των μεγάλων ανακαλύψεων, των μεγάλων Πολέμων και ιδίως στο πρώτο μισό των μεγάλων ανδρών στην επιστήμη και στις τέχνες, το δεύτερο μισό και ο 21ος αιώνας που έχει ανατείλει θα μπορούσαμε να πούμε ότι ανήκει στις γυναίκες και σε ό,τι θα μπορούσε να νοηθεί ως θηλυκό στοιχείο. Μετά την έβδομη τέχνη, τη διαφήμιση και την τηλεόραση, η γυναίκα αποθεώνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συχνά μέσα από φίλτρα παραμορφωτικά. Δεν βλέπουμε όμως καθόλου, ίσως δεν αναζητούμε καθόλου, το φως που περιέχει το πρόσωπο, το εσωτερικό του φως, που είναι πιο ενδιαφέρον και ισχυρό από τα άλλα, που είναι ανθρώπινο.
Ο λιτός φωτισμός, η παράθεση των μορφών και η σκοτεινή χρωματική παλέτα επικεντρώνουν την προσοχή του θεατή στον διάλογο των γυναικών, οι οποίες φαίνονται να αλληλοϋποστηρίζονται. Το γυμνό εδώ λειτουργεί σαν ένα μέσο αποκάλυψης της αλήθειας και του εύθραυστου της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο καλλιτέχνης δεν ενδιαφέρεται να εντυπωσιάσει τον θεατή με έντονες χειρονομίες. Αντιθέτως, προτείνει έναν σιωπηλό διάλογο ανάμεσα στην ύλη και τον ψυχικό κόσμο, στο φως και τη σκιά. Είναι ακριβώς αυτή η συγκρατημένη ένταση και η ήρεμη δύναμη που καθιστά τον Αγγελάκη έναν ιδιαίτερο δημιουργό. Σε έναν κόσμο που επιδιώκει τη συνεχή έκθεση και την υπερβολή, τα έργα του υπερασπίζονται τη σιωπή και την αλήθεια των μικρών στιγμών.
Κώστας Αγγελάκης, «Σοφία» (2024), λάδι σε καμβά, 50Χ40. Λεπτομέρεια στην κεντρική φωτογραφία.
Ο Κώστας Αγγελάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Σπούδασε με υποτροφία ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. Σόφιας στη Βουλγαρία από το 1986 έως το 1992. Είναι μέλος του Ε.Ε.Τ.Ε και της Ένωσης Καλλιτεχνών Βουλγαρίας. Έχει πραγματοποιήσει δεκατρείς ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές και συμπόσια τέχνης στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του υπάρχουν σε πολλές ιδιωτικές συλλογές.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 30/11.
