Ένας κουβάς κοσμεί τη βιτρίνα της αίθουσας. Δεν πρόκειται βεβαίως για νερά που άφησε η πρόσφατη κακοκαιρία στην Αθήνα, αλλά για σύννεφα που κατόρθωσε να «μαζέψει» ο Κώστας Τσόκλης τη δεκαετία του ’70.
Στο βάθος, το σακάκι του Παύλου κρέμεται από μια καρέκλα ως «υπενθύμιση» ότι δεν έφυγε ποτέ, ενώ ο ίδιος ο Κεσσανλής συστήνεται ως «antinicos», υποδεχόμενος τον θεατή χαλαρός με υπόνοια τσιγάρου στο χέρι.
Παύλος Διονυσόπουλος (1930 - 2019) «Pullover» (1960)
Η Roma Gallery γίνεται και πάλι σημείο συνάντησης παλιών και νεότερων δασκάλων της εικαστικής σκηνής. Τη φορά αυτή όμως περνούν από το κατώφλι της νέοι στα χρόνια δημιουργοί σε ένα άνοιγμα της αίθουσας σε καλλιτέχνες που έχουν δώσει δείγματα της δουλειάς τους και εξελίσσονται αποφασιστικά.
Στο ξεκίνημα της χρονιάς, η Roma παραμένει συνεπής στην παρουσίαση μνημειακών έργων από μεγάλα ονόματα της μεταπολεμικής γενιάς, επιχειρώντας στην τελευταία έκθεση ένα διάλογο διαφορετικό με συνθέσεις νέων καλλιτεχνών (εξ ού και ο τίτλος «Δρόμοι Σύνθεσης»).
Πρόκειται για εικαστική διασταύρωση όπου το έργο δεν φέρει επάνω του το βάρος του χρόνου, ούτε εκφράζει στενά μια γενιά. Έργα προσωπικά, που απηχούν δηλαδή τη σφραγίδα του δημιουργού τους, κι όλα μαζί φιλοδοξούν να συνθέσουν μια, κατά το δυνατό, αντιπροσωπευτική όψη της Ελληνικής εικαστικής σκηνής.
Νίκος Κεσσανλής,«Αντι-Νικος» (1981), Μικτή τεχνική σε μουσαμά
Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε καλά έργα στη Roma. Θυμόμαστε τις αφιερωματικές εκθέσεις της στον Παύλο και, πιο πρόσφατα, στον Μιχάλη Κατζουράκη βάζοντας τον πήχη ψηλά, τουλάχιστον στο γνώριμο κοινό της. Όμως, όποιος έχει επισκεφθεί το μεγάλο αφιέρωμα στον Γιάννη Γαΐτη που φιλοξενεί τις μέρες αυτές το ίδρυμα Θεοχαράκη, δεν μπορεί παρά να σταθεί για ώρα μπροστά στο μνημειακό έργο που φέρει την υπογραφή του (με το γνωστό ανθρωπάκι ως πολεμιστή, έργο του 1979).
Αντίκρυ του ένα ζευγάρι του Χρήστου Καπράλου φανερώνει όλη του τη μαστοριά. Και μόνο γι’ αυτό το γεμάτο δύναμη γλυπτό αξίζει η επίσκεψη στην γκαλερί.
Δεν ξέρω αν στο παρελθόν θα βλέπαμε στην ίδια αίθουσα εύκολα έργο του Τέτση με μία σύνθεση του Κεσσανλή. Τα χρόνια πέρασαν, ο καθένας έχει την πορεία του και καλλιτέχνες όπου το έργο τους εξακολουθεί να «μιλάει» στο κοινό δεν έχουν ανάγκη από θιασώτες ή χειροκροτητές. Το επισημαίνουμε διότι, συχνά, τα μεγάλα μουσεία μας αναπαράγουν στερεότυπα και δύσκολα τολμούν μια αντιπαράθεση που πλέον δεν έχει κριτήρια ιδεολογικά, αλλά αμιγώς εικαστικά.
Η Roma ανήκει στις γκαλερί που προχωρούν σε προτάσεις με εκπαιδευτικό χαρακτήρα αναζητώντας το «μοντέρνο» σε ονόματα κλασικά (με επίκαιρο χαρακτήρα). Κοντά σε αυτά, καλώς απλώνει το χέρι σε νέα ονόματα καλλιτεχνών, δίνοντας τη σκυτάλη στη σημερινή γενιά.
Πηγή φωτ.: Facebook / Roma Gallery
Οι «Δρόμοι Σύνθεσης» φέρνουν κοντά τους:
Δημήτρη Αληθεινό, Γιάννη Γαΐτη, Γιώργο Ζογγολόπουλο, Όπυ Ζούνη, Νίκη Καναγκίνη, Χρήστο Καπράλο, Μιχάλη Κατζουράκη, Νίκο Κεσσανλή, ΚΩΣΤΗ , Μαριάννα Λούρμπα, Χριστίνα Μήτρεντσε, Παύλο, Χριστίνα Σαραντοπούλου, Βασίλη Σκυλάκο, Στέργιο Στάμο, Τάκη, Παναγιώτη Τανιμανίδη, Παναγιώτη Τέτση, Γιώργο Τσακίρη, Κώστα Τσόκλη.
Roma Gallery - Ρώμα 5, Κολωνάκι. Για περισσότερες πληροφορίες στο 2130358344. Έως 25/2
Κεντρική φωτογραφία: Παναγιώτης Τέτσης (1925 - 2016) «Ύδρα», 2006 (Από την ενότητα Θάλαττα)
